خوشگذرانی عراق و کره؛ جای ما خالی!

فوتبال ایران واپسین‌بار برای المپیک 1980 راه صعود را طی کرد؛ زمانی که هنوز تیم‌های فوتبال بزرگ‌سالان در المپیک حاضر می‌شدند. به دلایل سیاسی امّا کلّ کاروان ایران از حضور در المپیک مسکو سر باز زد. پس از آن دو دوره المپیک در زمانی برگزار شد که ایران درگیر جنگ با عراق بود و طبیعتا جایی برای رسیدن به مسابقه‌های ورزشی نبود. پس از آن امّا اتّفاقی افتاد که روند فوتبال المپیک را عوض کرد. از المپیک 1992 بارسلون، مسابقه‌های فوتبال با حضور تیم‌های زیر 23 سال برگزار شده است. اتّفاقی که منجر به شگفتی‌ها و ماجراجویی‌های تازه‌ای در فوتبال المپیک شد. اجازه نداشتن ستارگان فوتبال جهان برای شرکت در المپیک و دادن این فرصت به جوانان، شرایطی را مهیّا کرده‌ است که در دوره‌های اخیر همواره شگفتی‌های بسیاری را در فوتبال المپیک ببینیم. از قهرمانی و مدال‌آوری تیم‌های آفریقایی که در سطح بزرگ‌سالان هیچ گاه فراتر از یکی دو مرحله صعود در جام جهانی را تجربه نکردند، تا مقام چهارم عراق در المپیک 2004 آتن که همه را از نتیجه این کشور جنگ‌زده متعجّب کرد.

رقابت‌های المپیک فراتر از مدال‌آوری، فرصتی برای لذّت بردن از ذات ورزش و رقابت است. به ویژه از زمانی که مسابقه‌های فوتبال در رده زیر 23 سال برگزار شده است، این فرصت بیشتر به جوانان داده شده تا بدون حضور ستاره‌های جا افتاده، در فضایی مناسب لذّت خودنمایی در دنیای ورزش را ببرند. حالا در تازه‌ترین المپیک هم دوستان آسیایی ما، ژاپن، کره جنوبی وعراق در حال ماجراجویی و خوش‌گذرانی‌اند! رقابت با برزیل و تساوی گرفتن از آنها در خاک خودشان و بازی‌های تنه به تنه و نزدیک با نام‌های پرآوازه فوتبال جهان، البتّه در رده امید، چیزی جز تجربه خوب و اعتماد به نفس بالا به همسایگان ما نخواهد داد؛ خاطره‌ای خوش که فوتبال ایران سالهاست به دلیل‌های مختلف از آن دور مانده و در چنین روزهایی بیش از هر زمانی حسرت و داغ آن به دل می‌نشیند.