استراتژی ابهام در شهر کوران

با گذشت زمان کلاف سر در گم جریان اصلاح طلبان، پیچیده تر از قبل می شود. علی رغم عشوه گری های سیاسی برخی کاندیداهای اصلاح طلب برای حضور در انتخابات آتی ریاست جمهوری، تک و پاتک های درون گفتمان این جریان که بیشتر از آن که به جنگ زرگری شبیه باشد، به یک انتقام گیری درون سازمانی شباهت دارد، جبهه دوم خرداد را در یک پیچیدگی سیاسی و در نوعی بحران هویت گرفتار کرده است. انتقادات شدید الحن محسن آرمين از سازمان مجاهدین و پاسخ های قاطع تر محمد قوچانی از جریان موسوم به حزب اعتماد ملی بروی، از اظهار نظرهای کارگزارانی هایی چون نجفی و کرباسچی در خصوص جریان تندرو اصلاحات تا اظهار نظرهای جنجالی و صادقانه مهدی کروبی تا اعلام موجودیت های نیم بند عبداله نوری و اظهارات حاشیه آفرین محمد خاتمی، همه و همه کلاف سر درگم اصلاح طلبان را پیچیده تر از قبل کرده است. براستی سید محمد خاتمی می آید؟ و آیا سید محمد خاتمی همان سید محمد خاتمی سال 76 و 80 است؟ آیا گفتمان حاکم بر بافت های سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی در زمان فعلی سنخیت و تجانسي با مولفه های گفتمان اصلاح طلبی دارد؟ آیا اساسااجماع محصل در سطح اصلاح طلبان در خصوص حتی خاتمی شرین است؟ آیا حضور خاتمی این بار گفتمان محورانه است یا شخص محورانه؟ آیا خاتمی لوکوموتیوران قطار اصلاح طلبان است یا مسافری که باید در ایستگاهی پیاده شود؟ آیا طرح حضور خاتمی صرفا ظرفیت چانه زنی جریان تند روی اصلاح طلب را در عرصه سیاسی بالا می برد یا خود موجد مطالبات اجتماعی است؟ آیا حضور خاتمی به مثابه راه افتادن فولکس كهنه سازمان مجاهدین در جاده اصلاحات است؟
به نظر می رسد پرسش های مذکور که تنها بخشی از پرسش های زیاد پیشاروی خاتمی و اصلاح طلبان واقعی است. سبب شده تا برخی از تحلیل گران جریان اصول گرا از آن به استراتژی ابهام یاد کنند. این در حالی است که به اعتقاد نگارنده، این جریان نه استراتژی ابهام که نوعی آثار سیستم درون گفتمانی است که در بدنه اصلاح طلبی رخ داده است و چنین فضایی به شهری شلوغ از کوران می ماند که عدم داشتن قدرت بینایی، آحاد آن به هم برخورد می کنند و زمینه های چالش و آنومی سیاسی را افزایش می دهند.