در کنار زمین منصوریان کم مانده خودش به میدان برود، مدام فریاد می زند و کم مانده در کنار خط با بک چپ حریف کورس بیاندازد و یا با بک راست تیم خودش بدود و در حال دویدن نکات فنی را گوشزد کند.
معکوس علی پروین
اصولا مربیان بر دو دسته اند، برخی از آنها روی نیمکت می نشینند و یا اگر
لب خط می آیند بسیار آرام هستند و خودشان را کنترل می کنند. نمونه این نوع
مربیان که البته کمتر شده اند علی پروین بود. او در تمام سال های مربیگری
روی نیمکت می‌نشست و از جایش تکان نمی خورد تماشاگران فوتبال شاید تنها یک
بار را به یاد بیاورند که پروین از جایش بلند شده باشد و آن هم دیدار
پرسپولیس با پیکان بود که جلال مرادی داور مسابقه اسپک بازیکن حریف داخل
محوطه جریمه را ندید و اعلام هند نکرد.
منصوریان اما در دسته دوم جا می گیرد، او بیشتر شبیه به علی دایی است که خودش را خالی می کند اما دایی هم مقابل منصوریان بسیار درون گرا محسوب می شود. منصوریان در این مسیر پیش رو است و حتی در ابراز احساسات مثبت هم کم نمی گذارد.
نیمکت اتمی
برخی در این رابطه برچسب جوگیر شدن به منصوریان می زنند و می گویند او از
زمانی که به استقلال آمده عوض شده است با این وجود اما نمی‌توان این مهم را
پذیرفت چون به هر حال نشستن روی نیمکت اتمی استقلال با نیمکت بی آزار و
آرام نفت با یکدیگر متفاوت هستند.
محبوب بی کارنامه
منصوریان در کنار زمین غوغایی دارد. او شاید به دلیل تیپ خاص و منحصر به
فردی که دارد، شاید به دلیل خوش پوش بودنش و شاید به دلیل آرام و قرار
نداشتن هایش به شدت دوربین ها را به سمت خود می کشاند و خودش شده یک ستاره.
البته منصوریان هنوز در استقلال جا نیافتاده و نتایجش هنوز قابل رقابت با
مظلومی، قلعه نویی، پورحیدری و حجازی نیست اما در میان استقلالی ها محبوب
است و جایگاه خوبی دارد.
برخی منتقد این نوع رفتار هم هستند، منتقدین می گویند منصوریان با این نوع رفتار نمی تواند در نهایت اقتدار مربی را در رختکن و کنار زمین ثابت کند. او آنقدر احساساتش را تخلیه می کند که نمی تواند شوک بدهد چون فریادهایش برای بازیکنان عادی می شود و این برای تغییرات لحظه ای یا در میان دو نیمه اتفاق خوبی نیست.
رهبر یا فرمانده؟
هر چه هست اما منصوریان همین است، انسان ها نمی توانند همه وجودشان را
تغییر دهند، او اینگونه زندگی کرده، اینگونه رویا بافی کرده و اینگونه در
نفت موفقیت نسبی پیدا کرده و قدرت فرماندهی بالایی ندارد هر چند به عنوان
رهبر گروه موقعیت بهتری از فرماندهی دارد.
او در کنار بازیکنانش در نفت جوجه کباب می زند، با آنها لطیفه می گوید و می خندد، معمولا اگر قرار باشد عصبانی شود برای بازیکن جوان تر تیمش عصبانی می شود و به منطقه بزرگ ترها ورود نمی کند اما همین است. او با ته قلبش به میدان می آید و سوت می زند و فریاد می کشد و با بازیکن حریف و یا مربی حریف هم شوخی می کند.
قرار نیست همه از مسیرهای مونولوگ جلو بروند، اگر چنین بود هیچکس راه های جدید را کشف نمی‌کرد. به هر حال استقلال البته نتایج هنوز به کام منصوریان نیست. باید برای قضاوت او کمی دیگر هم صبر کرد و استقلال مدل منصوریانی را دید.
