تحریم رهبری؛ جسارتی که فهمیده نشد یا مورد تغافل قرار گرفت

گروه سیاسی: تحریم رهبر انقلاب اسلامی به عنوان ولیّ امر مسلمین جهان و مرجعیت عالم تشیع اقدامی با ابعاد و آثار خطرناک است که متأسفانه از سوی نخبگان انقلابی و غیرانقلابی عکس العمل شایسته ای در قبال آن انجام نگرفت.

‌
به گزارش بولتن نیوز، حسن روحانی رئیس جمهور ایران اولین فردی بود که با فروکاستن این تحریم در حد تحریم یک خانه و یک حسینیه، تبعات گسترده و جهانی آن و ضرورت اتخاذ تدبیر جدی در قبال آن را از اذهان دور کرد.
‌
اصلاح طلبان و اعتدالیون غرب گرا هم که ظاهرا زیادی جریان تندرو داخلی را جدی گرفته اند، شروع به انذار برای جلوگیری از تندروی ها و خودسری ها در پاسخ به این تعرض و جسارت عظمی کردند.
‌
انقلابی های داخلی ایران و گروه های آتش به اختیار هم دچار انفعال شدند و نتوانستند تحلیل کاملی از این ماجرا داشته باشند و سکوت مرگباری بر آنها حاکم شد.
‌
گروه های جبهه مقاومت در منطقه زبان در کام فرو بردند و سکوت اختیار کردند. حزب الله لبنان که در سالیان اخیر گفتاردرمانی انقلابی را در پیش گرفته، سکوت اختیار کرد. گروه های جهادی فلسطینی واکنشی نشان ندادند. حوثی های یمن هم سکوت را ترجیح دادند. حشدها و حزب الله های سوری و عراقی و افغانی و پاکستانی و ... هم که ظاهرا اصلا چنین خبری را نشنیدند.
‌
مراجع عظام تقلید قم و نجف نیز در مقابل این تعرض به اساس ناموس شیعه در عصر غیبت سکوت کردند. از طلاب و دانشجویان مدعی انقلابی هم صدایی و تحلیلی بلند نشد.
‌
چنین فضایی انسان را به یاد غربت و مظلومیت امیرالمومنین در برابر خدعه های معاویه می اندازد.
‌
اما واقعیت این است که این تحریم ها که با لابی بین المللی صهیونیستی- وهابی صورت گرفته کیان شیعه در سراسر جهان را در معرض تهاجم و تعرض قرار داده و از این پس هیچ شیعه و هیچ مرجع شیعی و هیچ محفل شیعی در جهان از تعرض در امان نیست و همه را با چماق تروریسم و حقوق بشر و ... سرکوب خواهند کرد و مورد تحریم قرار خواهند داد.
‌
دولت روحانی که هیچ، قوه قضائیه و مجلس شورای اسلامی نیز اصلا این فاجعه را فهم و درک نکردند و هیچ اقدام متقابلی را انجام ندادند. در صورتی که شایسته است در ازای این تعرض حیثیتی و ناموسی چنان داغی بر پیشانی آمریکا و ترامپ زده شود و چنان آتشی به جانشان انداخته شود که درس عبرتی شود برای سایرین.
‌
متاسفانه نهادهای انقلابی و قرارگاه های مرکزی که کُند و نابلد و گیج ظاهر شدند؛ شاید اقدامات آتش به اختیار مرهمی بر این زخم کاری باشد.