صدابیزاری( میزوفونیا ) یک عارضه مغزی است

به گزارش بولتن نیوز، محققان دانشگاه نیوکاسل دریافتند افرادی که قادر به تحمل صداهایی مانند جویدن آدامس یا بیرون آوردن نوک خودکار (کلیک) نیستند، دچار نوعی ناهنجاری مغزی موسوم به میزوفونیا (صدابیزاری) هستند. 

به گزارش تلگراف، میزوفونیا یا صدابیزاری، عارضه‌ای است که در آن شخص با شنیدن برخی صداها دچار احساسات منفی شدید مانند تنفر، انزجار و عصبانیت می‌شود. 

محققان نیوکاسل دریافتند بخش جلویی مغز افراد مبتلا به میزوفونیا با سایرین تفاوت دارد و نتیجه گرفتند که میزوفونیا بر خلاف تصورات پیشین، یک عارضه مغزی است. در واقع مکانیزم کنترل احساسات این اشخاص با سایرین تفاوت دارد و این امر موجب می‌شود هنگام شنیدن محرک‌های صوتی، مغز آن‌ها واکنش‌های شدیدی نشان دهد. 

در این تحقیقات مشخص شد وقتی شخص مبتلا به این عارضه محرک‌های صوتی را می‌شنود، فعالیت مغزی او دچار تغییر می‌شود. علاوه بر این محققان دریافتند مبتلایان به میزوفونیا هنگام شنیدن محرک‌های صوتی دچار تپش قلب شده و بیشتر عرق می‌کنند. 

نتیجه این تحقیقات مدرک محکمی برای اثبات این واقعیت است که میزوفونیا یک اختلال عصبی نبوده بلکه یک عارضه مغزی است و به جای استفاده از روش‌های درمانی بیماری های عصبی باید به سراغ روش‌های درمان عوارض مغزی رفت. این امر می‌تواند نویدبخش توسعه روش‌های درمانی جدید و موثر برای مبتلایان به میزوفونیا باشد. 

گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Current Biology منتشر شده است.

 

در تحقيقات قبلي آمده است: 

مبتلایان به صدابیزاری معمولاً با شنیدن صداهایی مانند جویدن آدامس، صاف کردن گلو، هورت کشیدن، سرفه یا فین فین کردن مداوم، تایپ کردن، یا صدای تق تق مداوم دچار عصبانیت شده و میل شدیدی به ترک محیط پیدا می‌کنند. محرک‌های دیداری مثلاً تکان‌های مداوم پا یا دست دیگران در اثر بی قراری، دیدن فرد در حال جویدن آدامس یا جویدن ناخن هم می‌توانند عامل تحریک عصبی این افراد شوند. هر فرد به دستهٔ خاصی از محرک‌ها حساسیت نشان می‌دهد و میزان حساسیت فرد به هر کدام از محرک‌ها متفاوت است.

 این احساسات منفی می‌تواند از متوسط تا زیاد باشد و حتی به اضطراب یا عصبانیت تمام عیار تبدیل شود. همچنین احساس نیاز به ترک سریع مکان هم معمول است. فرد در مواجهه با محرک‌ها ممکن است دچار آشفتگی، حالت تدافعی یا تهاجمی شود. فرد ممکن است با تقلید و شکلک در آوردن، دور کردن خود از محرک یا نشان دادن خشم و عصبانیت به شخص ایجاد کنندهٔ محرک واکنش نشان دهد.

هر فرد به دسته خاصی از این محرک ها حساسیت نشان می دهد و نسبت میزان حساسیت فرد به هر کدام از محرک ها متفاوت است . اختلال این سندرم می تواند ژنتیکی باشد و علت آن ، اختلال در عملکرد قشر سینگولیت و انسیولار مغزی است. این بیماری معمولا قبل از بلوغ جنسی ، بین سنین ۹ تا ۱۳ سال اتفاق می افتد و بروز آن در دختران بیشتر از پسران است. 

محققان معتقدند که نفرت از صدا ، به خود صداها مربوط نمی شود بلکه می تواند ، ناشی از خاطراتی باشد که در کودکی برای فرد اتفاق افتاده است. و معمولا تحریک اولیه این بیماری ، توسط یکی از اعضای نزذیک در خانواده اتفاق می افتد. برای این بیماری تا به امروز ، درمان خاصی پیدا نشده ولی تغییر در سبک زندگی : با ورزش ، داشتن خواب کافی و کنترل استرس و همچنین استفاده از گوشی های عایق صدا ، گوش دادن به موسیقی با نویز سفید و همچنین خوردن در تنهایی می تواند ، برای مواجه با این بیماری موثر باشد. 

اين اصطلاح در سال 2000 و در تمايز با اختلال هراس از صدا (فنوفوبيک) و براي کساني به کار رفت که اعصاب‌شان با صدا تحريک مي‌شد پیشنهاد شد.

محققان معتقدند که نفرت از صدا، به خود صداها مربوط نمي‌شود. بلکه مي‌تواند ناشي از خاطرات ناخوشايندي باشد که در کودکي براي فرد اتفاق افتاده است. 

درمان

در حال حاضر هیچگونه درمان عمومی برای این بیماری شناخته شده نیست و تحقیقات به کندی در حال انجام است. استفاده از گوشی‌های عایق صدا، گوش دادن به موسیقی یا نویز سفید برای مواجهه با محرک‌ها معمول است. در حال حاضر تحقیقات روی روش‌های درمانی مانند درمانِ شناختی رفتار و درمان تمرین با وزوز گوش ادامه دارد.

منبع: میگنا