کد خبر: ۱۶۰۸۵۸
تاریخ انتشار:

زندگینامه عارف واصل میرزا علی اکبر معلم دامغانی (رحمه الله علیه)

مرحوم علی اکبر معلم به سال ۱۲۸۲ (هجری شمسی) در خانواده ای متدین و با تقوی و اصیل و ریشه دار در شهر دامغان چشم به جهان گشود و در شامگاه روز سه شنبه دهم رجب سال ۱۴۱۸ (هجری قمری) مطابق با سی ام آبان ماه ۱۳۷۶ (هجری شمسی) ستاره وجودش به خاموشی گرائید.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از کاوش پرس، مرحوم علی اکبر معلم به سال ۱۲۸۲ (هجری شمسی) در خانواده ای متدین و با تقوی و اصیل و ریشه دار در شهر دامغان چشم به جهان گشود و در شامگاه روز سه شنبه دهم رجب سال ۱۴۱۸ (هجری قمری) مطابق با سی ام آبان ماه ۱۳۷۶ (هجری شمسی) ستاره وجودش به خاموشی گرائید. مردی از سالکان راه حق بود که گمنام زیست و گوهری با ارزش در دریای معرفت عرفان و انسانی از تبار وارستگان و فرهیختگان بود.



پدرش مرحوم میرزا محمد معلم دامغانی از روحانیون با تقوا و خوشنام و از ذخائر علم و دانش غنی بود. مرحوم علی اکبر معلم علوم مقدماتی را در شهر دامغان فرا گرفت و سپس جهت ادامه تحصیل به مشهد مقدس رفته و آنگاه عازم شهرهای قم و قزوین گردید ، تنها قم بود که می توانست روح تشنه و کمال جوی وی را سیراب و به دریای معرفت و معنویت پیوند دهد.

قم که به تازگی به همت مرحوم سید عبدالکریم حائری موسس و بنیانگذار حوزه علمیه سرفصلی جدید و نوین را آغاز کرده بود و مشتاقان را از هر سوی جذب خویش کرد ، مرحوم معلم در درس خارج مرحوم آیت الله شیخ عبدالکریم حائری شرکت می کرد و نیز مراتب عالیه و علوم باطن و معارف قرآنی را از مرحوم آیت الله شیخ علی اکبر الهیان فرا گرفت ، مرحوم علی اکبر معلم در سن سی سالگی سفری به قزوین نمود تا از محضر علماء و دانشمندان آن شهر بهره گیرد ، برای نیل بدین هدف در آن شهر رحل اقامت افکند. مشارالیه چند سالی در قزوین در محضر مرحوم زرآبادی به کسب فضائل و تکمیل مراتب تقوی و اخلاق و علم و عمل پرداخت و بعد از فوت مرحوم زرآبادی نامبرده مجدداً به استادش شیخ علی اکبر الهیان ملحق شد. مرحوم معلم چند سالی نیز در محضر استادانی چون میرزا مهدی اصفهانی و شیخ مجتبی قزوینی بسر برد و درسها آموخت. مرحوم معلم پس از جنگ جهانی دوم و بعد از خروج متفقین از ایران برای چند سالی در تهران اقامت گزید و بنا به مصالحی از کسوت روحانیت بیرون آمد و اندکی بیش از فوت استادش به دامغان مراجعت نمود. مرحوم علی اکبر معلم از بنیانگذاران بانک ملی در شهر دامغان بود. در سالهایی که مرحوم معلم در قم به سر می برد با امام خمینی بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران همدرس و هم مباحثه و هم حجره بودند و بعد از مراجعت امام خمینی به ایران در بهمن ماه سال ۱۳۵۷ بارها مرحوم معلم به دیدار گمشده خویش عازم تهران شدن و حتی روزهای آخر حیات امام خمینی (ره) که ایشان در بیمارستان بستری شده بودند مرحوم معلم به ملاقات امام در بیمارستان رفته و با ایشان به نجوا می پردازد ، مرحوم معلم با بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران امام خمینی (ره) ارتباطی مستحکم و عمیق و دوستانه داشت. وی یار خلوتگاه امام راحل بود. مرحوم معلم دارای اخلاق و عادات حسنه بسیار نیکو بود که به بعضی از آنها اشاره خواهد شد. مرحوم علی اکبر معلم پیوسته در غم و شادی در کنار مردم حضوری پررنگ داشت و در حرکت های عام المنفعه از طلایه دارای و پیشگامان بوده و نقش موثر و سازنده و فعال ایشان بر همگان روشن است. مرحوم معلم هر کجا که خیر و صلاح مردم را می دید و پای حق و حقوق مردم به میان می آمد با شهامت از خواسته های مردم دفاع می نمود ، مرحوم معلم در سال هایی که شهر دامغان در تب محرومیت های و ناکامی ها می سوخت او خدمتگذاری دلسوز و صدیق و درستکار بود که از خدمت به مردم لذت می برد و در عرصه عمل بی ریا و بی پیرایه در راه رضایت مردم تلاش می کرد ، و با در اختیار گزاردن امکانات و فراهم کردن تسهیلات ویژه متخصصان و پزشکان زیادی را جذب این شهر کرد ، وی عارفی وارسته و زاهدی فرزانه بود که عبادتش با عملش همخوانی داشت و لحظه ای از احوال مستمندان و نیازمندان غافل نبود.

مرحوم معلم در همه حال به ذکر معبود خویش سرگرم بود ، نگاهش جذاب و پرمعنا و کلامش کوتاه و گفتارش سنجیده بود. مرحوم معلم چون طعم و لذت زندگی طلبه ای را در کنار مرشد خویش حضرت امام خمینی (ره) تجربه کرده بود نگاهش همواره متوجه حوزه های علمیه دامغان بود. وی توجه ای خاص به وضع معیشتی و تحصیلی طلاب داشت. روزی نمی گذشت که به طلاب حوزه علمیه موسویه (آقا) در بالا محله سر نزند ، ساده زیستن از ویژگی های بارز مرحوم معلم بود. در ایام عزاداری سالار شهیدان حسین بن علی (ع) مرحوم معلم لباس سیاه بر تن می کرد و حالاتی غیر از حالات روزهای معمولی داشت حضورش در جمع عزاداران حسینی در مدرسه آقا بر شکوه و معنویت مجلس می افزود. مرحوم علی اکبر معلم برای علما و اساتید احترام خاصی قائل بود و از مصاحبت و مجالست با آنان لذت می برد.

 از عادات حسنه این عارف عالی مقام و گرانمایه این بود هر روز صبح بعد از فریضه نماز از منزل خارج می شد و درب منزل خود و همسایگان را با پاکی آب صفائی تازه می بخشید. مرحوم معلم آموخته بود آب نماد زندگی است. آب حیات که در ظلمات مکشوف می شود و دوباره زنده می کند ، این نمادگرائی از مضمون عرفانی برخوردار است مضمون غوطه خوردن در چشمه جاودانگی همواره در تفکر عرفان اسلامی به خصوص در ایران دیده می شود. مرحوم معلم با طبیعت و دشت و صحرا انس و الفتی زیاد داشت او تسبیح نباتات و گیاهان را در برابر معبود و معشوق خویش از اعماق وجودش درک می کرد.
مرحوم معلم اوقات فراغت را در جمع دوستان و در دامن طبیعت سپری می کرد. مرحوم معلم انسانی آزاده و وارسته بود که گمنام زیست و مردم شهر گوهر وجودش را درک نکردند.

شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.

bultannews@gmail.com

نظر شما

آخرین اخبار

پربازدید ها

پربحث ترین عناوین