حامد بهداد متولد 26 آبان 1356 در شهر مشهد است. او دوران کودکي و نوجواني  اش را به ترتيب در شهر هاي مشهد، تهران و نيشابور گذرانده و در دوران دبيرستان دوباره به همراه خانواده به مشهد بازگشته است. او داراي تحصيلات کارشناسي رشته بازيگري تئاتر از دانشگاه آزاد اسلامي تهران است. حامد بهداد به واسطه رامبد جوان و پيشنهاد او به همايون اسعديان وارد سينما شد. 

به گزارش بولتن نیوز، بازي حامد بهداد در فيلم "کسي از گربه هاي ايراني خبر نداره" به کارگرداني بهمن قبادي موجب راهيابي او به جشنواره بين المللي فيلم کن شد. او در طول فعاليت هنري اش امکان همکاري با بسياري از کارگردانان بنام سينماي ايران از جمله ناصر تقوايي، مسعود کيميايي، داريوش مهرجويي و غيره را داشته است. ماحصل گفتگو با اين هنرمند شهير و توانا را مي خوانيد؛

- سالهاست سينما و تلويزيون مرا کنار گذاشته و واقعا نمي دانم چرا؟ 

- البته خودم هم مقداري در انتخاب هايم سخت گير تر شده ام و ديگر در کارهاي آيتمي تلويزيون بازي نمي کنم. چون در دوره اي احساس کردم هر چه خلاقيت داشتم در همان زماني که کارهاي آيتمي در اوج بود، نشان دادم و بيش از اينکه بخواهم در اين زمينه کار کنم به ورطه تکرار و کليشه مي افتم. من الان شايد نقش بد را قبول کنم اما ديگر زير بار نقش هاي کليشه اي نمي روم. چون نمي خواهم از ذهن مردم طرد شوم.

- نه. من فقط بازيگرم و بازيگري بلدم.

- بله. البته ما از نسل بازيگراني هستيم که عاشق بازيگري بوديم. آن زمان فقط براي علاقمندان بازي مي کرديم اما امروزه بيشتر جواناني که به سمت بازيگري مي آيند به دنبال شهرت هستند و من هميشه از آنها مي پرسم دنبال بازيگري هستيد يا شهرت؟ جوانان علاقمند به بازيگري اول بايد با خودشان روراست باشند و ببينند آيا مي توانند بازيگر خوبي شوند يا خير؟ نه اينکه از روي اشتباه سالها زندگي شان را در پي بازيگراني هدر دهند و در آخر هم ببينند که در اين عرصه راه به جايي نبرده اند. 

- آن موقع فکر مي کردم چه آينده درخشاني پيش رويم است. فکر مي کردم قرار است با گروههاي معتبرسينمايي کار کنم و در فيلم هايي بازي کنم که مردم براي ديدن آنها صف طولاني مي بندند. اما نشد و واقعا نمي دانم که چرا نشد.

- در فيلم "مغزهاي کوچک زنگ زده" مشغول هستم، به کارگرداني هومن سيدي که اواسط بهار 96 کليد مي خورد.

- بله. 

- کارهايي که بازي مي کند بسيار عالي است و با نقش جلو مي رود. با سياست  اخلاقي خاصي که دارد اميدوارم کار خوبي درآيد و من هم جلوي بينندگان روسفيد شوم.

- بيشتر جدي هستم.

- خودم خيلي علاقه اي به شبکه هاي اجتماعي ندارم و برايم عجيب است مردم ساعت ها 

گوشي تلفن همراه دستشان است و در شبکه هاي اجتماعي هستند. خودم در اين حد استفاده مي کنم که فقط وقتي برايم پيغامي مي فرستند مي خوانم يا پيامي مي دهم يا فيلمنامه اي برايم ارسال مي کنند. اصلا معتاد اينترنت نيستم.

- تلويزيون رسانه اي ارزشمند و اثرگذار است و البته بايد در ساخت برخي از سريال ها دقت نظر بيشتري وجود داشته باشد تا جايگاه و اثرگذاري رسانه ملي تداوم داشته باشد.

- در همين فيلمي که قرار است بازي کنم، هومن سيدي به من اعتماد کامل داشت که نقشي را به من سپرد و با اين اعتماد، انگيزه بيشتري در من ايجاد مي شود و در ضمن مسئوليتم هم بيشتر مي شود که پاسخ شايسته اي به اين اعتماد بدهم.

- تلاشم اين بوده که در تلويزيون هم نقش هاي متنوع و خوبي بازي کنم و از کليشه ها به دور باشم.

- در خيلي از سفرها در طبيعت چادر مي زنم، زياد اهل رفتن به هتل هاي لوکس نيستم. 

- خوبي تلويزيون اين است که هر مخاطبي تماشايش مي کند و بازيگر بازي اش در سطح گسترده اي ديده مي شود.

- اغلب اين نوع نقش ها را رد کردم چون به درد من نمي خوردند و شايد به دلايلي من لايق شان نبودم.

- به اينکه هرگز حاضر نشدم نقش تکراري بازي کنم. اگر تمام کارهاي مرا کنار هم بچينيد متوجه مي شويد نقش تکراري نداشته ام و هميشه تلاش کرده ام نقشم حرفي براي گفتن داشته باشد.

- من ادمي هستم که براي کارم زحمت کشيده ام، درس خوانده ام و مصائب سينما و تلويزيون را ديده ام، اما صبوري زيادي کرده ام. من در جاي درست و معتبري هستم. حرف هاي مرا به حساب خودخواهي ام نگذاريد ولي دوست دارم قبول کنيد که براي جايگاهم زحمت زيادي کشيده ام.

- بله. من در سالهاي گذشته فکر مي کردم آنچه اهميت دارد مجموع کار است، اما اين طور نيست. هميشه نقش هاي تاثيرگذاري بازي کرده ام و دلم نمي خواهد صرفا حضور فيزيکي داشته باشم. وقتي يک کار را مي پذيرم همه موارد از متن گرفته تا نويسنده، کارگردان، بازيگران و.... برايم مهم است.

- ترجيح مي دهم اين نوع کارها را بدون سر و صدا انجام بدهم و طي سال با چند موسسه در اين باره همکاري مي کنم. کمک به همنوع وظيفه انساني همه ما و مختص به هنرمندان هم نيست و بايد با فرهنگسازي نهادينه شود.

سينما و تئاتر اولويت هاي من هستند و اگر متن خوبي در اين دو مديوم به من پيشنهاد شود، استقبال مي کنم.

 اکران اول نوروز سینماهای یاران با رکوردشکنی فیلم کمدی «خوب، بد، جلف» به پایان رسید. این تنها فیلم پرفروش اکران اول نبود که فیلم «گشت2» ساخته سعید سهیلی هم پا به پای فیلم اول فروخت. خوب بد جلف در اکران اول نوروز به رقم 14 میلیارد و 719 میلیون تومان رسید و گشت دو هم با فروش 14 میلیارد و 685 میلیون تومان کارش را به پایان رساند.

بعد از این دو فیلم و با فاصله نسبتا زیاد «ماجرای نیمروز» با فروش 3 میلیاردی اش قرار گرت که البته با توجه به تبلیغات گسترده جوایز متعدد جشنواره فجر و البته موضوع سیاسی اش انتظار فروش بیشتری از آن می رفت. دو فیم »آباجان» ساخته هاتف علیمردانی و «یک روز بخصوص» ساخته همایون اسعدیان دو فیلم اجتماعی خوبی بودند که نتوانستند فروش خوبی داشته باشند. آباجان 1 میلیادر و 278 میلیون تومان و فیلم اسعدیان با یک میلیارد به کار خودشان پایان دادند.

کمدی ، بفروش است! فرمولی که جواب داده است. هر چقدر خنداندن ایرانی ها سخت است اما اگر بتوانید بخندانیدشان مطمئنن کارتان گرفته است.

احتمالا پدیده اکران دوم نوروز هم به نام رضا عطاران است. «نهنگ عنبر، سلکشن رویا» ساخته سامان مقدم در انتظار اکران است. قسمت اول این فیلم سال گذشته در سینماها اکران شد و مورد استقبال مردم قرار گرفت و توانست رکوردهای بسیاری را در تاریخ سینما جابه‌جا کند، این فیلم در ژانر کمدی ادامه همان فیلم قبلی پر مخاطب است.

زوج اصلی «نهنگ عنبر، سلکشن رویا» رضا عطاران و مهناز افشار هستند. داستان فیلم ادامه ماجراهای ارژنگ صنوبر و رویا است. نام فیلم اما یاد آور یکی از سکانس های با مزه «نهنگ عنبر» است جایی که ارژنگ آهنگ های مورد علاقه رویا را در نواری به نام «سلکشن ِ رویا» به او می‌دهد.

یک فیلم اولی هم در فهرست انتظار اکران دوم است. منیر قیدی با فیلم «ویلایی ها» حسابی در جشنواره فیلم فجر درخشید و بسیاری را امیدوار به ظهور کارگردان زن مستعدی در سینمای ایران کرد. البته از بازی درخشان ثریا قاسمی هم در این فیلم نباید چشم پوشید که حسابی مورد توجه قرار گرفت.

ویلایی ها به موضوع زنان در دفاع مقدس می پردازد و بازیگران شناخته شده زیادی هم دارد. از طناز طباطبایی، پریناز ایزدیار و علی شادمان گرفته تا ثریا قاسمی.

انتظار فروش عجیب و غریبی از این فیلم نمی رود اما خوش ساختی فیلم به همراه موضوع کمتر پرداخته شده آن می تواند فروش معقولی را برای آن به همراه داشته باشد.

دومین فیلم سعید ملکان در مقام تهیه کننده در فهرست اکران دوم نوروز فیلم « برادرم خسرو» ساخته احسان بیگلری است. فیلمی که در بخش نگاه نو سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و توانست نظر منتقدان بسیاری را به خود جلب کند. موضوع جالب توجه فیلم که البته می تواند در فروش فیلم هم تاثیر به سزایی داشته باشد بازی شهاب حسینی است. بازیگری که سال گذشته با جایزه بهترین بازیگر جشنواره کن توانست پای بازیگران را بروی استیج جشنواره معتبر خارجی هم باز کند. نقش او هم در این فیلم به قول بازیگر ها « بازی خور » است. او در نقش فردی که مبتلا به اختلال دو قطبی است نقش آفرینی می کند.

کارگردان قدیمی و بی حاشیه و کاربلد سینمای ایران فیلمی با نام «آشوب» را در فهرست اکران دوم دارد. کاظم راست گفتار سینما را خوب می شناسد و فیلم هایش لااقل قابل دیدنند! کارهای خوب کارنامه هنری اش را به یاد داریم، از فیلم خوش ساخت «چک» گرفته تا فیلم پرستاره «نقاب». فیلم آشوب بعد از 4 سال از آخرین ساخته او حالا در انتظار نوبت اکران است. فیلمی که داستان زندگی جوانی است که با نام مستعار آشوب که در کافه‌های لاله‌زار خوانندگی می‌کند. آشوب‌های تاریخی و واقعی دهه ۱۳۲۰ باعث به وجود آمدن اتفاقاتی در زندگی آشوب می‌شود.

دومین فیلم شهاب حسینی یک نکته جالب توجه دارد. نکته ای که اتفاقا تهیه کننده اش هم در تیزرهای تبلیغاتی مدام روی آن تاکید دارد. «آخرین فیلمنامه ساخته شده عباس کیارستمی» همین جمله می تواند بسیاری از دوستداران استاد سینمای ایران را ترغیب به دیدن فیلم کند. بازی شهاب حسینی هم از دیگر نکات مقبت فیلم « امتحان نهایی» است. فیلم عادل یراقی که مرتضی شایسته آن را تهیه کرده است داستان یک معلم ریاضی است که برای تدریس خصوصی به خانه شاگردش می‌رود و همین امر باعث آشنایی او با مادر بچه می‌شود.

یک فیلم پرهیجان که می تواند اکران موفقی داشته باشد. البته «تیک آف» روی لبه تیغ است و از سوی دیگر هم می تواند حسرت بزرگی روی دل سازندگانش بگذارد. حالا باید دید فیلمی که رضا یزدانی خواننده در آن نقش بازی می کند و این بار نقش خودش نیست با یک موسیقی پر ریتم جنوبی و بازیگران جوان و سرشناس می تواند در فهرست پرفروش های بهار سینمای ایران قرار بگیرد یا نه. فیلم احسان عبدی پور داستان جالب توجهی هم دارد. در خلاصه داستانش آمده است: فائز، مسیح، آتنا و حمزه، روزهای کسالت‌بار و خمودهٔ حوالی سی سالگی‌شان را پشت سر می‌گذارند. ورود شیرزاد که پنج سال است زندگی‌اش را روی دریا و درون کشتی می‌گذراند، همراه با یک کشتی فرانسوی، اتفاقی و ناخواسته، ریتم زندگی‌شان را عوض می‌کند.

یک فیلم در ژانر اجتماعی هر چقدر هم خوش ساخت باشد و بازیگران مشهوری و البته تماشاگر پسندی همچون محمدرضا فروتن داشته باشد قطعا دست و دلش می لرزد برای یک اکران موفق. چرا که درست یک ماه قبلش دو فیلم اجتماعی خیلی خوب خوش باورانه به اکران نوروز راه یافتند و در گیشه شکست خوردند. حالا فیلم « نقطه کور» به اکران دوم نوروز آمده است تا شاید بتواند اندکی از غم شکست آن دو فیلم را به فراموشی بسپارد.

این فیلم داستان خسرو است که ۲۳ روز بر پهنه دریا و به دور از خانواده‌اش گذرانده است. او با دنیایی از ابهامات فکری که تمام مدت همراه او بوده وارد خانه‌اش در تهران می‌شود اما تمامی ذهنیت‌هایش عینیت یافته و قادر به مقابله با مسائل پیش آمده نیست.

فیلم مهدی گلستانه بازیگران سرشناسی هم دارد، از هانیه توسلی و محمدرضا فروتن که بگذریم باید به بازی شقایق فراهانی ـ که رکورددار بازی در سال پیش روست ـ و البته محسن کیانی و خاطره اسدی اشاره کنیم.

کمال تبریزی فیلم‌ساز را همه می‌شناسیم. اما بد نیست با کمال تبریزیِ  انتخاب‌کننده فیلم هم آشنا شویم. درست روز بعد از پایان دومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر، رضا میرکریمی به تبریزی مأموریت داد تا فیلم‌های سینمای شرق دور را رصد کند. تبریزی هم به‌دلیل دعوت جشنواره‌های آسیایی، در فرصت مناسب سینمای کره را رصد کرد. هرچند  به قول خودش هنوز متخصص سینمای کره نشده! اما آن‌قدر فیلم کره‌ای دیده که بتواند درباره سینمای امروز کره‌جنوبی میزگرد برگزار کند. نکته جالب در انتخاب فیلم‌های سومین دوره جشنواره جهانی فجر این بود که سایتی برای انتخاب‌کنندگان فیلم‌ها طراحی شد که با دریافت کد کاربری و گذرواژه به شکل آنلاین درباره فیلم‌ها در آن سایت می‌نوشتند و اظهارنظر می‌کردند و بعد فیلم‌ها رتبه‌بندی می‌شد و از هر کجای دنیا با دبیر جشنواره در ارتباط بودند. نکته‌ای که اظهارنظر درباره فیلم‌ها را دقیق‌تر می‌کرد. علاوه بر این تبریزی، یکی از داوران بخش سینمای آسیای این دوره جشنواره هم بود. به بهانه حضورش در برگزاری جشنواره با او گفت‌وگو کردیم که می‌خوانید:

در هیئت داوری بخش آسیایی هستم.

ما پنج داور بودیم که از کشورهای آذربایجان (شوروی سابق)، ترکیه، تونس، قزاقستان و ایران آمدیم. به‌طورکلی در پاسخ به سؤال شما باید بگویم  به نظرم سینمای ایران به نقطه‌ای رسیده که بدون اغراق بعد جهانی پیدا کرده است. به‌ویژه با توجه به اتفاقاتی که اخیرا برای سینما افتاده نظیر حضور مؤثر آقای فرهادی در عرصه جهانی و گرفتن دو جایزه اسکار که به نظرم نتیجه فعالیت سالیان سینمای ایران بوده تا اینکه به چنین نقطه‌ای رسیده که جای خوشحالی دارد و البته نویدبخش مؤثر و جدی‌بودن سینمای ایران در سطح جهان است. جوایزی که به دست آقای فرهادی ‌رسید از جمله جشنواره کن و اسکار و دیگر جوایز واقعا برای همه سینمای ایران است.

واقعا همین‌طور است. خوشبختانه توجه دنیا به سینمای ایران جلب شده. وقتی یک فیلم ایرانی میان آن همه رقیبان جدی از تمام دنیا برجسته و موفق می‌شود، موضوع کمی نیست. حتی دست‌کم در قاره آسیا همه می‌دانند که ایران در مقایسه با کشورهای دیگر حرف اول را می‌زند. بنابراین نگاهی که به سینمای ایران دارند کاملا احترام‌آمیز است و از بازخوردها و نوع گویش و نگاه‌شان به فیلم‌ها کاملا هویداست. معتقدم می‌دانند و متوجه هستند که به سابقه سینمای ایران، اگر از زاویه پیش‌کسوتی نگاه کنیم در عرصه بین‌المللی، بر همه کشورهای آسیایی مقدم است.

حتی اگر سینمای چین را هم در نظر بگیریم. باز هم در کشورهای آسیایی سابقه بیشتری دارد. بااین‌حال زمانی که سینمای ایران جوایز مهم بین‌المللی دریافت می‌کرد، سینمای چین چنین موقعیتی را نداشت. موفقیت‌های بین‌المللی‌اش بعد از سینمای ایران بود. بنابراین وجود ریشه عمیق فرهنگی، ترسیم موقعیت انسانی و مفهومی در فیلم‌های ایرانی باعث شده که همه دنیا به موفقیت سینمای ایران اذعان کنند و قبول دارند  سینمای ایران از عمقی برخوردار است که کشورهای دیگر هنوز به این شکل نتوانسته‌اند به آن دست یابند. بنابراین احترام ویژه‌ای در مواجهه داوران خارجی با سینمای ایران کاملا حس و درک می‌شود و این امر مربوط به فعالیت همه سینمای ایران در طول سالیان به‌ویژه بعد از انقلاب اسلامی است. چون قبل از انقلاب هرچند سینماگران فهیم داشتیم ولی توجه دنیا به ایران محدود بود. ولی امروز هر فیلم ‌ایرانی از ژانرهای مختلف در جشنواره‌ها شرکت می‌کند و اغلب موفق هم هستند. پس این چیزی نیست که از چشم داوران دور بماند.

سینمای کره پیشرفت عجیب‌وغریبی کرده.

بله. از لحاظ تکنولوژی نکته‌ای وجود دارد که در صحبتمان با خانم بنی‌اعتماد در کارگاه آموزشی ایشان مطرح کردیم که سینمای اغلب کشورهای آسیایی شرق دور چنین ویژگی‌ای دارند. سینمای کره اولا توانسته سبد سینمایش را از ژانرهای مختلف در بهترین شکل ممکن پر کند. یعنی وقتی وارد سالن‌های سینمایش می‌شوید، می‌بینید هیچ‌کدام از فیلم‌هایش شبیه به هم نیست و تنوع ژانر دارند. از وحشت، اجتماعی، روشنفکری گرفته تا هنری، تجربی، بیگ‌پروداکشن و... شاهد هستید که تبدیل به صنعت شده و نیاز جامعه را درک می‌کند. به‌همین‌دلیل سعی می‌کند ژانرهای مختلف را تولید کند. از این بابت واقعا باید به کره‌ای‌ها تبریک گفت. چون در چند سال گذشته سینمای کره این‌طور نبود و فیلم‌ها به ژانرهای مشخص و معین محدود می‌شد. سال گذشته همراه آقای میرکریمی به «جشنواره بوسان» رفته بودیم. در آنجا با امکاناتی مواجه شدیم که از نظر نمایش و زیرساخت‌های سینمایی که ایجاد کرده بودند فوق‌العاده و قابل توجه بود. ما از طریق شرکتی کره‌ای سالن‌های سینما را دیدیم که کاملا استاندارد و به‌روز بودند.

بله. بنابراین فکر می‌کنم سینمای کره در مدت‌زمان کوتاهی می‌تواند حداقل به‌لحاظ تجارت سینمایی خیلی رشد کند  کمااینکه در زمینه‌های برپایی جشنواره و حضور فیلم‌هایش در جشنواره‌های سینمایی رشد کرده است.

 به نظرم یکی از دلایل مهم جلوه سینمای کره مدیون جشنواره معروف بوسان است که به آن عنوان «کن آسیایی» اطلاق می‌کنند. چون در سواحل شهر بوسان برگزار می‌شود و انگار شهر ساحلی کن را در مقیاس کوچک‌تری در آنجا مشاهده می‌کنید. به نظر می‌رسد سینمای کره با این روش حتما در آینده موفقیت‌های چشمگیری خواهد داشت. اگر بخش «مرور سینمای کره» را در جشنواره شاهد بودید، با همین هدف اجرائی شد. چون هفت فیلم انتخاب شدند که هرکدام سلیقه خاصی را هدف قرار  داد.

به‌طورکلی در سینمای شرق دور، یک نکته حیاتی وجود دارد که اگر به آن توجه نکنند به‌تدریج ویژگی و ماهیت اصلی خودشان را از دست می‌دهند. اینکه به صورت آگاهانه یا ناخودآگاه مدل فیلم‌سازی و ساختار فیلم‌هایشان تا حدودی شبیه سینمای هالیوود شده. درصورتی‌که باید از این قضیه دوری کنند تا بتوانند هویت سینمای خودشان را حفظ کنند.

بله. اگر به این نکته مهم توجه نکنند آرام‌آرام هویت اصلی خودشان را از دست می‌دهند و زیرمجموعه سینمای بزرگ‌تری قرار می‌گیرند و دیگر دیده نمی‌شوند.

 قطعا این پتانسیل را دارد. اما به این شرط که سیاست‌های روز و موقعیت‌های متغیر سیاسی در جامعه به صورت سدی در مقابل جشنواره قرار نگیرد. یعنی اجازه دهند فرهنگ و هنر از طریق بچه‌های سینما و با شکلی که شروع شده ادامه داشته باشد! دو سال است که این تجربه شروع شده و باید اجازه دهند قدم‌های بعدی هم برداشته شود و آرام‌آرام کامل شود. اشکالات برطرف و نقاط قوتش تقویت شود تا به نقطه پایدار برسد. به نظرم اگر کسی که به‌عنوان وزیر ارشاد در دوره جدید انتخاب می‌شود این سیستم را تغییر دهد تمام زحماتی که کشیده شده به باد می‌رود و دوباره به نقطه صفر می‌رسیم و درجا می‌زنیم. امیدوارم کسی که به‌عنوان رئیس سازمان سینمایی یا حتی وزارت ارشاد حضور پیدا می‌کند از هر طیفی که باشد حداقل اجازه دهند این تجربه سخت و گران‌بها که برایش هزینه شده به‌راحتی از بین نرود.

 به نظر شما برای انتخاب رئیس‌جمهور مردم باید به چه کسی رأی دهند؟

به نظرم نامزدهایی که تأیید صلاحیت شده‌اند مشخص است و مردم می‌دانند به چه کسی از میان این شش نفر باید رأی دهند. به‌راحتی می‌توان تشخیص داد؛ در شرایط حساس کنونی، اتفاقاتی که برای کشور رخ داده را با دوره گذشته مقایسه کنند و در نهایت با انداختن چرتکه معمولی می‌فهمند باید به چه کسی رأی دهند.

علیرضا شجاع‌نوری در اين مصاحبه از برنامه‌های بلندمدت این جشنواره می‌گوید و  معتقد است مسیر این جشنواره رو به سوی نور دارد. در ادامه گفت‌وگو با او را می‌خوانید.

سال گذشته تا روز پیش از جشنواره هنوز داشتیم جدول نمایش فیلم‌ها را می‌بستیم اما امسال خیلی زودتر برنامه‌ریزی‌ها انجام شد، پس طبیعتا تمهیدات بهتری اندیشیدیم. امسال میهمانان مربوط به فیلم‌هایمان خیلی بیشتر از سال گذشته بود. سال گذشته میهمان مربوط به فیلم‌ها خیلی کم داشتیم چون تا دقیقه ٩٠ داشتیم فیلم انتخاب می‌کردیم و وقتی تا دقیقه ٩٠ داری فیلم انتخاب می‌کنی که دیگر امکان دعوت میهمان نیست. این یکی از مزیت‌های مهم جشنواره امسال نسبت به جشنواره سال گذشته بود.

اتفاقا او را دعوت کردیم منتها مشغول ساخت فیلم بود و نتوانست بیاید.

برای حضور کسانی که برنامه‌هایشان را تا دو سال فیکس کرده‌اند، نمی‌توان کاری کرد. مثلا خاطرم هست سال‌ها قبل می‌خواستم آنجلوپلوس را براي جشنواره دعوت کنم و او همیشه سر یک کاری بود و هیچ‌وقت نمی‌توانستم بگویم دو سال دیگر بیا چون نمی‌دانستم دو سال بعد چه اتفاقی می‌افتد! تا زمانی که نمی‌دانیم جشنواره دوره بعد برگزار می‌شود یا نه، و اگر برگزار شود چه شرایطی دارد، نمی‌توانیم میهمان‌هایی از این دست داشته باشیم.

واقعیت این است که من در جریان ریز جزئیات و اسامی دعوت‌ها نیستم ولی تعداد خیلی زیاد بود. مخصوصا اشخاص مشهوری که دعوت کردیم زیاد بودند. بعضی میهمان‌ها ملاحظات ویزایی داشتند و نهایتا حضور عده‌ای میسر نشد.

هیچ معلوم نیست که بعدا چه می‌شود. چون الان که من با شما مصاحبه می‌کنم شرایط یک جور است، اگر ١٠ سال پیش مصاحبه می‌کردم شرایط یک جور بود و پیش از ١١ سپتامبر هم جور دیگر! بنابراین نمی‌توان از حالا گفت آینده چه می‌شود چون سرعت تحولات و تغییرات در جهان خیلی زیاد است و ما هم بخشی از جهان هستیم پس نمی‌توانیم آنچنان درازمدت برنامه‌ریزی کنیم.

چشم‌انداز ما این است که رو به سوی نور داریم و در جاده حرکت می‌کنیم. ممکن است در مسیرمان جاهایی توقف کنیم یا جاهایی پیچ‌هایی داشته باشیم اما مسیر نهایی‌مان جای روشنی است و نهایتا تعریف سینمای اندیشمند و انسانی و مهربان خودمان را جهانی می‌کنیم.

ما جشنواره‌ای مثل هیچ جشنواره دیگری نخواهیم شد. این را من مطمئنم. چون سینمایمان هم مثل هیچ سینمای دیگری نیست، فرهنگمان هم مثل هیچ فرهنگ دیگری نیست، و این تفاوت اتفاقا به ما انرژی می‌دهد. ما داریم نهالی می‌کاریم که میوه‌اش شبیه هیچ میوه دیگری نیست. ما قطعا به این سمت خواهیم رفت که یک جشنواره بسیار مورد توجه در جهان باشیم. حالا ممکن است در منطقه و قاره خودمان هم توجه بسیاری جلب کنیم اما درباره اینکه در جهان مطرح خواهیم شد، تقریبا مطمئنم منتها شرطش این است که جشنواره‌مان از فرهنگ ملی خودمان تغذیه شود و ریشه‌های این نهال در خاک خودمان باشد. اگر ریشه‌هایش در فرهنگ خودمان باشد، سایه‌اش در سراسر جهان گسترده خواهد شد.

چون ما یک عده‌ایم که با اشتیاق در این راهیم و هیچ چیز نمی‌تواند از مسیری که در پیش داریم برکنارمان کند. ما مثل شب‌پره‌ها در پی نوریم، پس مسیرمان مشخص است و مقصدمان هم همین‌طور. به همین خاطر می‌گویم که ما به جای درستی می‌رویم. از طرفی برخی رسانه‌ها و افرادی که به ما انتقاد می‌کنند، به ما این اطمینان را می‌دهند که مسیرمان درست است! هرچه گونه به‌خصوصی از نقدها بیشتر می‌شود، ما اطمینان پیدا می‌کنیم که دقیقا داریم در مسیر عزت مردم ایران قدم برمی‌داریم.