عامل عجیب حمله پشه مالاریا به انسان

سوئر که نهم می به دفاع از پایان‌نامه دکتری خود در دانشگاه وگنینگن خواهد پرداخت، به دنبال امکان های اختلال در این رفتار جست‌وجوی میزبان پشه‌های مالاریا است.

پشه‌های مالاریای آفریقایی (Anopheles gambiae) از اندام بویایی، دو آنتن، دو بخش دهان (ساختار اتصالی فک) و اندام مکش خود برای جست‌وجوی میزبانی در به دست آوردن غذای خونی خود استفاده می‌کنند.

این پشه‌ها از فاصله ده‌ها متری، دی‌اکسید کربن منتشر شده از هوای بازدم انسانها را تشخیص می‌دهند.

پشه مالاریا این دی‌اکسید کربن را تا منبع آن که دهان است، دنبال نمی‌کند، بلکه در نقطه‌ای خاص به سمت پای انسان که محل گزش مورد علاقه این نوع پشه است، مسیر خود را تغییر می‌دهد.

سوئر که عضو هیات رئیسه گروه حشره‌شناسی دانشگاه واگنینگن نیز هست موفق به کشف مکانیزمی برای این رفتار شده‌است.

تحقیقات پیشین در مورد این پروژه نشان داد که باکتری‌هایی که در پای انسان زندگی می‌کنند، از خود بوهای مختلف منتشر می‌کنند.

این پژوهش توانست 10 بوی مختلف باکتری پا را شناسایی کند که در زمان ترکیب باهم، موجب جذب پشه مالاریا می‌شوند.

رمکو سوئر اکنون نشان داده که 9 مورد بوی پا از این میان، توسط عصب‌های بویایی موجود در زیر ساختار مو مانند بخش‌های دهانی پشه مالاریا شناسایی می‌شوند.

مهمتر این که وی دریافت، پنج مورد از این بوهای باکتریایی می‌توانند واکنش به دی‌اکسید کربن را متوقف کنند.

با متوقف شدن علامت دی‌اکسیدکربن، این پشه به دنبال بوی پا نرفته و تمرکز خود را بر روی بوهای باکتریایی پا منعطف می‌کنند.

با مهار درک دی‌اکسید کربن می‌توان رفتار جست‌وجو برای میزبان پشه مالاریا را با اختلال مواجه کرد.

از آنجایی که این بوهای باکتریایی پا، واکنش به دی‌اکسیدکربن را متوقف می‌کنند، در همان زمان، عصب‌های دیگر، بویایی را فعال می‌کند.

بوهایی که گیرنده دی‌اکسید کربن را از کار می‌اندازند و منجر به فعال شدن سایر عصبهای بویایی می‌شوند و از این رو پشه مالاریا را به سوی منبع بوی پا هدایت می‌کنند، کاربردهای بالقوه‌ای در سیستم‌های تله‌گذاری بویایی به عنوان مانع دارند.

با قرار دادن موانعی که از خود مهارکننده‌های دی‌اکسید کربن منتشر می‌کنند می‌توان پشه مالاریا را به سوی تله‌های بویایی دیگر که شامل ترکیبات از سایر بوهای جذب‌کننده بدن است کشاند.