گروه سیاسی: درست در روزهایی که ملت ایران، فارغ از گلایه‌ها و رنجیدگی‌های عمیق داخلی، در برابر تجاوز دشمن خارجی یکپارچگی و همبستگی تاریخی خود را به نمایش گذاشت، پیامی از میرحسین موسوی منتشر شد که در لفافه‌ی تحسین مردم، خنجری زهرآگین بر پیکر همین وحدت ملی بود. بیانیه‌ای که شاید اگر صادر نمی‌شد، سنگینی و وقار بیشتری برای نویسنده‌اش به همراه داشت تا آنکه در چنین شرایط حساسی، با طرح پیشنهادی وقیحانه، دقیقاً در مسیری گام بردارد که مطلوب دشمنان این آب و خاک است.

درست در روزهایی که ملت ایران، فارغ از گلایه‌ها و رنجیدگی‌های عمیق داخلی، در برابر تجاوز دشمن خارجی یکپارچگی و همبستگی تاریخی خود را به نمایش گذاشت، پیامی از میرحسین موسوی منتشر شد که در لفافه‌ی تحسین مردم، خنجری زهرآگین بر پیکر همین وحدت ملی بود. بیانیه‌ای که شاید اگر صادر نمی‌شدمیرحسین موسوی در حالی از «محک خوردن عیار مردم» و «ناکام گذاشتن نقشه‌های شوم متجاوزان» سخن می‌گوید که به نظر می‌رسد خود منتظر مانده بود تا گرد و غبار جنگ فرو بنشیند و نتیجه نهایی مشخص شود. منتقدان بر این باورند که این سکوت معنادار در کوران حوادث و سپس صدور بیانیه‌ای موج‌سوارانه، نشان از یک زرنگی سیاسی ناکام دارد. گویی اگر شرایط به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد و انسجام ملی تضعیف می‌شد، او نیز در کنار دیگرانی که سودای فروپاشی دارند، قرار می‌گرفت. اما اکنون که ملت با بصیرت خود، بار دیگر دشمن را ناکام گذاشته، او با این پیام تلاش دارد سوار بر موج غرور ملی شده و آن را به سمت فتنه و تفرقه‌ای جدید هدایت کند.

نقطه‌ی کانونی این بیانیه‌ی انحرافی، آنجاست که بلافاصله پس از چند تمجید کلی، خواسته‌ای را مطرح می‌کند که در شرایط کنونی کشور، چیزی جز «ریختن آب به آسیاب دشمن» نیست: رفراندوم برای تأسیس مجلس مؤسسان قانون اساسی. در حالی که کشور تازه از یک جنگ تحمیلی ۱۲ روزه نفس تازه می‌کند و بیش از هر زمان دیگری به آرامش، ثبات و وحدت داخلی برای ترمیم زخم‌ها و تقویت ساختار دفاعی خود نیاز دارد، طرح چنین مسئله‌ای که اساس نظام سیاسی کشور را به چالش می‌کشد، چه معنایی جز ایجاد شکاف و نفاق در صفوف ملت دارد؟

این همان نقطه‌ای است که به تعبیر تحلیلگران، نشان می‌دهد چگونه «پیران جاهل» در سودای قدرت، منافع ملی را قربانی اهداف سیاسی خود می‌کنند. چگونه فردی با این همه سابقه در نظام جمهوری اسلامی، به مهره‌ای برای تضعیف امنیت و وحدت ملی بدل می‌شود؟ اینجاست که آن کلام حکیمانه خطاب به سید حسن خمینی معنایی دوباره می‌یابد که «اگر پدربزرگت بود، اینها را اعدام می‌کرد». این سخن، اشاره‌ای است به مرز باریک میان نقد و خیانت، میان اصلاح و براندازی؛ مرزی که به نظر می‌رسد موسوی عامدانه از آن عبور کرده است.

او با هوشمندی ریاکارانه، ابتدا «آزادی زندانیان سیاسی» و «تغییر رویکرد رسانه ملی» را به عنوان «کمترین توقعات» مطرح می‌کند تا در پس این مطالبات به ظاهر مدنی، پیشنهاد اصلی و ویرانگر خود را پنهان سازد. اما این بازی سیاسی نخ‌نما شده است. مردم ایران که در بزنگاه خطر، تفاوت میان دوست و دشمن را به خوبی تشخیص دادند، امروز نیز تفاوت میان دلسوزی واقعی و فرصت‌طلبی سیاسی را درک می‌کنند.

قدرت چیست که انسان را تا به این حد از خود بیگانه می‌کند؟ چگونه است که «هفتاد سال عبادت» می‌تواند یک شبه بر باد رود و فردی که روزی در جایگاه نخست‌وزیری این کشور قرار داشت، امروز به عاملی برای نفاق و مهره‌ای در بازی دشمنان تبدیل شود؟ بیانیه‌ی اخیر موسوی، بیش از آنکه یک تحلیل سیاسی یا یک راهکار برای آینده باشد، اعتراف‌نامه‌ای تلخ از سقوط یک سیاستمدار و هشداری جدی برای ملت است که باید مراقب کسانی باشند که در لباس میش، گرگ‌های تفرقه و جدایی‌اند. در روزهایی که باید از فرصت وحدت ملی برای ساختن ایرانی قوی‌تر بهره برد، او با نادیده گرفتن این «نفحات الهی»، راه دیگری را برگزیده است؛ راهی که پایانش، شادی دشمنان و دلسردی دوستان این مرز و بوم خواهد بود.

ــــــــــ

Exploitation de l’unité nationale à un tournant historique : quels objectifs poursuit le message de Mir-Hossein Moussavi après la guerre de 12 jours ?

Verser de l’eau dans le moulin de l’ennemi : quand les « vieillards ignorants » prônent la discorde

Alors que le peuple iranien, malgré ses douleurs et ses frustrations internes, montrait une solidarité historique face à l’agression étrangère, Mir-Hossein Moussavi a publié un message qui, derrière les éloges apparents envers la nation, portait un coup empoisonné à cette même unité. Une déclaration qui, si elle n’avait pas été diffusée, aurait pu préserver une certaine dignité pour son auteur, au lieu de suivre une voie favorable aux ennemis de la patrie.

Bien qu’il parle de la « mise à l’épreuve de la valeur du peuple » et de la « défaite des plans sinistres des agresseurs », il semble avoir attendu la fin du conflit pour exprimer son opinion. Certains critiques pensent que ce silence calculé suivi d’un message opportuniste est révélateur d’une manœuvre politique ratée. S’il en avait été autrement, et si la cohésion nationale avait été affaiblie, il aurait rejoint les rangs de ceux qui espèrent l’effondrement du système. Mais aujourd’hui, voyant que le peuple iranien a de nouveau résisté avec sagesse, il tente de s’emparer de l’élan patriotique pour le rediriger vers une nouvelle dissension.

Le cœur de cette déclaration controversée réside dans une proposition faite après quelques flatteries générales : un référendum pour établir une Assemblée constituante. Alors que le pays vient de sortir d’une guerre de douze jours et a besoin plus que jamais de paix, de stabilité et d’unité pour panser ses blessures et renforcer ses capacités défensives, une telle proposition ne fait que remettre en cause les fondements du système politique. N’est-ce pas une manière de créer des divisions au sein de la nation ?

Comme le disent les analystes, c’est là qu’on voit comment les « vieillards ignorants », en quête de pouvoir, sacrifient les intérêts nationaux à leurs ambitions politiques. Comment quelqu’un ayant occupé des postes élevés dans la République islamique peut-il devenir un outil pour affaiblir la sécurité et l’unité du pays ? C’est pourquoi cette phrase adressée à Seyyed Hassan Khomeini prend tout son sens : « Si ton grand-père était là, il les aurait exécutés. » Elle souligne la ligne fine entre critique et trahison, entre réforme et renversement – une ligne que Moussavi semble avoir franchie intentionnellement.

Avec une ruse hypocrite, il commence par demander la « libération des prisonniers politiques » et un « changement dans la politique des médias nationaux » comme des attentes minimales, afin de dissimuler ses propositions principales derrière des revendications prétendument civiles. Mais ce stratagème politique est désormais bien connu. Le peuple iranien, qui a su distinguer ses vrais amis de ses ennemis dans les moments critiques, est aussi capable aujourd’hui de faire la différence entre compassion sincère et opportunisme politique.

Qu’est-ce que le pouvoir pour que l’homme devienne si étranger à lui-même ? Comment soixante-dix ans de dévotion peuvent-ils être anéantis en une nuit, et un ancien Premier ministre devenir un facteur de discorde et une pièce du jeu des ennemis ? Le dernier message de Moussavi ressemble moins à une analyse politique ou à une solution pour l’avenir qu’à une confession amère de déclin. C’est un avertissement sérieux à la nation : rester vigilante face à ceux qui, sous une apparence d’innocence, sèment la division. Alors qu’il serait temps d’utiliser l’unité nationale pour construire un Iran plus fort, il a ignoré cette « opportunité divine » et choisi une autre voie – celle qui réjouit les ennemis et décourage les amis de ce pays.

ــــــــــ

Exploiting National Unity at a Critical Juncture: What Is Mir-Hossein Mousavi Trying to Achieve with His Post-War Statement?

Pouring Water into the Enemy’s Mill: When “Foolish Elders” Prescribe Division

At a time when the Iranian people, setting aside their internal grievances and disappointments, displayed historic unity and solidarity against foreign aggression, Mir-Hossein Mousavi released a statement that, despite praising the people, struck a venomous blow at the very heart of national unity. A declaration which, had it not been issued, might have preserved the dignity and gravitas of its author—but instead, with a provocative proposal at a sensitive moment, steps directly into a path seemingly favored by enemies of this land.

Mousavi speaks of the “testing of the people’s resolve” and “thwarting the malicious plans of aggressors,” yet it appears he waited for the dust of war to settle before making any public remarks. Critics argue this calculated silence followed by a wave-riding statement reveals a failed political maneuver—one that suggests, had national cohesion weakened, he too might have joined those who envision collapse. But now, seeing the nation’s wisdom defeat its foes once again, he attempts to ride the wave of national pride and redirect it toward sedition and division.

The focal point of this misleading statement is where, after a few generic praises, Mousavi proposes something deemed “nothing but helping the enemy’s cause”: a referendum to establish a constitutional assembly. When the country is just recovering from a 12-day imposed war, and is in desperate need of peace, stability, and internal unity to heal wounds and strengthen defense capabilities, raising such an issue—challenging the very foundation of the political system—amounts to creating schisms among the people.

As some analysts put it, this reveals how “foolish elders,” in pursuit of power, sacrifice national interests for political ambition. How could someone with such a long history in the Islamic Republic become an agent for undermining security and unity? This is where an old saying gains new weight—directed at Seyyed Hassan Khomeini: “If your grandfather were alive, he would have executed them.” A phrase highlighting the thin line between criticism and betrayal, reform and overthrow—a line which Mousavi seems to have deliberately crossed.

With cunning duplicity, he first introduces calls for the “release of political prisoners” and “reform of the national media” as the “minimum expectations,” masking the true destructive agenda behind seemingly civil demands. But this political tactic is worn and transparent. The Iranian people, who recognized friend from foe during dangerous times, can now also distinguish sincere concern from opportunistic maneuvering.

What is it about power that estranges a person from himself so deeply? How can “seventy years of devotion” vanish overnight, and a man who once served as prime minister now become a cause of division and a pawn in the enemy’s game? Mousavi’s recent message is less a political analysis or a vision for the future and more a bitter confession of political decline—a stark warning to the nation to beware of those who dress as lambs but carry the instincts of wolves. In times when national unity should be a divine opportunity to build a stronger Iran, he has ignored this grace and chosen a different path—one whose end brings joy to the nation’s adversaries and despair to its defenders.