حاشیه‌هایی از جشنواره کن ۶۸ (+عکس)

گروه سینما، در مراسم اهدای جوایز شصت و هشتمین جشنواره فیلم کن، ژاک اودیار کارگردان مولف فرانسوی برای «دپان» نخل طلای کن را از آن خود کرد؛ فیلمی که بیشتر به زبان تامیلی ادا شده و درباره خانواده‌ای از پناهندگان موقت سریلانکایی است که به پاریس مهاجرت کرده‌اند. این فیلم برنده غیرمنتظره نخل طلای کن در شصت و هشتمین جشنواره فیلم کن شد که دیشب با اعلام نام برندگانش به کار خود خاتمه داد.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از ورایتی، اودیار در مراسم اهدای جوایز گفت: میشاییل هانکه از تو ممنونم که امسال فیلمی نساختی.

او اشاره‌ای داشت به فیلم‌های «روبان سفید» و «عشق» این فیلمساز کهنه‌کار اتریشی که در دو سالی که او نیز فیلم داشت، از وی پیشی گرفت و موجب شد تا در سال ۲۰۰۹ فیلم «یک پیامبر» تنها جایزه بزرگ داوری را دریافت کند و در سال ۲۰۱۲ «زنگار و استخوان» دست خالی بماند.

اودیار با بازیگران نقش اصلی فیلمش روی صحنه حاضر شد: آنتونی‌تاسان یسوتاسان و کالیاسواری سیرینواسان که هر دو برای اولین بار در فیلم «دپان» در برابر دوربین ظاهر شده بودند.

فیلم «دپان» ترکیبی از شگفتی و هو کردن و کف زدن را در مراسم دیشب در کاخ جشنواره به همراه داشت. این فیلم با اولین نمایشش در جشنواره نقدهای محترمانه‌ای دریافت کرد اما با اشتیاق کمتری از سوی منتقدان که آن را با دو فیلم قبلی این کارگردان مقایسه می‌کردند، روبه رو شد اما در کنفرانس مطبوعاتی که پس از مراسم برگزار شد، جوئل و اتان کوئن روسای گروه داوران امسال، شور و شوق عمیق گروه داوری برای این فیلم را ابراز کردند.

اتان کوئن گفت: همه فکر می‌کردیم که این فیلم زیباست. جوئل افزود: این گروه داوری که برای جشنواره امسال انتخاب شد از منتقدان فیلم‌ها نبودند بلکه گروه داوری برای نگاه هنری به کارها بودند.

در مجموع، گروه داوری سه جایزه به فیلم‌های فرانسوی داد و ونسان لیندون را به عنوان بهترین بازیگر و امانوئله برکو را برای بهترین بازیگر زن انتخاب کرد، هرچند او جایزه‌اش را به صورت مشترک با رونی مارا برای «کارول» به دست آورد. این تصمیمی غیرمنتظره برای حمایت قوی از رویداد نادری بود که پنج فیلم فرانسوی را در بخش رقابتی جای داده بود. در عین حال فیلم افتتاحیه امسال نیز فیلمی از سینمای فرانسه با عنوان «سربالا ایستادن» به کارگردانی برکو بود که درامی درباره مسایل اجتماعی فرانسه و نوجوانی بزهکار گرفتار در راهروهای سخت‌گیرانه حقوقی کشور بود.

«پسر سائول» درامی با قدرت همه جانبه درباره هولوکاست، اولین فیلم از لاسلو نمس فیلمساز مجار نیز که جایزه بزرگ داوری را دریافت کرد، در واقع جایزه دوم کن را به دست آورد. این فیلم نقدهای بسیار مهیجی دریافت کرده بود و امتیاز آن در طول جشنواره از سوی سونی برای نمایش در آمریکای شمالی خریداری شد.

خاویر دولان از اعضای داوری گفت: وقتی این فیلم را دیدیم همه‌مان یک مدت طولانی هیچ واکنشی جز سکوت نداشتیم. از آن دست فیلم‌هایی است که به آرامی در وجودت رسوخ می‌کند.

سینا میلر بازیگر و دیگر عضو گروه داوری گفت: نمی‌دانم ممکن باشد فیلمی دیگری درباره این موضوع با این حد از تاثیرگذاری ببینم. فکر می‌کنم دستاورد فوق العاده‌ای است که برای اولین فیلمت چنین چیزی بسازی.

هو سیائو-سین کارگردان مولف تایوانی نیز جایزه کارگردانی جشنواره را برای «آدم کش» دریافت کرد. فیلمی حماسی از هنرهای رزمی خیره کننده‌ای از قرن نهم چین. این هفتمین فیلم این کارگردان است که به بخش رقابتی جشنواره فیلم کن راه می‌یابد و او پیش از این جایزه بزرگ داوری را در سال ۱۹۹۳ برای «استاد خیمه شب بازی» دریافت کرده بود.

گیلرمو دل تورو دیگر عضو داوری با تحسین هنر فیلمسازی این کارگردان گفت: از نظر زبانی، وضوح و شعرگونگی، این فیلم بسیار قوی بود.

اتان کوئن هم افزود: با زبانی موجز مثل گیلرمو باید بگویم این فیلم یک هویت خاص داشت.

هاینس از سوی مارا که به نیویورک بازگشته بود، جایزه فستیوال را دریافت کرد. وی گفت: او از این جایزه خیلی مفتخر می‌شد. من هم به کار او افتخار می‌کنم. خیلی افتخار می‌کنم با رونی کار کردم. رونی، دوستت دارم. کاش اینجا بودی.

خیلی‌ها از بردن این جایزه توسط این بازیگر هیجانزده شدند و شاید حتی اعتقاد داشتند این جایزه باید با همبازی او کیت بلانشت مشترک می‌شد که در این فیلم داستان بین دو زن را تصویر کرده بودند. با این حال به جای بلانشت، مارا این جایزه را به صورت مشترک با برکو دریافت کرد که در نقش زنی در یک رابطه مخرب در فیلم «شاه من» بازی کرده بود. با این حال برکو کارگردان فیلم افتتاحیه هم بود و در سخنانی پرحرارت اشک به چشم آورد و موجب شد تا دولان نیز اشک‌هایش را پاک کند.

لیندون نیز جایزه بهترین بازیگری را برای بازی‌اش در فیلمی با عنوان «اندازه‌های یک مرد» گرفت. او به خوبی در تصویر تلاش یک مرد برای حفظ خانواده‌اش برآمده بود.

اما جایزه برنز جشنواره نیز به یورگوس لانتیموس کارگردان یونانی برای فیلم «لابستر» یا «خرچنگ دریایی» رسید. فیلمی سوررئال و علمی تخیلی از یک داستان عاشقانه که در آینده‌ای ناکجایی می‌گذرد؛ جایی که در صورتی که ظرف ۴۵ روز زوج زندگی‌ات را پیدا نکنی با عواقب سختی روبه رو خواهی شد. امتیاز این فیلم انگلیسی زبان با بازی کالین فارل و راشل وایس  توسط آلچمی خریداری شد.

میشل فرانکو نویسنده-کارگردان مکزیکی نیز جایزه فیلمنامه را برای «مزمن» دریافت کرد. او در این فیلم انگلیسی‌زبان یک پرستار لس‌آنجلسی با بازی تیم راث را تصویر کرده که با بیماران و گذشته تراژیکشان رابطه‌ای عمیق برقرار می‌کند. فرانکو روی صحنه گفت: این فیلم در کن متولد شد. او ارجاعی می‌داد به این واقعیت که فیلم او «پس از لوسیا» در سال ۲۰۱۲ جایزه نوعی نگاه جشنواره فیلم کن را که تیم راث از داورانش بود، برد.  

در حالی که گروه داوری امسال جوایزش را بین فیلم‌های آمریکایی، آسیایی و آمریکای لاتینی تقسیم کرد، سینمای ایتالیا به سه فیلمی که در بخش رقابتی جشنواره داشت و شامل «جوانی» پائولو سورنتینو، «مادر من» نانی مورتی و «قصه قصه‌ها» ساخته ماتئو گراونه می‌شد- در نهایت دست خالی از جشنواره بیرون رفت.

در مراسم دیشب نخل طلای افتخاری نیز به آنیس وردا کارگردان کهنه‌کار فرانسوی رسید. او به عنوان اولین بانویی که این جایزه را دریافت می‌کند روی صحنه رفت تا نامش به فهرستی اضافه شود که پیش از آن وودی آلن، کلینت ایستوود و برناردو برتولوچی در آن جای داشتند.  

دوربین طلا نیز که به بهترین فیلم اول اهدا می‌شود به سزار آگوستو آسه ودو برای «زمین و سایه» رسید؛ درامی غم‌افزا درباره یک خانواده کلمبیایی که در زمین‌های کشاورزی خود گیر هستند. این فیلم یکی از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های جشنواره امسال بود و جایزه ویزیونری و جایزه انجمن نویسندگان دراماتیک و آهنگسازان را در بخش هفته منتقدان دریافت کرد. دیگر رقبای دریافت این جایزه «پسر سائول» لاسلو نمس و ناتالی پورتمن با اولین فیلمش «قصه عشق و تاریکی» بودند.

مراسم اهدای جوایز را لمبرت ویلسون میزبانی کرد و اجرایی از «فقط یک ژیگولو» با حضور جان سی رایلی و «فلای بویز» نیز به صحنه رفت. رایلی که امسال در سه فیلم شرکت کننده کن شامل «لابستر»، «قصه قصه‌ها» و «گاوبازها» حضور داشت جایزه دوربین طلا را در معیت سابین آزما به برنده‌اش اهدا کرد.

دولان در اواخر کنفرانس گروه داوران گفت: هرگز چنین فیلم‌های عمیق و سخاوتمندانه و پراحساسی را با چنین هماهنگی هوشمندانه‌ای ندیده بودم.

او در پاسخ به سوالی درباره این که نظر داوران درباره داوری منتقدان بخش دو هفته منتقدان چه بود؟ افزود: به نحوی فکر می‌کنم آدم بهتری شده‌ام. این در حالی بود که اتان کوئن به او پاسخ داد: نشدی!