گروه اجتماعی،مادر در فرهنگ ایرانی و اسلامی، تنها یک نقش خانوادگی نیست؛ بلکه ستون اصلی خانواده و ریشه شکل‌گیری عشق، امنیت و هویت اجتماعی به شمار می‌رود. نگاهی ساده به واژه‌ها نیز گاه می‌تواند معناهای عمیقی را آشکار کند؛ جایی که «پدر»، «دختر» و «پسر» هرکدام با نقطه شناخته می‌شوند، اما «مادر» بی‌نقطه باقی مانده است.

به گزارش بولتن نیوز،این بی‌نقطه بودن، در نگاه بسیاری، نمادی از فداکاری بی‌وقفه مادر است؛ زنی که ذره‌ذره وجود خود را وقف خانواده می‌کند، بی‌آنکه سهمی برای خود نگه دارد. مادر نقطه ندارد، زیرا نقطه‌های زندگی‌اش را یکی‌یکی بخشیده است؛ برای فرزند، برای همسر و برای آرامش خانه.

در این میان، جایگاه مادران شهدا جلوه‌ای عمیق‌تر از این مفهوم را نمایان می‌کند. مادرانی که نه‌تنها فرزندان خود، بلکه آرامش و دلبستگی‌هایشان را در راه باورها و امنیت جامعه تقدیم کرده‌اند. اگر امروز از آرامش، امنیت و تداوم زندگی سخن گفته می‌شود، سهم این مادران انکارناپذیر است.

خانه برای بسیاری، با نام مادر معنا پیدا می‌کند؛ جایی که پس از خستگی‌های روزمره، عشق بدون شرط انتظار می‌کشد. با این حال، گاه در تعبیرهای روزمره از عشق، از عمق این احساس غافل می‌شویم و فراموش می‌کنیم که نخستین و ماندگارترین شکل عشق، در آغوش مادر شکل گرفته است.

شاید راز بی‌نقطه بودن «مادر» همین باشد؛ واژه‌ای که پایان ندارد، عشقی که تمام نمی‌شود و حضوری که حتی در نبودن هم ادامه دارد. مادر، نه نقطه دارد و نه پایان؛ او خود، ادامه زندگی است.