گروه بین الملل: دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق ایالات متحده، در اظهاراتی صریح و بی‌سابقه، رسماً مسئولیت حمله اسرائیل به ایران را بر عهده گرفت و خود را «به‌طور کامل در راس مدیریت» آن معرفی کرد. این اعتراف تاریخی، اگرچه برای بسیاری غافلگیرکننده بود، اما در عمل تنها مهر تأییدی بر واقعیتی است که در طول جنگ ۱۲ روزه و از خلال توییت‌ها، سخنرانی‌ها و اقدامات کاخ سفید آشکار شده بود: ایالات متحده نه یک متحد حامی، بلکه فرمانده میدانی و مدیر پنهان جنگ علیه ایران بود.

به گزارش بولتن نیوز، آنچه ترامپ امروز به زبان می‌آورد، پیش از این در عرصه عمل و در متن تهدیدهایش هویدا بود. از همان ساعات اولیه درگیری، این رئیس‌جمهور سابق آمریکا بود که در قامت سخنگوی رژیم صهیونیستی ظاهر شد. او با انتشار پیام‌هایی در شبکه‌های اجتماعی، نه تنها از حملات از پیش برنامه‌ریزی‌شده و «بسیار وحشیانه‌تر» در آینده خبر می‌داد، بلکه صراحتاً اعلام می‌کرد که «بهترین و مرگبارترین تجهیزات نظامی جهان» ساخت آمریکا، با فاصله‌ای بسیار زیاد در اختیار اسرائیل قرار دارد و مقادیر بیشتری نیز در راه است. تهدید به تخلیه فوری تهران و اعلام حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران، همگی قطعات پازلی بودند که نشان می‌داد تصمیم‌گیرنده اصلی در واشنگتن نشسته است.

این هماهنگی کامل زمانی به اوج خود رسید که پس از شکست اسرائیل در دستیابی به اهدافش و در حالی که موازنه قدرت به نفع ایران تغییر کرده بود، بار دیگر این ترامپ بود که برای نجات متحد خود وارد عمل شد و با اعلام «آتش‌بس کامل و فوری»، به جنگی که خود مدیریت می‌کرد، پایان داد. این اقدام، تحلیل کارشناسان غربی را نیز تأیید کرد که معتقد بودند اسرائیل بدون حمایت مستقیم و همه‌جانبه آمریکا، توانایی مقاومت در برابر ایران را حتی برای چند روز نخواهد داشت و در کمتر از دو هفته مجبور به تسلیم خواهد شد.

اعتراف دیرهنگام ترامپ اما ابعاد دیگری نیز دارد. این اظهارات خط بطلانی است بر تحلیل‌ها و مواضع برخی جریان‌های سیاسی داخلی که در تمام آن دوران، بر طبل «مذاکره» می‌کوبیدند و سعی داشتند میان سیاست‌های ترامپ و نتانیاهو تمایز قائل شوند. این گروه‌ها با این تصور که مذاکره می‌تواند مانع جنگ شود، حساب آمریکا را از صهیونیست‌ها جدا می‌کردند و به دنبال فرصتی برای گفت‌وگو از «موضع بالا» بودند. اما اکنون فرمانده اصلی جنگ صراحتاً اذعان می‌کند که تمام آن تحرکات، از جمله تهدید و حمله، تحت مدیریت مستقیم او بوده است.

این حقیقت آشکار می‌سازد که بازی مذاکره، تنها یک تله سیاسی و پوششی برای آماده‌سازی اسرائیل جهت حمله بوده است. ترامپ ثابت کرد که شریک یک رژیم کودک‌کش، هرگز نمی‌تواند رفیق دیپلماسی باشد و هرگونه تلاش برای تفکیک این دو، یک ساده‌اندیشی استراتژیک و نادیده گرفتن ماهیت یک دشمنی عمیق و سازمان‌یافته است.