کاش ظریف، نحوه مذاکره را از زنگنه می آموخت

گروه اقتصادی: کاری به ابعاد مختلف این تصمیم و یا پشت پرده شان ندارم. چیزی که اینجا مطرح است شیوه به کرسی نشاندن حرف حق و نحوه مواجهه با آنهایی است که در این جنگل دنیا با آن قانون وحشی اش، روی خودشان اسم دولت گذاشته اند. حرف، حرف روش است. روش گرفتن حق. روش به کرسی نشاندن حق. هرچند باید پذیرفت انتخاب روش ها، معلول نوع بینش هاست.

به گزارش بولتن نیوز، دو سه روز اخیر، شاهد مذاکرات حساسی در اوپک بودیم. قرار بود در این سری جلسات، روی کاهش سهم اوپک در بازار جهانی نفت صحبت شود. و تصمیم گرفته شود که اعضای اوپک، کمتر از گذشته نفت بفروشند. این برای ما در شرایط جدید جهانی یعنی کاهش بیشتر درآمدهای دولت و سخت تر شدن واردات دلار به کشور. که قطعا تبعات اقتصادی زیادی به همراه داشت.

اما در نهایت این جلسات، ایران به همراه دو کشور دیگر، از این کاهش صادرات معاف شدند و این بدان معناست که طراحان آسیب زدن به درآمد ملی ایران در شرایط اخیر و نامطلوب اقتصادی، در پیشبرد اهداف ضد ایرانی شان شکست خوردند. آنچه که باعث شد ایران در این مذاکرات، سهم فروش جهانی اش را حفظ کند، به نوع مذاکره مهندس زنگنه ارتباط زیادی داشت.

وقتی امروز صبح رضا زندی، خبرنگار ارشد حوزه نفت و انرژی در برنامه حالا خورشید داشت با جزئیات تمام از نحوه مذاکره مهندس زنگنه صحبت می کرد، مدام به این فکر می کردم که چقدر این روش مذاکره، متناسب با حال ما در جهان است. چقدر این روش مذاکره، مبتنی بر ایستادگی و گرفتن حق مردم از زیر دندان های تیز و بی رحم گرگ های جامعه جهانی است.

رضا زندی می گفت که در جلسه اخیر اوپک، مهندس زنگنه مدام از حفظ سهمیه ایران در بازار فروش جهانی نفت صحبت می کرد تا وقتی که حرف ها بالا گرفت. آنجا بود که مهندس زنگنه، بجای ترسیدن از همه دنیا، دنیا را از جمع بدون ایران ترساند و تهدید به ترک جلسات کرد. همین کافی بود که حالا این ایران باشد که مدام حد تعیین کند و دیگران در پی تنظیم خود با آن باشند.

رضا زندی می گفت حتی به مهندس زنگنه پیشنهاد دادند به طور سمبلیک از حق خود بگذرد اما در عمل، کار خودش را بکند. اما ایشان همه این روش های نسیه را رد کرد و فقط به سهمیه فعلی ایران در بازار فروش جهانی که نقدِ نقد بود، بسنده می کرد. از آن جالب تر اینکه وقتی بقیه کشورها شرط ایران را پذیرفتند، مهدس زنگنه همانجا از آنها خواسته بود این حق ایران را رسمی کرده و تبدیل به قانون کنند که همین شد و در قالب پیوست مذاکرات اخیر، تبدیل به سند قانونی و سهمیه نقد ایران شد.

حالا شما بیایید این ایستادگی و گرفتن نقد حقوق مان را مقایسه کنید با آن کوتاه آمدن ها از خطوط قرمز منافع ملی ایران در برجام و آب نبات های نسیه ای که هیچ وقت به دست مان نرسید. بابت همین است که می گویم ای کاش روش مذاکره کردن را ظریف از زنگنه یاد می گرفت. و اصلا ای کاش جای ظریف، زنگنه را فرستاده بودیم برای مذاکرات برجام تا این چنین تن به توافقهی ندهیم که در قبال پرداخت های مشخص و نقد ما، طرف مقابل فقط یکسری کلیات مبهم و نسیه تحویل مان داد.

حالا که زمان این ایکاش ها گذشته. اما حداقلش این است که این رخدادها، درسی باشد برای تاریخ. آنجا که وقتی می پرسند منتقدین برجام، کجای آنرا نقد کردند و چه مدل جایگزینی داشتند، در جواب شان به همین نحوه مذاکرات مهندس زنگنه اشاره شود و آن مقاومت و ایستادگی در برابر استکبار جهانی را با همین مثال، یادآوری کنند.

انتهای پیام /#