پلیس تماشاچی نمی‌خواهیم!
عاطفه صادقی
وقتی حریفت عددی نباشد
وقتی مهاجم و دروازه بانش مترسک باشند
بازی اصلا تماشایی نیست!
اصلا اینجا «بازی» واقعا «بازی» می شود
بعد از تماشای مسابقه فوتبال هفته پیش، پلیس، موتورسیکلت ما را به جرم نداشتن کلاه ضبط کرد و خودمان را جریمه!
حالا ما از همیشه پیاده تریم!
البته ما همیشه پیاده بوده ایم
پدرمان هم همیشه پیاده بوده است چه در جوانی، چه حالا که خود «جوانی» دارد!
ما دفترچه بسیج نداریم و پول خرید از فروشگاه های شهروند را
به همین دلیل شاید اصلا «شهروند» به حساب نمی آییم.
ولی همیشه بسیجی بوده ایم، پدرمان هم همیشه بسیجی بوده است حتی قبل از تأسیس رسمی بسیج؛ البته طبق الگوی امام.
این بازی دیگر تماشایی نیست!
حالا که همه مناسبت ها و و روزهای خوب و بزرگمان را با شکستن شیشه های مغازه ها و آتش زدن بانک و اتوبوس و سطل های آشغال به بازی گرفته اند، می فهمم.
آزادگی هنر بزرگی است.
باز هم گلی به جمال آقای بازرگان که وقتی دید آبش با مردم و امام این مردم توی یک جوی نمی رود، عطای صندلی قدرت را به لقایش بخشید. نه جرزنی کرد، نه سطل آشغال آتش زد و نه یک عده جوان نورسته را نردبان کرد.
مردانه کنار کشید و رفت.
و حالا بعضی آقایان دهه شصتی که دستور جمع آوری 24 ساعته عکس‌های قائم مقام رهبری را بعد از ماجرای عزل وی به ادارات خویش ابلاغ نمودند، شده اند دایه مهربان تر از مادر و صاحب عزا!
البته گربه بیش از دیگران در فکر آزادی پرنده محبوس است!
راستی چطور کیوسک تلفن را کندید؟ نمی شود آن را بیاورید بگذارید در خیابان های خلوت شهر ما؟
....
ما که به احمدی نژاد رأی دادیم.
به خاطر این که بعد از این همه سال حق شهر ما را از انقلاب ادا کرد، حقی که آن را از ما دریغ کرده بودند.
مثل حق شادی حضور مردم در انتخابات اخیر، یا مثل حق برگزاری راهپیمایی بدون دردسر و با آرامش روز قدس یا حق احترام به عزاداری امام حسین علیه السلام در روز عاشورا! و حتی مثل حق نشان دادن تصویر ما در صدا و سیمای جمهوری اسلامی، تصویر ما پیاده ها یا به قول امام: مستضعفین پابرهنه.
حقی که سال هاست از آن محرومیم!
می شود در گوشی بگویید چه نسبتی با صدا و سیما دارید که تا شما چند نفر فریاد می زنید یا سطل آشغال آتش می زنید یا عربده کشی می کنید و اعتقادات مردم را به بازی می گیرید سریع در همه شبکه های خبری دیده می شوید؟!
نکند جادویی، طلسمی، چیزی بلدید که پلیس شما را نمی بیند و صدا و سیما می بیند!
این چه معامله ای است؟
خود در خانه و عروسک هایتان در خیابان!
کاش لااقل به اندازه بازرگان «یک رو» بودید و چنین در این بازار، بازرگانی نمی کردید
اگر چه حریف اصلا «حرفی» نیست
ولی بازی با حروف را خوب بلد است
با وجود اینکه حتی یک سیلی برای این انقلاب نخورده خوب می داند چگونه با اسم انقلاب «نردبان» بسازد یا با عاشورا جمله ی «قهقهه ی دشمن» را کامل کند.
ما که از همان اول کنار کشیدیم
حریفِ وَلَد نامشروع شدن، مردی نیست.
این «سکوت» دارد «فریاد» می زاید!
دیگر نمی خواهیم تماشاچی باشیم
و پلیس تماشاچی نمی خواهیم!
وقتی مهاجم و دروازه بانش مترسک باشند
بازی اصلا تماشایی نیست!
اصلا اینجا «بازی» واقعا «بازی» می شود
بعد از تماشای مسابقه فوتبال هفته پیش، پلیس، موتورسیکلت ما را به جرم نداشتن کلاه ضبط کرد و خودمان را جریمه!
حالا ما از همیشه پیاده تریم!
البته ما همیشه پیاده بوده ایم
پدرمان هم همیشه پیاده بوده است چه در جوانی، چه حالا که خود «جوانی» دارد!
ما دفترچه بسیج نداریم و پول خرید از فروشگاه های شهروند را
به همین دلیل شاید اصلا «شهروند» به حساب نمی آییم.
ولی همیشه بسیجی بوده ایم، پدرمان هم همیشه بسیجی بوده است حتی قبل از تأسیس رسمی بسیج؛ البته طبق الگوی امام.
این بازی دیگر تماشایی نیست!
حالا که همه مناسبت ها و و روزهای خوب و بزرگمان را با شکستن شیشه های مغازه ها و آتش زدن بانک و اتوبوس و سطل های آشغال به بازی گرفته اند، می فهمم.
آزادگی هنر بزرگی است.
باز هم گلی به جمال آقای بازرگان که وقتی دید آبش با مردم و امام این مردم توی یک جوی نمی رود، عطای صندلی قدرت را به لقایش بخشید. نه جرزنی کرد، نه سطل آشغال آتش زد و نه یک عده جوان نورسته را نردبان کرد.
مردانه کنار کشید و رفت.
و حالا بعضی آقایان دهه شصتی که دستور جمع آوری 24 ساعته عکس‌های قائم مقام رهبری را بعد از ماجرای عزل وی به ادارات خویش ابلاغ نمودند، شده اند دایه مهربان تر از مادر و صاحب عزا!
البته گربه بیش از دیگران در فکر آزادی پرنده محبوس است!
راستی چطور کیوسک تلفن را کندید؟ نمی شود آن را بیاورید بگذارید در خیابان های خلوت شهر ما؟
....
ما که به احمدی نژاد رأی دادیم.
به خاطر این که بعد از این همه سال حق شهر ما را از انقلاب ادا کرد، حقی که آن را از ما دریغ کرده بودند.
مثل حق شادی حضور مردم در انتخابات اخیر، یا مثل حق برگزاری راهپیمایی بدون دردسر و با آرامش روز قدس یا حق احترام به عزاداری امام حسین علیه السلام در روز عاشورا! و حتی مثل حق نشان دادن تصویر ما در صدا و سیمای جمهوری اسلامی، تصویر ما پیاده ها یا به قول امام: مستضعفین پابرهنه.
حقی که سال هاست از آن محرومیم!
می شود در گوشی بگویید چه نسبتی با صدا و سیما دارید که تا شما چند نفر فریاد می زنید یا سطل آشغال آتش می زنید یا عربده کشی می کنید و اعتقادات مردم را به بازی می گیرید سریع در همه شبکه های خبری دیده می شوید؟!
نکند جادویی، طلسمی، چیزی بلدید که پلیس شما را نمی بیند و صدا و سیما می بیند!
این چه معامله ای است؟
خود در خانه و عروسک هایتان در خیابان!
کاش لااقل به اندازه بازرگان «یک رو» بودید و چنین در این بازار، بازرگانی نمی کردید
اگر چه حریف اصلا «حرفی» نیست
ولی بازی با حروف را خوب بلد است
با وجود اینکه حتی یک سیلی برای این انقلاب نخورده خوب می داند چگونه با اسم انقلاب «نردبان» بسازد یا با عاشورا جمله ی «قهقهه ی دشمن» را کامل کند.
ما که از همان اول کنار کشیدیم
حریفِ وَلَد نامشروع شدن، مردی نیست.
این «سکوت» دارد «فریاد» می زاید!
دیگر نمی خواهیم تماشاچی باشیم
و پلیس تماشاچی نمی خواهیم!
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
