موسیقی ات را به دستانم بسپار تا جان بدهم

یکی از عوامل برساخته شدن هویت و فرهنگ هر جامعه، هنر و ادبیات آن جامعه است که رابطه ای دو طرفه بین این دو بر قرار است؛ تغییر در فرهنگ باعث تغییر در هنر جامعه و تغییر در هنر جامعه و تغییر در هنر باعث تغییر در فرهنگ جامعه می شود.

با توجه به این رابطه، نمی توان به آسانی از کنار موسیقی که که یکی از ارکان این رابطه است عبور کرد.

موسیقی بخاطر نفوذی که در زندگی مردم دارد، بیشترین سهم در این تأثیر را دارد. به تازگی شاهد سبک های جدیدی در موسیقی بوده ایم که با توجه به روند رو به رشد تکنولوژی های ارتباطی، افراد در هر جای جهان با هر گونه فرهنگ، محصولات فرهنگی متفاوت از خود را می توانند دریافت نماید. که گاه این فراگرد و این ناهمگونی باعث اختلال در شخصیت فرد در رابطه با جامعه ای که در آن زندگی می کند، می شود.

ایران و ایرانیان نیز از این قضیه مستثنی نبوده اند؛ چند سالی است که برخی افراد بصورت زیر زمینی و غیر رسمی فعالیت های موسیقی، و یا حتی گاهی با اخذ مجوز از وزارت ارشاد اسلامی! اقدام به ساختن و پخش آهنگ ها و قطعات تلفیقی که برگرفته از موسیقی مبتذل بیگانه  با موسیقی اصیل ایرانی صورت گرفته است می کنند.

این موسیقی های تلفیقی مدرن، که اغلب بدون مجوز و غیر رسمی و گاهی اوقات هم در محافل خصوصی اجرا می شوند، از هویت و پشتوانه فرهنگی مناسب برخوردار نیستند و حالتی هیجانی و گذرا دارند و تأثیرات بسیار منفی بر مخاطبان خود که عمده آن جوانان و نوجوانان کشورمان هستند می گذارند.

اغلب این موسیقی های زیر زمینی چون پشتوانه ای ندارند و تقلید کورکورانه از از سبک های موسیقی بیگانه و غربی است، درشعر و ترانه خود از الفاظ و کلام مبتذل و غیراخلاقی استفاده میکنند که این به خودی خود مروج فساد اخلاقی می باشد.

به هر حال این بحرانی است که امروزه دامنگیر کشور های زیادی در جهان است و  این مغایرت تولیدات فرهنگی وارداتی با زیر ساخت های فرهنگی کشور های میزبان، آثار مخرب فراوان در بردارد.