سياست داخلي ايران هدف سياست خارجي اوباما

تجربه نشان داده است که دمکرات ها همواره به استفاده از حربه حقوق بشر توجه زيادي دارند. چنانچه اوباما بخواهد به اين سياست قديمي بازگردد و از گروههاي خاصي در داخل ايران حمايت کند؛ گروههاي داخلي نبايد اجازه دهند به ابزاري براي پيشبرد سياست خارجي ايالات متحده تبديل شوند.

ايالات متحده با جورج بوش خداحافظي کرده است و پس از اين باراک اوباما اداره امور را در دست خواهد داشت. بحث هاي کنوني کارشناسان مسائل بين الملل به تفاوت هاي اين رئيس جمهور سياه پوست با بوش اختصاص دارد. برخي بر اين باورند که وي تغييري اساسي در سياست خارجي ايالات متحده پديد خواهد آورد و برخي هسته هاي سياست سازي را قوي تر از آن مي دانند که با آمد و شد اشخاص دستخوش تغيير شود. براي مردم ايران مهم تر از هر چيزي رويکرد وي در برابر جمهوري اسلامي ايران است. مردم انتظار دارند که وي به شعار تغيير در برابر ايران پايبند باشد.
اما واقع بينانه ترين تحليل اين است که به گذشته حزب دمکرات در برخورد با ايران توجه کنيم و سپس به ارزيابي انتظاراتمان بپردازيم. دمکرات ها به اتخاذ مشي آرام و استفاده از قدرت نرم براي پيشبرد اهداف ايالات متحده معروف هستند و نشان داده اند که اگرچه کمتر از جمهوري خواهان جنگ افروزي نکرده اند اما بيش از آنان از قدرت نرم استفاده کرده اند. آخرين باري که ايالات متحده به سياست نرم و چالشي بلند مدت با ايران دست زده است دوران بيل کلينتون و در چارچوب طرح داماتوست.
باراک اوباما در صورتي که بدنبال عمل به شعار تغيير است بايد از تحريم هاي يکجانبه ايالات متحده شروع کند و به تلاش ها براي کشاندن ديگر کشورها به حاميان تحريم ها عليه ايران دست بردارد. تجربه نشان داده است که دمکرات ها همواره به استفاده از حربه حقوق بشر به شکل تفسير دلخواه علاقه زيادي دارند. در صورتي که اوباما بخواهد به اين سياست قديمي برگشته و از گروههاي خاصي در داخل ايران حمايت کند ثابت کرده است که تغيير سياست وي ناشي از ناکامي سياست خصمانه بوش است و سياست تغيير صرفا يک نياز تاکتيکي است. در چنين مقطعي گروههاي داخلي نبايد اجازه دهند به ابزاري براي پيشبرد سياست خارجي ايالات متحده تبديل شوند.
تغيير ابزار به هيچ وجه کافي نيست و سياست تغيير نيازمند تغيير در رويکرد است. راستي آزمايي نيات واقعي اوباما در برابر ايران از طريق توجه به سياست وي در ديگر نقاط نيز امکان پذير است. وي سياست سپر دفاع موشکي در اروپاي شرقي را پذيرفته است؛ به سياست گسترش دخالت نظامي در افغانستان و نفوذ به شبه قاره اعتقاد دارد و خاورميانه را نقطه استراتژيکي مي داند که بايد به هر شکل حفظ شود. با اين اوصاف اين سوال به ذهن متبادر مي شود که چرا بايد در برابر ايران روبکرد متفاوتي در پيش گيرد؟ اعضاي سياسي کابينه وي نيز افرادي هستند که به سياست هاي کلان ايالات متحده عميقا باور دارند و حتي از طراحان آن به شمار مي روند. بنابراين نبايد به انتظار ديدن سياست تغيير نشست.