در نسخه جدید «زیبا و هیولا» که طی 10 هفته اکران در سطح دنیا یک میلیارد و 100 میلیون دلار فروخته و به سودآورترین فیلم سال 2017 در پی گذشت 4 ماه و اندی از این سال تبدیل شده و در رده بیست و یکم جدول در آمدسازترین فیلم‌های تاریخ سینما قرار گرفته، برخلاف نسخه‌های قبلی این داستان نه‌کارتونی بلکه فیلمی با بازیگران زنده است و البته همه شاخصه‌های نسخه موفق کارتونی سال 1991 را تکرار و آنها را بازآفرینی کرده است. 

والت دیسنی شرکت قدیمی انجام دهنده این کار با چنین سیاستی تمام بینندگان آن نسخه را که 266 سال پیش کودکان و نوجوانانی بیش نبودند و حالا میانسال و پدر و مادر شده‌اند به سالن‌های سینما کشانده تا آنها با دیدن فیلم جدید عملاً خاطرات خوش گذشته خود را لمس و از نو تجربه کنند. البته دیسنی از اواسط دهه 1960 طی سیاستی که به یک عادت اقتصادی مفید تبدیل شده، اقدام به بازپخش کارتون‌های کلاسیک و قدیمی خود چه در سالن‌های سینما و چه در نسخه‌های ترمیم و شفاف شده ویدئویی کرده و همسو با آن با اتخاذ سیاست‌هایی «همراهی کننده» گاه نسخه جدیدی از آن فیلم‌ها را نه با فرمات کارتونی بلکه با شرکت بازیگران زنده هم عرضه کرده تا از اشتیاق مردم برای دیدن مجدد این داستان‌های کلاسیک حداکثر بهره را ببرد و این رسم را با فیلم‌های «Maleficent» در سال 2014 و «سیندرلا»ی جدید در سال 2015 هم به اجرا نهاده بود و حالا نوبت نسخه تازه‌ای از «Beauty and The Beast» است.

 به‌رغم وفاداری به نسخه کارتونی سال 1991، در نسخه جدید «زیبا و هیولا» کوشش شده که بسیاری از نکات ذکر شده در داستان اصلی و اورژینال که در سال 1740 میلادی توسط گابریل سوزان باروبوت دو ویله نوو فرانسوی نوشته شد و در سال 1756 ژان‌ماری لوپرینس دو بومونت نیز آن را از منظر خودش تعریف کرد، به روز‌سازی شود و با شرایط کنونی یکسان گردد. در فیلم کارتونی سال 1991 «زیبا و هیولا» که توسط گری تراس دیل و کرک واینر کارگردانی شد و بر سناریویی از لیندا وولورتون متکی بود، سهم و نقش ترانه‌ها در موفقیت فیلم به حدی چشمگیر می‌رسید و اینک در بهار 2017 بیل کاندون که کارگردان این نسخه جدید است و همکارانش به افزودن چند ترانه به آن آواها اکتفا نکرده و انواع نکات و دستاوردهای جدید را به متن فیلم افزوده و بخصوص قطعات کوچک تکمیل‌کننده متعددی را به اصل داستان پیوند زده‌اند همسو با آن کاراکترهای جنبی متعددی هم وارد متن قصه شده‌اند و برخی نیز مربوط به نسخه قبلی‌اند اما کامل تر و دچار تغییراتی شده‌اند. از این قبیل کاراکترها می‌توان به لوفو (جاش گد) اشاره کرد که دوست نزدیک کاراکتر بد قصه یعنی گاستون (لوک اوانز) است و این در حالی روی داده است که در نسخه سال 1991 «زیبا و هیولا» این کاراکتر سهم و دقایق اندکی را در اختیار داشت و بسیار کودن بود.

چون صحبت بازیگران و کاراکترها در میان است، باید قید کرد که در میان اصلی‌ترها کاراکتر موسوم به پرنس مغرور (دان استیونز) از بارزترین آنها است و رو کردن او را باید ادای احترام سازندگان فیلم به نویسنده دو کتاب مرجع و کلاسیکی دانست که پیشتر نام نویسندگان آنها را آوردیم. اضافه بر این در یک نشانه آشکار از تأسی جستن این فیلم تازه از مشخصه‌های ورسیون سال 2015 «سیندرلا» باید متذکر شد که کاراکتر مرکزی «بله» (اما واتسون) در شرایطی با پدر خود (کوین کلاین) دچار مشکل و تعارض است که در سیندرلا نیز به‌عنوان یک موضوع جنبی از روابط منفی این کاراکتر با مادرخوانده‌اش (کیت بلنشت) یاد می‌شد و در هر دو مورد ارتباط‌های مخدوش شده خانوادگی به وسیله‌ای برای تشریح بهتر کاراکترها تبدیل شده است. قطعاً اصالت طلب‌ها با اینگونه اضافات به متن داستان‌های کلاسیک مخالفت می‌ورزند و آن را نافی ارزش‌های ذاتی و واقعی این قصه‌ها توصیف می‌کنند اما وقتی هر یک از این جرح و تعدیل‌ها و افزون شدن‌ها چیزی را بر قصه و جذابیت و غنای آن می‌افزایند. نمی‌توان این را اشتباه در محاسبه سازندگان فیلم تلقی کرد. از سوی دیگر جلوه‌های بصری به کار گرفته شده برای توصیف بهتر کاراکتر هیولا و دستیاران تملق گوی او شامل لومی یر (اوان مک گرگور)، گاگز وورت (ایان مک کلن) و خانم پاتس (اما تامپسون) هم به بهترین شکل در خدمت فیلم قرار گرفته و این شخصیت‌ها را برجسته‌تر و جالب‌تر ساخته‌اند.

استفاده از آواها و تک صحنه‌های موزیکال فیلم نیز هنرمندانه و به شکلی تأثیرگذار صورت پذیرفته و یکی از آنها از یادگار‌های ماندگار بازبی برکلی موزیکال‌ساز استثنایی دهه 1930 هالیوود است و این از همان قبیل چیزهایی است که طبعاً در نسخه کارتونی 1991 «زیبا و هیولا» غایب بود. در نهایت بعضی صحنه‌های جادوگرانه فیلم بینندگان را به یاد هشتگانه هری پاتر و مدرسه جادوگری هاگ وارتز در آن سری فیلم‌ها نیز می‌اندازد بخصوص که «اما واتسون» یکی از 3 بازیگر اصلی نوجوان آن فیلم‌ها اینک در هیأت یک زن جوان از هنرپیشه‌های اصلی این فیلم و بواقع ایفاگر نقش کلیدی «زیبا» است. همه اینها مشخص می‌کند که بیل کاندون کارگردان این فیلم که پیشینه ساخت «دختران رؤیایی» و «خدایان و هیولا‌ها» را هم در کارنامه‌اش دارد، حیطه‌کاری‌اش را نیک می‌شناسد و یک بار دیگر داستانی اصیل و سنتی و کهن را با اله مان‌های سینمای مافوق مدرن مبتنی بر فناوری‌های «CGI» ادغام و به یک فرآیند چشمگیر تبدیل کرده‌است.