پیروزی ملی گراها و وجود ابهامات از آینده یورو

گروه بین الملل: مصطفی مطهری*با اعلام نتایج انتخابات پارلمانی اروپا و مشخص شدن احزاب برنده در این قاره، به نظر می رسد که حوزه یورو دوران تازه ای را تجربه کند. عصری که محتملاً می توان آن را عبور از رویاهای یوروی واحد و برگشت کشورهایی اروپا به عرصه دولت – ملت هایشان تلقی کرد.

از جمله نکات قابل توجه در این انتخابات که انتظار آن نیز می رفت کسب آرا بیشتر احزاب و جریانات ملی گرا و سبزها بود. به عبارت بهتر وقوع این رویداد مهم در اروپا و راه یابی ملی گراها و سبزها به پارلمان اروپایی، پایانی بر سلطه سنتی احزاب و جریاناتی بود که سال ها بر سیاست و تصمیمات اتحادیه اروپا سیادت داشتند و به ایفای نقش می پرداختند. در واقع کسب اعتماد عمومی شهروندان اروپا توسط جریانات ملی گرا و سبزها و به تبع آن عدم اعتماد به احزابی که سال هاست در عرصه سیاست اروپا حضور دارند به منزله تغییر نگاه و نقطه نظرات شهروندان و رای دهندگان در این قاره به سیاست هایی است که در این سال ها دنبال شده است.

از آنجا که جریانات ملی گرا با دیده تشکیک به ایده یوروی واحد می نگرند و اولویت برای آنها بازگشت به سرحدات ملی در درون کشورهای متبوعشان است انتخابات این گروه از احزاب و جریانات توسط رای دهندگان اروپایی نیز حاکی از آن می باشد که عموم اروپا نیز به اتحادیه اروپا و کارکردهای آن در گستره کلان قاره ای تردید دارند؛ به نحویکه دیگر جذابیت های لازم را هم از نظر فیزیکی - ساختاری و هم از نظر برنامه ای و ایده ای از دست داده است.

از سوی دیگر نیز انتخاب احزاب سبز از سوی شهروندان اروپایی که مسائل محیط زیستی و ... برای آنها در اولویت قرار دارد به نوعی نشانگر تفاوت ها در چشم اندازهای هدف گذاری شده میان شهروندان و مسئولان اروپایی در اتحادیه اروپا است. به نوعی که اگر مسائل مرتبط با متغیرهای محیط زیستی برای تصمیم گیرندگان در حوزه یورو در اولویت های ردیفی در سطوح پایینی و غیر ضروری باشد با انتخاب سبزها توسط رای دهندگان برای حضور در پارلمان اروپا، عیان گردید که این موضوع یک اولویت حیاتی و مهم در عرصه جوامع اروپایی قلمداد می شود.

از این رو باید خاطر نشان کرد که با پیروزی ملی گرا و سبزها در این انتخابات، مشخص گردید که شکاف عمیقی میان خواست ها و تقاضاهای عمومی شهروندان و کارگزاران یورو وجود دارد و همین موارد از نارضایتی عمومی بوده است که شرایط افول را برای آنها فراهم آورد. از سوی دیگر نیز جریانات ملی گرا و سبزها نشان دادند نه تنها توانسته به خوبی نقاط ضعف احزاب و جریانات حاکم در گستره سیاست اروپا را شناسایی کنند بلکه توانسته اند خود و خواسته هایشان را نزدیک تر به مردم تعریف نموده و اعتماد آنها را جلب کنند.

بهر رو انتخابات پارلمانی اروپا به انجام رسید و نتایج آن نیز مطابق نظر سنجی ها که دور از انتظار نبود، اعلام شد؛ اما نکته مهم دیگری که باید در این باره به آن توجه شایانی شود این است که با اتفاق پیروزی و موفقیت جریانات ملی گرا با گرایشات ضد اروپایی، آینده کنش گری ها و سیاست های منطقه ای و حتی بین المللی یورو به کجا ختم خواهد شد؟ در پاسخ به این پرسش باید این گونه بیان کرد که به واقع با توجه به اینکه اتحادیه اروپا در این سال ها تلاش فراوانی کرده است تا در عرصه بین المللی به عنوان یک بازیگر تاثیرگذار به ایفای نقش بپردازد با حضور ملی گراها این نقش و دغدغه های مرتبط با آن در ابتدای امر در هاله ای از ابهام قرار خواهد گرفت و در یک وضعیت خوش بینانه تر مطمئناً این نقش کم رنگ خواهد شد. اگر چه گرایشات رادیکال و افراطی ملی گرا با ورود به چرخه مرسوم های سازمانی ممکن است با عدول ها و تعدیل هایی همراه باشد اما آنچه واقعی به نظر می رسد اولویت هایی است که در عرصه کنشگری ها برای ملی گرا اهمیت دارد که بازگشت به درون مرزهای ملی و عدم هر گونه باور به یورو است.