قلب های بی عاطفه

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر بولتن نیوز؛ سریال «شیدایی» از جمله سریال های در حال پخش از تلویزیون است که در قسمت های اخیر مخاطبین بیشتری را به خود جذب کرده است.آنچه که در بخش های ابتدایی از داستان این سریال می دیدم،بیشتر به یک معرفی کلی و کمی نزدیک شدن به روحیات شخصیت ها شباهت داشت. قسمت های ابتدایی این سریال کمی کند و خسته  کننده بود که البته این نکته برای مخاطبی که همزمان شاهد مجموعه هایی از شبکه های دیگر نیز هست،قابل هضم نیست. این مساله اما حسن دیگری هم دارد و آن که فرصت بیشتری را در اختیار بیننده قرار داد تا به عمق شخصیت ها پی ببرد.در چنین مجموعه هایی که موضوع خانواده در آن جاری است،معمولا این خطر وجود دارد که نویسنده و یا کارگردان از مرز اصلی عبور کنند و تصویری غیرمعمول از واقعیت ها ارائه دهند.دراین سریال کمی فضا تاطیف شده به نظر می رسد و خصوصیت اشخاص در گروههای سنی مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. افکار و ذهنیت آدمهای این سریال شاید همان مواردی باشد که در ذهن مردم می گذرد و از این رو یک فضای ملموس و باورکردنی برای نگاه مخاطب فراهم شده است.

 متن سریال توسط «سعید نعمت الله» به نگارش درآمده است که این بار اندکی از فضای غم در درون روایت کاسته و به یک تعادل نزدیک شده است.نعمت الله در این کار باز هم به محیط خانواده نزدیک شده است و برخی از رفتارهای مختلف را در این مکان روایت کرده است.مطرح شدن موضوعات خانوادگی به هر حال برای بیننده امروز در اولویت قرار دارد و ممکن است قبل از هر کاری این بخش را انتخاب کند. نکته مثبت در متن این سریال به چگونگی برخورد شخصیت ها با اتفاقات اطراف خود برمی گردد که با سایر کارها ی دیگر تفاوت بسیاری دارد.نویسنده در اینجا بستری را فراهم کرده است تا مخاطب به تدریج با واقعیت درونی اشخاص ارتباط برقرار کند.به تدریج نزدیک شدن این امتیاز را دارد که روند ماجرا را از شعارگونه بودن و به اصطلاح هوچی گری های بیهوده که ادعای هیجان دارند مصون نگاه می دارد. یک ایراد اساسی در این سریال وجود دارد که به غم آلوده بودن بیش از حد آن برمی گردد که به نظر می رسد باز هم به خصوصیت اصلی نویسنده بازمی گردد. نویسنده تا حد امکان سعی کرده است تا از حجم غم بکاهد ولی این خصیصه همچنان در کلیت اثر موج می زند.

اتفاقات رخ داده در سریال در واقع بیانگر بخشی از طبقات مختلف جامعه است که حالا در قالب یک سریال به بیننده تحویل داده می شود.سیر حرکت شخصیت ها در مقابل مارجاهایی که پیش روی خود دارند،نقطه مرکزی جریان سریال است و واکنش های مختلف در برابر آن را منعکس می کند.شاید اگر کارگردان و نویسنده هم دیدگاه شعاری داشتند ما اکنون با یک روایت از هم گسیخته روبرو بودیم.شخصیت محمدتقی (پرویز پورحسینی) هم می توانست همچون کارهای از این دستفبه پدری دیکتاتور و زورگو تبدیل شود و ماجرارا برای خود تحلیل نکند. در اینجا می بینیم که محمدتقی بر خلاف دیگر شخصیت ها اتفاقا نگاهی منطقی به رفتارهای پسرش طاها و دیگران دارد.طاها که ماجرای ازدواج قبلی خود با افسانه را از همسر جدیدش لیلا پنهان کرده است،حلا در یک مخمصه قرار دارد ولی صداقتی در وی وجود ندارد که حقیقت را آشکار کند.از طرفی حمید (امیر جعفری) هم در پی آن است تا موضوع برملا نشود و به سهم خود از ارث پدری عاطفه (آتنه فقیه نصیری) برسد. اما به هر حال ماجرا لو می رود و لیلا با شنیدن ماجرا دیگر راضی به ادامه زندگی با طاها نیست. روایت اصلی سریال شاید از جمله مواردی باشد که در زندگی واقعی هر مخاطبی رخ دهد. در این سریال بازیگران تا حد امکان تلاش کرده اند تا تصویری قابل قبول از کاراکتر خود را به نمایش بگذارند که این نکته در بازی امیر جعفری در نقش حمید جلوه بیشتری پیدا کرده است.جعفری با تحلیل صحیحی که ازنقش خود داشته است به واقع باورپذیری و در عین حال پیچیدگی های نقش خود را برای بیننده مضاعف کرده است.این مورد درباره بازیگران دیگر نیز اهمیت خاصی پیدا می کند مثل پرویز پورحسینی که طبق معمول با تمام تجربه خود ظاهر شده است و آتنه فقیه نصیری که در بازیگری چند گام به سوی جلو پیش رفته است. 

داستان اگرچه کمی کند پیش رفته است اما به هر حال سکوت های معناداری را نیز به بیننده هدیه داده است.اگر چه بار غم در این سریال هم غوغا می کند ولی در قیاس با سایر آثار در حال پخش از شخصیت پردازی مناسبی برخوردار است.لحظاتی که در این سریال در برابر نگاه بیننده نقش می بندند،این امکان را هم به او می دهند تا ذره ای هم بر اتفاقات پیش آمده در داستان سریال بیندیشد چرا که این ماجرا در واقع به جامه وی برمی گردد.

فرناز عبادی