آخوند خوب و آخوند بد در کلام معمار انقلاب اسلامی

به گزارش بولتن نیوز، از همین رو می باشد که بهترین کار را در این ایام، بررسی دیدگاه ایشان قرار دادیم تا بتوانیم اندکی بر بینش و علم خود نسبت به ایشان بیافزاییم؛ اما این که به سراغ کدام موضوع و مبحث در کلام و آثار ایشان برویم خود مثنوی هفتاد من است که پس از تفکر فراوان به این نتیجه دست یافتیم که در برهه ای که حق و باطل به هم ممزوج گشته اند و دین وسیله ای شده برای رسیدن به مقاصد نادرست و ابزار دست نااهلان گشته است، بخشی از دیدگاه های ایشان نسبت به روحانیت و روحانی خوب و بد و وظایف یک روحانی از منظر ایشان را بررسی نماییم.

ایشان در جایی از زندگی ساده طلاب و روحانیون سخن‌ گفته اند و ایشان را دعوت به زندگی زی روحانی و زی طلبگی کرده اند. ایشان فرموده اند: «در گذشته چه طلبه و چه عالم بزرگ شهر زندگیشان از سطح معمولی مردم پایین تر بود و یا مثل آن ها بود. امروز سعی کنید زندگیتان از زی آخوندی تغییر نکند. اگر روزی از نظر زندگی از مردم عادی بالاتر رفتید بدانید که دیر یا زود مطرود می شوید؛ برای اینکه مردم می گویند ببینید آن وقت نداشتند که مثل مردم زندگی می کردند، امروز که دارند و دستشان می رسد از مردم فاصله گرفتند. باید وضع مثل سابق باشد، باید طوری زندگی کنیم که نگویند طاغوتی هستیم.»

حال این که این امر پس از ایشان رعایت شد یا نه را می توان در بعضی از مسئولین مشاهده کرد. خانه هایی در گران قیمت ترین نقاط تهران و فرزندانی که هر کدام میلیاردها تومان ثروت دارند. عضویت در بنگاه های اقتصادی گوناگون و سهام های فراوان، هیچ کدام نشانی از زندکی زی طلبگی نیست و اساسا بسیاری از مسئولین محترم نظام اسلامی این توصیه را فراموش کرده اند و زندگی اشرافی و اعیانی را حق خود می دانند و در خانه های میلیاردی و بعضا حتی غصبی زندگی می کنند.

ایشان هم چنین در جای دیگر فرموده اند: «من از این دو جهت نگران هستم. یک جهتی که قبلًا عرض کردم که زیِّ طلبگی در بین ما ضعیف بشود یا از بین برود. یک جهت دیگر هم این که مبادا خدای نخواسته، اختلاف پیدا بشود که هر دوی این ها از باب این که شما در جایی واقع شدید که مردم به شما توجه دارند و شما ارشاد می خواهید بکنید مردم را، مبادا یک وقتی به واسطه خارج شدن ماها از زی طلبگی مردم را از ما منصرف کنند و انصراف از روحانیت منتهی می شود به انصراف از اسلام؛ و مبادا به واسطه اختلافی که گاهی بین ماها فرض کنید پیدا می شود، اختلاف کشیده بشود به جاهای دیگر و موجب بشود به اینکه یک وقت ملت دو دسته بشوند. یک دسته این، هر شهری دو دسته بشوند، یک دسته طرفداران آن آقا، یک دسته طرفداران آن آقا و فراموش بکنند- آن چیز را- خدای تبارک و تعالی را و فراموش بکنند انقلاب را. این دوتا مطلبی است که من نگرانش هستم و بسیار از این ها گاهی رنج می برم که می شنوم مثلًا در فلان جا بین فلان و فلان اختلاف هست؛ و بدانید که اختلاف، اختلاف سر اسلام نیست. اختلاف سر «من» هست.»

مثال بارز این امر را در همین انتخابات ریاست جمهوری دیدیم. دو کاندید در کسوت روحانیت با یک دیگر رقابت داشتند. در این میان یکی از دو کاندید که خود را السابقون انقلاب می دانست و ادعاهای بسیار، برای پیروزی و رسیدن به قدرت، هر آن چه را که به ذهن خطور می کرد انجام داد. از تخریب رقیب تا تخریب نظام اسلامی و ارکانش و حتی زیر پا گذاشتن احکام شرعی اسلام که بدون شک هر روحانی ای از آن ها آگاهی دارد، انجام داد تا پیروز شود. رفتارهایی خلاف شأن روحانیت بود که موجب شد حضرت امام (ره) وادار شود که از آخوند فاسد و بوی تعفنش سخن بگوید.

این چند نکته و برش از بیانات ایشان به اندازه کافی روشن هستند که راهگشای اهل حقیقت باشند و مسیر و انسان درست را در این زمانه پر تلاطم به جویندگان حقیقت نشان دهند.