میرشکاک و سربازان جامعه ی باز !

عین القضات همدانی می گوید «شعر، آینه‎ی روزگار است» سخنی که پیش و بیش از هرچیز بیانگر مسوولیت تاریخی و اجتماعی هنرمندان و اهالی قلم است.

به گزارش بولتن نیوز، شعر انقلاب و شاعران دغدغه مند آن در طول چند دهه اخیر شاید بیشتر از هر دوره ای مصداق این سخن عین القضات بوده اند، شاعران انقلاب اسلامی همواره در کنار مردم از آرمان ها و ایستادگی ها و مظلومیت ها نوشته و گفته اند.

پس از فاجعه ی تلخ و غیر انسانی حمله‎ی موشکی ناو امریکایی به هواپیمای مسافربری ایرانی و به شهادت رسیدن هموطنان بیگناهمان کم نبودند چهره های شناخته شده ادبیات که با کلمات شان در این سوگ همراه داغدیدگان شدند از جمله یوسفعلی میرشکاک که شعر «سمندر سفر رنج» را سرود .

قبل از آن که بخش هایی از این شعر به نسبت بلند را بخوانیم باید به پیشانی نوشت شعر توسط میرشکاک اشاره کنم که شاید از خود شعر مهمتر باشد،‌این نویسنده و شاعر انقلابی برای ثبت در تاریخ بر بالای این شعر نوشت:

به مناسبت سرنگونی هواپیمای مسافربری ایران

به دست سربازان جامعه‎ی باز

و اما بخوانیم سطرهایی از شعر «سمندر سفر رنج»:

دریا! دریا! صبور و سرد چرایی

دست گشادی نیاز را و نشستی

دیری در معبد سکوت سترون

بر دل داغ هزار سرو سیه پوش

در سر تصویر مرگ سرخ سیاووش

در چشم اما عبور آتش و آهن

دریا! با تازیانه های فرنگان

خونین بر گرده ات گشاده زبانها

تا کی خواهی صبور و سرد به جا ماند؟