وقوف به علم توسعه، چالشی تاریخی و همه گیر

گروه سیاسی:

به گزارش بولتن نیوز متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته به شرح زیر است:

در ذیل مباحث مربوط به علم توسعه در ابعاد مختلف آن التفات به ابتناء با افق های مداقه جویانه با موضوعاتی از قبیل مشارکت، ذهینت یابی تجسم یافته از جنس ابراز هویتِ ما به ازای خارجی از آنچه ما به عنوان فرد یا جامعه می نگریم و یا لمس می کنیم با توجه به اصل پایستاری مفهوم و معنا می یابد. اما فارغ از این نوع از نگاه فلسفی در آزادی فضاهای انقیاد یافتهِ چند بعدی فرد و محیط، اهمیت مهندسی و مدیریت برنامه های همگام متولی یا ساختار با اجتماع در زمینه اجماع در امر مورد سوژه یابی یا همان توسعه است که فرا ابژه های انسانی در شکل پایدار و اخلاقی محور شکل می گیرد.

در راستای آنچه به رابطه سوژه های انسانی با ابژهای انسانی در تبیین و تشریح توسعه اهمیت دارد معنا و مبنای مفهومی است که در شکل تفکر یا عمل تبلور می یابد؛ لذا چشم انداز انسانی یا اجتماعی انسان های آن جامعه به مرز توسعه با تمام ویژگی های شکلی و ماهوی آن به افق توسعه یافتگی است و این مهم زمانی میسر می گردد که گذار سلسله مراتبی از ایده به تفکر و از تفکر به مفهوم در یک ارتباط اخلاقی در شکل ارشادی آن بدور از بداخلاقی های سوظن زا و پلشتی مولد در میان تمام بخش های جامعه از مدیریت تا خدمات و از تولید کننده تا مصرف کننده خواه از نوع یدی و یا خواه اندیشه ای آن قاب و قالب می یابند.

معهذا در تکوین مراحل توسعه ای محور رویکرد درون زایی توسعه در یک گام موسیقایی و موزیکال نه تنها در کنار و در ردیف بعد بیرونی آن یعنی غربی آن تعریف می شود بلکه در یک همگامی تبعیت محور با پارامترهای غیر تقلیدی با پلان های عقلایی و منطقی به منصه ظهور می رسد. از آنجا که رویکردهای بیرونی توسعه در شکل پارادایم با جعبه ابزارهای علمی و ذخیره های آزمون شده همراه است لذا لاجرم از لحاظ علمی ایستادن بر روی پله های آزمون شده و آزمون پذیر علم برای رسیدن به علم به مثابه خود علم و حتی خود علم است، پس اجتهاد موضوعی به علم با استفتاء به همان علم موضوعی میسر می گردد و قرار گرفتن در مسیر علم و اجتهاد از راه را از صعب العبوری آن به سهولت می کشاند و از اتلاف و هدر رفتن منابع و انرژی و از همه مهمتر زمان برای ما جلوگیری خواهد کرد.

البته نباید فراموش نمود استقراء به استقرار تبضض توسعه، کج فهمی از مفهوم اجتهاد از علم در موضوع توسعه و یا اعم علم نباید ما را به یک تبختر کج و معوج از کنه موضوع سوق دهد بسان آنچه که ما از تاریخ توسعه در کشورمان در تاریخ معاصر نظاره کرده و تورق زده ایم؛ در واقع کشیدکی اصطلاحی از فهم مطلب و یا درک غیر تمیک یا زمینه ای از محیط مورد نظر نمونه ای از این نوع وارونگی در دریافت همگانی و تاریخی ما از علم بطور عام و توسعه و تجددخواهی همواره آمرانه ما است؛ در واقع این مسمومیت علمی و لکنت فرهنگی همراه با استشمام ارزشی از جنس غرض ورزانه دولت و جامعه بوضوح به در صورت بندی متافیزیک ذهن و جسم ما ریشه دوانده که به یخ زدگی و انقباض افق های تاریخی ما انجامیده است. در واقع نبود ذهن تفهمی برای مفهوم سازی از یکسو و بر نتافتن اینگونه اذهان از سوی جامعه و دولت در شکل تاریخی آن در ایران ( دوره معاصر ) از سوی دیگر بر قدمت و سبقت سالوس علمی بر خود علم و جامعه علمی منجرشده است؛ البته نباید فراموش نمود که جدا از آنچه که به با نام عداوت ساختاری در قالب تاریخی در کالبد دولت و جامعه عنیت یافته است در شکل انسانیِ انسان اندیشه ورز و مفهوم پرداز مشکل عدیده نبود ذهن تخیل پرداز و شعور مدار بجای خیالبافِ نمادی است چرا که در تخیل، ذهن فعال مایشاء است و این فعال مایشاء در تملک و قلمرو یگانه قدرت انتزاع است که عمل میکند به عبارت ساده تر برای موفقیت در مفهوم سازی، ذهن باید توان انتزاع داشته یاشد.

کوتاه سخن اینکه در عرصه های مربوط به علم که توسعه نیز در کادر و در مجموعه آن معنا می یابد عبور از نگرش های مطلق علمی و اعتقاد و اعتماد کمالی به نسبیت می تواند تا اندازه ای بسیار تاثیر گذار و تاثیر بخش و به میزان وسیعی راه دانش یابی به مفاهیم و حصول به علم را برای ما فراهم سازد. در واقع فکر آوری و خلق فکر، مفهوم و تجسم ایده ها در عین و در بطن واقعیت با پذیرایی در همپذیری با گستره های کلان و جهانشمول آن همراه است؛ لذا با استقصاء می توان بستر های ریل گذاری فرابخشی برای عبور از رویکردهای بخشیِ معیوب تاریخی در عرصه علم توسعه را فراهم کرد و چالش های رهیافتی با یک رویکرد سیستماتیک مبتنی بر مزیت نسبی در شکل همگانی ایجاد و اجرا نمود.

انتهای پیام/