تحریم جدید موشکی و تناقض در منطق هسته ای آمریکا

گروه سیاسی: تصمیم آمریکا برای اعمال تحریم‌های جدید ضد توانمندی موشکی ایران به بهانه تخلف آن از قطعنامه های سازمان ملل، موجی از انتقادات را علیه عملکرد ایالات متحده درقبال برجام برانگیخت.

به گزارش بولتن نیوز، برنامه‌ریزی برای تصویب تحریم‌های مرتبط با توان موشکی ایران موجب شد تا حجت‌الاسلام حسن روحانی رئیس جمهور در نامه‌ای به وزیر دفاع خواستار تسریع گسترش برنامه‌ موشکی شود؛ موضوعی که البته پیش از آن نیز بارها در اظهارات فرماندهان عالیرتبه نیروهای مسلح مورد تاکید قرار گرفته بود و اعلام شده بود که توان دفاعی و موشکی ایران هرگز تحت تاثیر برجام و قطعنامه های سازمان ملل قرار نخواهد گرفت.

بهانه آمریکایی ها قطعنامه 1929 شورای امنیت در سال 2010 است که در آن از ایران خواسته شده بود که نسبت به توسعه موشک بالستیک اقدام نورزد. این در حالی است که براساس قطعنامه 2231 سازمان ملل که در تایید توافق هسته ای در شورای امنیت تصویب شد، به ایران صرفا توصیه شده است که از توسعه موشک هایی که با هدف حمل کلاهک هسته ای طراحی شده اند خودداری کند. مقامات ایرانی بارها اعلام کرده اند که اصولا قصدی برای ساخت سلاح هسته ای ندارند که بخواهند موشکی با قابلیت حمل آن طراحی کنند.

در همین ارتباط، پایگاه آمریکایی نشنال اینترست در گزارشی جنجال ها پیرامون برنامه هسته ای ایران را بررسی نموده و در پایان نتیجه می گیرد که با توجه به حقایق موجود، استدلال موافقان تحریم جدید ایران توجیه عقلانی ندارد.

در این گزارش آمده است: موشک های بالستیک و ایران، به نظر می رسد بهانه جدید کسانی که می خواهند تا ابد از ایران یک چهره ترسناک نمایش دهند و هنوز هم امیدوار به پنچر کردن چرخ توافق هسته ای هستند جور شده است. موشک بالستیک یعنی هر پرتابه ای که بعد از شلیک و هدایت اولیه، آزادانه یک مسیر منحنی را تا رسیدن به زمین طی می کند. وسایلی که این نام را بر خود دارند، از نظر اندازه، برد و قابلیت بسیار متنوع هستند، از یک نارنجک انداز تفنگی با برد کوتاه گرفته تا موشک های قاره پیما. موشک های بالستیک در زرادخانه تسلیحاتی خیلی از کشورها وجود دارند. این تسلیحات بخشی مهم و رایج در سازمان دفاعی آنها هستند و نقشی با ارزشی در استراتژی دفاعی آنها بازی می کنند. اکثر این کشورها از تسلیحات کشتار جمعی برخوردار نیستند و موشک های آنها نیز قادر به حمل این نوع تسلیحات نیستند. اگر این موشک ها به تنهایی آنقدر خطرناک باشند که اشاعه آنها صلح جهانی را به خطر بیندازد، پس دیگر کار از کار گذشته است و ثبات جهان باید در معرض خطرات بسیار جدی باشد، مساله ای که درست نیست.

دشمنان ایران در ایده پردازی های ترسناک خود همواره در مورد احتمال شلیک یک موشک بالستیک قاره پیمای ایرانی در آینده سخن می گویند، احتمالا برای اینکه به آمریکایی ها قبولانده شود که برنامه موشکی ایران تهدیدی ضد آمریکا است. اما این قصه ها هیچ ارتباطی به چیزی ندارند که ایرانی ها واقعا در توسعه و آزمایش موشک ها به دنبالش بوده اند. گرگ تیلمن، یک کارشناس موشکی با تجربه که به دقت برنامه ایران را مدنظر دارد معتقد است که ایران به هیچ وجه قصدی برای ساخت یک موشک قاره پیما ندارد. وی می گوید ایرانی ها متمرکز بر سیستم های با برد کوتاه تر هستند که همخوانی بیشتری با نیازهای دفاعی ایران در منطقه پیرامونی آن دارد.

این نیازها براساس تجربیات تاریخی ایرانی ها تعریف شده اند. در جنگ ایران و عراق که در دهه 1980 توسط صدام حسین شروع شد، چندین دور از جنگ شهرها اتفاق افتاد که در طی آن جمعیت شهری تحت بمباران هوایی قرار گرفتند. عراق از جنگنده و موشک های بالستیک برای حمله به شهرهای ایران استفاده می کرد، اما در مراحل پایانی جنگ وظیفه اصلی به دوش موشک ها بود. تخمین دقیق خسارات این حملات موشکی در میانه یک جنگ خونین هشت ساله بسیار دشوار است، اما حتی در اولین دور جنگ موشک ها در سال 1984، تلفات غیرنظامیان به ده ها هزار نفر می رسید.

در منطقه خلیج فارس، این عربستان سعودی بود که اولین گام مهم در مسیر اشاعه موشک های بالستیک را برداشت. این کشور در دهه 1980 به طور مخفیانه موشک های میان برد CSS-2 را از چین خرید. امروز، اگر رهبران ایران به آن سوی آبهای خلیج فارس بنگرند، یک زرادخانه عظیم را در عربستان خواهند دید که پر از موشک های چینی و پاکستانی است. طبیعی است که هر حکومتی در ایران بر سر کار باشد، فورا به فکر توسعه توان موشکی خود خواهد افتاد.

علی رغم تکرار بسیار ادعایی در رسانه های آمریکایی مبنی بر اینکه آزمایش های موشکی ایران یک «تخلف» محسوب می شوند، باید دانست که این آزمایشها به هیچ وجه برجام یا بیانیه ژنو را نقض نکرده اند. در واقع آنها در تضاد با هیچ تعهدی نیستند که ایران پذیرفته باشد. ایران هیچ گاه متعهد نشده است که به تحریم خود کمک کند.

تنها نقطه مشترک برنامه موشکی ایران با توافق هسته ای تحریم ها هستند. تحریم صادرات مواد ساخت موشک و دیگر تجهیزات مربوط به تسلیحات متعارف بخشی از تحریم های هسته ای بود که در تعدادی از قطعنامه های سازمان ملل در سالیان قبل و پیش از شروع مذاکرات هسته ای مطرح شده بودند. همچنین در یک قطعنامه در سال 2010 نیز از ایران خواسته شده بود که نسبت به توسعه موشک اقدام نورزد.

مقامات آمریکایی تحریم های مرتبط با مساله موشکی را این طور توجیه می کردند که چنین امری توسعه احتمالی موشک های ایرانی که قادر به حمل تسلیحات هسته ای باشند را ناممکن ساخته یا آن را به تاخیر می اندازد، البته در زمانی که هیچ توافقی برای اطمینان از عدم تولید تسلیحات هسته ای که قرار بود روی این موشک ها سوار شوند وجود نداشت. اکنون چنین توافقی وجود دارد. دلیلی که برای توجیه تحریم های هسته ای مورد استفاده قرار گرفت دیگر وجود ندارد. هدف ازاین اقدام در مورد ایران و اقدامات مشابه، جلوگیری از توسعه موشک هایی بوده است که بتوانند برای حمل تسلیحات کشتار جمعی و خصوصا تسلیحات هسته ای به کار روند. این نگرانی زیربنای اصلی ایجاد رژیم کنترل فناوری موشکی بوده است، مهمترین اقدام بین المللی برای منع اشاعه موشک های بالستیک پیشرفته. موشک های بالستیک ایرانی هیچ تهدیدی ضد منافع آمریکا نیستند، چون طبق توافق ایران دیگر امکان ساخت یک سلاح هسته ای که بتواند روی موشک ها سوار شود را ندارد. جلوگیری از حصول این توانایی هسته ای، هدف اصلی غربی ها از انعقاد توافق اعلام شده است. بنابراین از نظر منطقی هیچ توجیهی وجود ندارد که اجازه دهیم چنین مسائلی، روند اجرا و امکان ادامه حیات توافق هسته ای را با خطر مواجه کند.

منبع: معاونت سیاسی وزارت دفاع