مسعود بهنود از پارازیت و آینه خانه می گوید
بهنود با بیان حکایتی تاریخی در مورد آینه خانه که چه بود و چه شد در نهایت می گوید که "آینه ی دکتر فرنگی، عیب نمای ذات بود. کس تاب آن نداشت."
"مسعود بهنود" در یادداشتی با عنوان "پارازیت و فیلترینگ در آینه خانه" که در سایت روزآنلاین منتشر شده، ضمن پرداختن به حکایتی در تاریخ قاجار، به بحث پارازیت اندازی می پردازد.
به گزارش رسانه ایران، وی در این یادداشت می نویسد: "وقتی خبر از گسترش فیلترینگ و پارازیت و سانسور می رسد تازه آدمی در می یابد چشم و گوش مردم چقدر نزد حاکمان ارزشمند است که برایش این همه زحمت و بدنامی را بر خود هموار می دارند. و از همان زمان است که آدمی درک می کند که دعوا کجاست. دعوا بر سر آگاه نشدن ماست ورنه همان آیه ی شریفه مبنای عمل می شد که بر بالای دفترچه ی انشای ما بشارتمان می داد به شنیدن قول های مختلف و برگزیدن بهترین آن ها. معلم فقهمان می گفت یعنی تو شعور داری و شعور تو را خداوند شاهد است؛ پس تو حق انتخاب داری، پس کسی حق ندارد در چشم ها و گوش های تو را ببندد. اما آینه خانه را چه کنیم."
آقای بهنود با بیان حکایتی تاریخی در مورد آینه خانه که چه بود و چه شد در نهایت می گوید که "آینه ی دکتر فرنگی، عیب نمای ذات بود. کس تاب آن نداشت."
وی اظهار می دارد که "حکایت آینه خانه از آن رو شنیدنی است که در این آغاز قرن بیست و یکم، که فوران اطلاعات و انفجار دانایی ها چنان کرده است که گویا هیچ چیز قصد پوشیده ماندن ندارد، هنوز هستند کسانی که از ترس ظاهر شدن اندام ناساز خودشان یا بهتر بگوییم نگران از قضاوت مردمان درباره ی اعمالشان، از آینه خانه پرهیز دارند."
این کارمند بی بی سی فارسی معتقد است: "ماهواره ها، بزرگراه اطلاعاتی، شبکه های به هم پیوسته ی اجتماعی، کبوتران نامه رسان بادپیما، همه هستند، اما باز هم هزاران تن در کار پرده پوشی هستند. و پرده پوشی واقعیت ها در این عصر به دو گونه است. یکی ارسال پارازیت و فیلتر کردن راه های عبور در بزرگراه های اطلاعاتی، اما از آن مهم تر خاک پاشیدن در چشم حقیقت. یعنی هزار شعبه ساختن و شروع کردن به جعل، هزار شعبده به کار انداختن و نیمه پنهان و آشکار ساختن. هزار ترفند در کار آوردن تا بلکه جهانیان را معوج و زشت نشان دهند شاید در آن میان اندامشان راست بنمایاند."
وی در خاتمه ی یاداشت خود بیان می دارد که "این جنگ آینه داران تا کجا می تواند ادامه یابد."
مسعود بهنود از عصر رسانه ها می گوید، اما نمی گوید وی و مجموعه ی بی بی سی فارسی در کجای این آینه خانه حضور دارند؛ جایی که در برابر آینه ها نیز آینه ای می گذارند. آینه هایی که گویا دکتر فرنگی هم تاب آن را ندارد!
باید از آقای بهنود پرسید که برخورد انگلیس و آلمان را با شبکه ی "پرس تی وی" نیز باید در چارچوب همین حکایت ارزیابی کرد؟! در این صورت باید آنها را در دسته ی فیلترکنندگان راه های عبور در بزرگراه های اطلاعاتی قرار داد و یا در دسته ی خاک پاشندگان در چشم حقیقت؟! چشم و گوش مردم در آنجا چقدر برای حاکمان اهمیت دارد؟!
عملکرد بی بی سی فارسی در جریان سفر رییس حمهور ایران به سازمان ملل را چگونه می توان تحلیل کرد؟! آیا خبرسازی "بهمن کلباسی" خبرنگار بی بی سی فارسی را باید در دسته ی خاک پاشندگان به حقیقت قرار داد؟! تحریف سخنان فرمانده ی سپاه در ایران را چطور؟! تصویرسازی در مورد سوریه را چطور؟! و ...
به نظر می رسد بیش از آن که یادداشت مسعود بهنود را یک اعتراف رسانه بدانیم، چارچوب رسانه ای ترسیم شده توسط آقای بهنود را باید چارچوبی دانست که این کارمند بی بی سی فارسی و امثال وی، ناگزیر از آنند.
به گزارش رسانه ایران، وی در این یادداشت می نویسد: "وقتی خبر از گسترش فیلترینگ و پارازیت و سانسور می رسد تازه آدمی در می یابد چشم و گوش مردم چقدر نزد حاکمان ارزشمند است که برایش این همه زحمت و بدنامی را بر خود هموار می دارند. و از همان زمان است که آدمی درک می کند که دعوا کجاست. دعوا بر سر آگاه نشدن ماست ورنه همان آیه ی شریفه مبنای عمل می شد که بر بالای دفترچه ی انشای ما بشارتمان می داد به شنیدن قول های مختلف و برگزیدن بهترین آن ها. معلم فقهمان می گفت یعنی تو شعور داری و شعور تو را خداوند شاهد است؛ پس تو حق انتخاب داری، پس کسی حق ندارد در چشم ها و گوش های تو را ببندد. اما آینه خانه را چه کنیم."
آقای بهنود با بیان حکایتی تاریخی در مورد آینه خانه که چه بود و چه شد در نهایت می گوید که "آینه ی دکتر فرنگی، عیب نمای ذات بود. کس تاب آن نداشت."
وی اظهار می دارد که "حکایت آینه خانه از آن رو شنیدنی است که در این آغاز قرن بیست و یکم، که فوران اطلاعات و انفجار دانایی ها چنان کرده است که گویا هیچ چیز قصد پوشیده ماندن ندارد، هنوز هستند کسانی که از ترس ظاهر شدن اندام ناساز خودشان یا بهتر بگوییم نگران از قضاوت مردمان درباره ی اعمالشان، از آینه خانه پرهیز دارند."
این کارمند بی بی سی فارسی معتقد است: "ماهواره ها، بزرگراه اطلاعاتی، شبکه های به هم پیوسته ی اجتماعی، کبوتران نامه رسان بادپیما، همه هستند، اما باز هم هزاران تن در کار پرده پوشی هستند. و پرده پوشی واقعیت ها در این عصر به دو گونه است. یکی ارسال پارازیت و فیلتر کردن راه های عبور در بزرگراه های اطلاعاتی، اما از آن مهم تر خاک پاشیدن در چشم حقیقت. یعنی هزار شعبه ساختن و شروع کردن به جعل، هزار شعبده به کار انداختن و نیمه پنهان و آشکار ساختن. هزار ترفند در کار آوردن تا بلکه جهانیان را معوج و زشت نشان دهند شاید در آن میان اندامشان راست بنمایاند."
وی در خاتمه ی یاداشت خود بیان می دارد که "این جنگ آینه داران تا کجا می تواند ادامه یابد."
مسعود بهنود از عصر رسانه ها می گوید، اما نمی گوید وی و مجموعه ی بی بی سی فارسی در کجای این آینه خانه حضور دارند؛ جایی که در برابر آینه ها نیز آینه ای می گذارند. آینه هایی که گویا دکتر فرنگی هم تاب آن را ندارد!
باید از آقای بهنود پرسید که برخورد انگلیس و آلمان را با شبکه ی "پرس تی وی" نیز باید در چارچوب همین حکایت ارزیابی کرد؟! در این صورت باید آنها را در دسته ی فیلترکنندگان راه های عبور در بزرگراه های اطلاعاتی قرار داد و یا در دسته ی خاک پاشندگان در چشم حقیقت؟! چشم و گوش مردم در آنجا چقدر برای حاکمان اهمیت دارد؟!
عملکرد بی بی سی فارسی در جریان سفر رییس حمهور ایران به سازمان ملل را چگونه می توان تحلیل کرد؟! آیا خبرسازی "بهمن کلباسی" خبرنگار بی بی سی فارسی را باید در دسته ی خاک پاشندگان به حقیقت قرار داد؟! تحریف سخنان فرمانده ی سپاه در ایران را چطور؟! تصویرسازی در مورد سوریه را چطور؟! و ...
به نظر می رسد بیش از آن که یادداشت مسعود بهنود را یک اعتراف رسانه بدانیم، چارچوب رسانه ای ترسیم شده توسط آقای بهنود را باید چارچوبی دانست که این کارمند بی بی سی فارسی و امثال وی، ناگزیر از آنند.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
آینه
| 
۰۷:۳۷ - ۱۳۹۱/۰۷/۱۹
پاسخ
آینه چو نقش تو بنمود راست خود شکن آینه شکستن خطاست 
