دلسوزی مجرمانه

گروه اجتماعی: تركیب بی‌سوادی و جاه‌طلبی و فقر می‌تواند فاجعه به پا كند، شما از كجا می‌دانید كه این آدم در آینده به پست و مقام مهمی نرسد، بگذار تو و من عامل این فاجعه نباشیم.

به گزارش بولتن نیوز، عباس مدحجی نوشت:
((استادی داشتیم كه بسیار باسواد و البته بد‌اخلاق بود. یكی از دانشجویان که بسیار دیر‌فهم و در عین‌حال جوانی جاه‌طلب بود برای رسیدن به مقطع پایان نامه نیاز به یک نمره ارفاق از درس آن استاد داشت و استاد سالخوردۀ ما هم به هیچ وجه زیر بار آن نمی‌رفت. من علیرغم میل باطنی به سراغ استاد رفتم و گفتم:ایشان پسر خوبیست و فقیر است، پرداختن اجارۀ منزل در اینجا برایش دشوار است اگر می‌شود برای قبول شدن کمکش کنید.
آن روز استاد حرفی زد كه بعدها عمقش را فهمیدم. ایشان فرمود: تركیب بی‌سوادی و جاه‌طلبی و فقر می‌تواند فاجعه به پا كند، شما از كجا می‌دانید كه این آدم در آینده به پست و مقام مهمی نرسد، بگذار تو و من عامل این فاجعه نباشیم.))

ماجرای فوق را درجایی خواندم و همانطور که شما را هم احتمالا به فکر فرو برد ، مرا به فکر واداشت. اندیشیدم چند نفر حاصل از ترکیب بیسوادی ، جاه طلبی و فقر (و یا حتی ثروت) برخلاف نظر استاد مذکور، امروز به پست و مقام مهمی رسیده اند که وضعیت مدیریت ما چنین است؟ یاحتی بدتر ، چند نفر با ترکیبات خطرناک تری مثل حسادت، تنگ نظری و خودبزرگ بینی در مقام مهمی نصب شده اند؟ اصلا گویی این عناصر جز ٔ لاینفک مدیریت شده اند که تا درشخصی ظهور نکنند به مقام مهمی انتصاب یا انتخاب نخواهد شد. شاید بارها تجربه کرده باشید افراد صاحب منصبی را که با غرور یا تبختر سخن میرانند ، با حسادت و مجادله و اجبارا همکاری میکنند یا با فراموشیِ تعمدیِ گذشته ی نه چندان درخشان خود، موقعیت حاضر دیگران را زیر سوال میبرند.

اینها و امثال اینها حاصل روند اشتباه حصول مدارج و مدارک در جامعه اند. اگر همه ی عوامل سلسله مراتب، مانند آن استاد از شریک جرم بودن بنام دلسوزی و همکاری و نیکی بی مورد اجتناب میکردند اکنون سرنوشت و زمام امورِ کلی انسان ، دستخوش حسادت و فقر فرهنگی و بیسوادی و کمبودهای فردی_اجتماعی برخی مدیران نمیشد.
یک سوزن هم به خودمان بزنیم. آیا مایی که در این جایگاه قرار گرفتیم از سواد کاری، شعور اجتماعی و خصائل نیک لازم برای این جایگاه برخورداریم؟ اخبار عجیبی که از تصمیم ها و عملکردهای مسولین کشور و حتی جهان میخوانید و ظرفیت بالای تبدیل شدن به طنز را دارند محصول همین کوته فکری ها و کوته بینی هاست. عملکردهایی که در بهترین و علمی ترین حالت روی پلتفرم آزمون و خطا تعریف شده اند، نتیجه ی پوشاندن لباسی با قواره بزرگ برتن اشخاصی ست که حتی خودشان هم از داشته ها و کمبودهایشان اطلاع دقیق و درستی ندارند.

شاید اگر بخواهیم اجتماعی بهتر با شاخص های مدیریتی کیفی تر را تجربه کنیم لازم باشد ابتدا در روند تربیت و گزینش مدیران و مسولان آن اجتماع هزینه کنیم. فرهنگ سازی کنیم که برخی دلسوزی های نابجای امروز ، مانند چشم بستن روی ضعفهای افرادی ست که فردا، آینده و امروز ما و فرزندانمان را میسازند. و مهمتر اینمه خودمان به این درک برسیم در پی آنچه در توان و لیاقت نداریم نباشیم تازمانی که شرایط کامل و صحیح آن را کسب کنیم. بدنبال شناخت و رفع ضعفها و کمبودهایمان باشیم تا همه در فضایی عادلانه و سالم از ظرفیتها و استعدادهای همدیگر بهره مند شویم.