اهالی فتنه و اصلاح‌طلبان تندرو، بزرگترین بازندگان انتخابات 92

گروه سیاسی ـ سیدمجتبی نعیمی: تا بعد از ظهر روز شنبه، 25 خرداد وقتی پای صحبت نیروهای وابسته به فتنه‌ی سبز می‌نشستی، می‌شنیدی که مدام از تکرار تقلب صحبت می‌کنند و اینکه: «خیال‌تان راحت باشد، روحانی رأی آورده اما این‌ها (منظور نظام است) چون می‌خوان قالیباف یا جلیلی رأی بیاورد، دارند قضیه را کش می‌دهند تا آخر شب بگویند انتخابات به دور دوم رفته و آنجا، کار را تمام کنند.»

به گزارش بولتن نیوز، از این قماش آدم‌ها، انتظاری غیر از این هم نبود و نیست. اما وقتی ساعت هشت و نیم شب اعلام شد که حجه‌الاسلام حسن روحانی، با پایین‌ترین اکثریت ممکن یعنی تنها هفت دهم درصد بیشتر از نصف آرا به عنوان یازدهمین رئیس‌جمهور ایران اسلامی انتخاب شده‌اند، هم ما و دستان‌مان در غم و شادی سیال بودیم و هم اهل فتنه.

ما از این ناراحت بودیم که در هر صورت، نامزد مورد علاقه‌ی‌مان رأی نیاورده است. اما خوشحال بودیم از اینکه اولاً، بزرگترین دغدغه‌ی رهبر انقلاب که تحقق حماسه‌ی سیاسی بود شکل گرفت و ثانیاً، میزان بالای مشارکت باعث تقویت نظام می‌شود (و چه چیزی از این بالاتر) همچنین این حضور 72 درصدی و فردی که پیروز انتخابات شده تبدیل به بارزترین دلیل ما برای اثبات ادعاهای چهار سال گذشته‌ی ماست.

ولی "سبزی‌ها" خوشحال بودند از اینکه تصور می‌کردند دکتر روحانی، رئیس‌جمهوری‌ست که می‌توانند زیر علمش، به فتنه‌گری خود ادامه داده و همین فردای پیروزی، با آزاد شدن سران فتنه و قبضه‌ی کامل دولت توسط نیروهای رادیکال اصلاح‌طلب، به آرمان‌های‌شان برسند. (البته اولین مصاحبه‌ی رئیس‌جمهور منتخب، آب سردی بود بر سر ایشان) اما ناراحت از این بودند که ای دل غافل! با این حجم شرکت کننده در انتخابات و پیروزی یک فرد میانه رو در آن و رعایت حداقل میزان رأی‌ها در اعلام پیروزی انتخابات، ما دیگر بهانه‌ای برای نق زدن نداریم.

انصافاً بر خلاف همه‌ی حرف‌های‌شان، این یکی را راست می‌گفتند. چون انتخابات ریاست‌جمهوری امسال، خود تبدیل شد به بزرگترین دلیل و شاهد برای ادعاهای خلافی که چهار سال از سوی فتنه‌گران داخلی و حامیان خارجی‌شان مطرح شده است. دلیل و شاهدی که خود ایشان در ایجادش مهمترین نقش را داشتند و نفی آن، به معنی نفی خودشان است.

از همان بحبوحه‌ی ماجراهای سال 88، یکی از اساسی‌ترین حرف‌های فتنه‌گران این بود که با این شرایط به وجود آمده، دیگر اعتماد مردم نسبت به نظام از بین رفته و در انتخابات‌های بعدی، کسی پای صندوق‌ها نمی‌رود. هرچند در انتخابات مجلس شورای اسلامی سال 90 زیرآب این حرف‌ها زده و شد و با مشارکت بالای 60درصدی مردم، ثابت شد که مردم ما به نظام‌ سیاسی‌شان همچنان اعتماد دارند، اما این ماجرای حضور مردم در این انتخابات یک چیز دیگری بود.

چون همه‌ی زور فتنه‌گران برای کمرنگ جلوه دادن انتخابات ریاست جمهوری زده شد و نه بقیه‌ی انتخابات‌ها و بحران شکل گرفته، در این نوع از انتخابات به وجود آمد، در نتیجه مسئله‌ی حضور مردم در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 خیلی حیاتی بود. و خدا را شکر که با این سطح بالای مشارکت – مشارکتی که حتی خود اهالی جنبش سبز هم در آن حاضر شدند و معلوم شد که ایشان هم عملاً به سلامت انتخابات ایمان دارند – آفتاب آمد دلیل آفتاب.

نکته‌ی بعدی، موضوع گرایشات سیاسی فرد انتخاب شده است. نمی‌دانم زبان‌ آنها مو درآورد یا خیر. اما گوش ما که پر شده بود از این همه حرف بی‌اساس که «نظام دنبال رئیس جمهوری با گرایش اصول‌گرایی، آنهم از نوع رادیکالش است و اصلاً نمی‌گذارد اسمی غیر از این چهارچوب از صندوق‌ها دربیاید. پس حالا حالاها منتظر یک رئیس‌جمهور اصلاح‌طلب یا میانه‌رو نباشید.»

باز هم خدا را دو صد مرتبه شکر که رئیس‌جمهور منتخب، گرایشاتی میانه‌روانه دارد و حتی ادعا کرده که در برابر افراطی‌های هر دو جریان خواهد ایستاد. گرچه ما دوست داشتیم نامزد مورد حمایت‌مان رأی بیاورد، اما این موضوع را بیشتر دوست داریم که با بالا آمدن فردی غیر از گفتمان مدنظر ما، تهمت یک جانبه‌گرایی و انحصارطلبی از قامت راست نظام جمهوری اسلامی پاک می‌شود و دیگر کسی نمی‌تواند ادعا کند که «نظر رهبری این است که تنها یک جریان سیاسی بر کرسی قدرت بنشیند و نظام، توان تحمل سایر جناح‌ها را ندارد.»

و اما مسئله‌ی مهمتر، مسئله‌ی صیانت از آراء مردم است. در این چهار سال، تمام تلاش فتنه‌گران این بود که براساس اصل «دروغ را هرچه بزرگتر بگویی، باورش راحت‌تر است» در ذهن مردم فرو کنند که یازده میلیون! دقت کنید، یازده میلیون رأی مردم جابه‌جا شده است. هرچقدر به ایشان گفته شد که دلیل‌تان چیست؟ هیچ چیز نگفتند و مثل یک بچه‌ی لجوج، به گوشه‌ای خزیده و تنها غر ‌زدند.

اما امروز، با صیانت نظام از آراء نامزدی که گرایش اصلاح‌طلبان به سمتش زیاد بود، ثابت شد که دروغ، هرچقدر هم که بزرگ باشد، باز هم دروغ است. به عبارت دیگر، اگر قرار بود خدای نکرده متولیان امر برگزاری انتخابات دستی بر آراء مردمی برده و آنرا بالا و پایین بکنند، خوب به راحتی می‌توانستند چند هزار رأی دکتر روحانی را که در 37 میلیون آراء مأخوذه پیدا نیست، جابجا کنند و نتیجه‌ی دیگری رقم بزنند. اقدامی که اگر خدای نکرده رخ می‌داد، شاید کمتر کسی از آن باخبر می‌شد و به هیچ وجه، جار و جنجال‌های سال 88 را هم در پی نداشت.

اما می‌بینیم که همان شورای نگهبان، همان وزارت کشور، همان هیئت برگزاری انتخابات و همان ناظران انتخاباتی که در سال 88 حضور داشتند و به همه‌ی‌شان تهمت تقلب زده شد، با حفظ همین چند هزار رأی نه تنها به خودشان، و نه تنها به فتنه‌گران که به تاریخ ثابت کردند ابهام‌های مطرح شده در خصوص تقلب 11 میلیونی در انتخابات ریاست جمهوری دهم، تنها یک دروغ بزرگ است و روسیاهی‌ش، پیش‌کش هیزم‌کشان این فتنه.