آیت‌الله جوادی آملی، در مقام تئوریسین هنر و سینما/کسی که نه دین را می‌شناسد و نه رسانه را، بی‌خود می‌کند کار دینی می‌سازد/آقای شهریاری، خنده به چه شرطی؟/انیمیشن ایرانی در جهت مقابله با استکبار جهانی
گروه
فرهنگی بولتن نیوز- «آیت‌الله
جوادی آملی، در مقام تئوریسین هنر و سینما»به
گزارش خبرگزاری فارس از قم، آیت‌الله عبدالله جوادی‌آملی در جمع مسئولان فرهنگی و
هنری دفتر تبلیغات اسلامی حوزه‌ی علمیه‌ی قم، جمال و جلال الهی اصل هنر است که در
نظام هستی مشاهده می‌شود اظهار کرد: حوزه‌ی علمیه باید این بعد هنر را برجسته
ساخته و برای اقشار مختلف جامعه تبیین کند.
وی افزود: امروز هنر نازل در کشور جریان یافته؛ نگاهی به شعر حافظ و مقایسه‌ی آن با اشعار منوچهری نشان می‌دهد که دومی از گل و بلبل سخن گفته و اصل و حقیقت هنرش همین است ولی در شعر حافظ این معانی جنبه تشبیهی دارند. استاد برجسته‌ی حوزه‌ی علمیه‌ی قم با بیان اینکه شعر حافظ دارای معانی بلندی است و انسان را از خاک به افلاک می‌برد گفت: امروز هنر نازلی که در کشور رواج یافته را می‌توان در فیلم‌های سینمایی دید که تنها از ازدواج، درگیری یا کشتار می‌گویند.
ذره‌بین فرهنگی: فقر محتوایی هنر، به ویژه هنرهای نمایشی مثل فیلم و سریال‌سازی، پدیده‌ایست که در کشور ما وجود دارد و غیرقابل انکار است. مسلما این پدیده‌ی نامیمون وقتی برطرف می‌شود که بار محتوایی آثار در دست ساخت را کسانی برعهده بگیرند که در این امر تخصص داشته و دغدغه‌ی هنر و رسانه، و تأثیرگذاری آن بر تربیت جوامع را داشته باشند. اینکه شخصی مثل آیت‌الله جوادی آملی مدت‌هاست به این مقوله ورود کرده‌اند اتفاق بسیار مبارکی‌ست. امیدواریم این رفتار را از سوی سایر علما و روحانیون دغدغه‌مند شاهد بوده و از سوی دیگر، ببینیم که سازندگان آثار تصویری نیز از تخصص ایشان بهره برده تا به امید خدا، در آینده شاهد فیلم و سریالی‌هایی باشیم که محتوای آنها، در شأن هنر اسلامی باشد.
کسی که نه دین را می‌شناسد و نه رسانه را، بی‌خود می‌کند کار دینی می‌سازد
محمدرضا شهیدی‌فر در نقد و بررسی عملکرد رسانه‌ی ملی در گفتگو با فارس گفت: اینکه برنامه‌های مذهبی ما برنامه‌های خوبی از آب در نمی‌آید، ناشی از بی‌اعتقادی نیست، ناشی از نابلدی است هم رسانه را نمی‌شناسیم هم دین را، همگی‌مان.
ذره‌بین فرهنگی: آقای شهیدی‌فر عزیز! فکر نمی‌کنید علت‌یابی شما نوعی عذر بدتر از گناه است؟ این حرف شما مثل این می‌ماند که یک نفر علاقه‌مند به مثلا برنامه‌نویسی رایانه‌ای باشد، اما نه بلد باشد که با رایانه کار کند و نه اصول برنامه‌نویسی را بداند. آیا در این صورت، مخاطبان وی به او نمی‌گویند که "شما اصلا غلط می‌کنی برنامه‌نویسی رایانه‌ای انجام می‌دهی"؟ مگر برنامهی دینی مثل ساختن تیزر تبلیغاتی برای پفک است که اگر نابلدی وجود داشت، خیلی به آن توجه نکنیم؟ امری که با عاقبت مردم سر و کار دارد، باید توسط متخصص آن ساخته شود و هر نوع احمال در آن، به هیچ دلیلی پذیرفتنی نیست.
آقای شهریاری، خنده به چه شرطی؟
پیشنهادهای شهریاری به تلویزیون: مردم برنامه‌های شاد دوست دارند. محمود شهریاری معتقدست برنامه‌های شاد از برخی سریال‌های پرهزینه بیننده بیشتری دارد. او همچنین از اینکه به ویژگی‌های گردشگری ایران که کشوری چهارفصل است بی توجهی می‌شود گلایه دارد.
ذره‌بین فرهنگی: اینکه باید برنامه‌های شاد درست کرد و مخاطبان را با دل خوش پذیرایی کرد حرف درستی‌ست. اما نکته اینجاست که تعریف ما از برنامهی شاد چیست؟ و چه ویژگی‌هایی را مصداق شاد بودن یک برنامه می‌دانیم؟ و اینکه آیا قرار است در کنار شاد بودن برنامه، پیامی هم به مخاطب انتقال پیدا کند یا اینکه صرف سرگرم کننده بودن کفایت می‌کند؟ به طور مثال، طنز خنده بازار مدعی‌ست که در حوزه‌ی شادی‌آفرینی برای مخاطبان تلویزیونی فعالیت می‌کند. اما آیا می‌توان آنرا یک برنامهی مفید دانست؟ آیا مسخره‌بازی‌های موجود درآن، عین ساخت برنامهی شاد است؟ آیا بی‌محتوایی آن که منجر به دوری مخاطبان از آن شده است، در راستای سرگرم کردن مردم است؟ آقای شهریاری عزیز! قضیه به این راحتی‌ها که شما فکر می‌کنید نیست.
انیمیشن ایرانی در جهت مقابله با استکبار جهانی
مدیر
خانه‌ی پویانمایی انقلاب اسلامی از تولید مجموعه‌های جدیدی از پویانمایی‌های
ضدآمریکایی با حمایت سازمان هنری رسانه‌ای اوج خبر داد.
به گزارش خبرگزاری مهر، محمدامین همدانی درباره‌ی مجموعه‌ی 10 قسمتی "آتو" گفت: نام این مجموعه به صورت طنز، برگرفته از عنوان ناتو است. وی گفت: در این مجموعه، سران ناتو تلاش می‌کنند گروه ویژه‌ای برای جنگ با تروریسم بین‌المللی تشکیل بدهند و هر یک از کشورهای عضو، نیروهای ویژه‌ای معرفی می‌کنند که گروه سربازان بین‌المللی را سر و سامان بدهند اما نیروهای ویژه ضد تروریسم، کاری جز تقویت تروریست‌ها و خرابکاری در کشورهای مختلف دنیا انجام نمی‌دهند.
ذره‌بین فرهنگی: کارهایی مثل انیمیشن آتو از مصادیق قابل استناد به عنوان آثاری‌ست که با درک زبان زمان، محتوای درستی را به مخاطبان خود ارائه می‌دهد. اینکه برای کودکان، در قالب انیمیشن و زبان طنز، فیلمی بسازیم که هویت نظامی استکبار جهانی را به نمایش در می‌آورد، اتفاق خجسته‌ای‌ست که باید حمایت شده و هر ساله شاهد تولید با کیفیت چند اثر مشابه این باشیم. البته امیدواریم که نهادها و موسسات فرهنگی مثل رسانه‌ی ملی، وزارت ارشاد، فارابی و بسیاری از سینماگران و تهیه‌کنندگان ما هم از قید و بند برخی کاغذبازی‌ها، حاشیه رفتن‌ها و اشتباهات محتوایی رها شده و به کمک اینگونه آثار بشتباند. باید توجه کنیم که انیمیشن، گونه‌ی بسیار مهمی در فیلم‌سازی‌ست که اگر به آن توجه نکنیم، در آینده بایدهزینه‌های زیادی را به این خاطر پرداخت کنیم.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
