تلخ تر از 2030

به گزارش بولتن نیوز و به نقل از نما، رضوانه باهری- آموزش یکی از محوری ترین مسائل در حوزه کودک و نوجوان است، کاستی های فراوان در طی سال های گذشته در این زمینه و همچنین عدم برنامه ریزی صحیح آموزشی باعث ایجاد حفره ها و خلأهای عمیق فرهنگی در این سیستم شده است، سیستمی که می تواند متضمن آینده یک کشور باشد. این مهم بعد از اتفاقات ناگواری که با عنوان سند 2030 در کشور مطرح شد و عده ای آن را هیاهوی رسانه ای نامیدند و در نهایت با ورود رهبر معظم انقلاب به این ماجرا هوشیاری لازم ایجاد شد.

اما در یک سوی داستان تلخ 2030 که در زیر پوست فضای آموزشی در حال اجرایی شدن است و به دلیل پنهان بودن زوایای آن رسانه ای نمی شود ماجراهای دیگری نیز در جریان است، حوادث و رویدادهایی که بخشی از آن حوزه زنان و بخش دیگر حوزه کودک و نوجوان را در برمی گیرد. 

شیوه های آموزش نوین و کارگاهی یکی از مباحثی است که طی سال های اخیر در ایران رایج شده است، کافی است یک جستجوی کوتاه اینترنتی داشته باشیم تا بتوانیم از تعدد ورک شاپ هایی که توسط سازمان ها و نهادهای بین المللی در ایران و در مدارس درحال اجرای کارگاه ها خود هستند، کارگاه هایی که لفافه ضرورت آموزش برخی از امور مانند بهداشت جنسی در صدد اجرای طرح ها و برنامه های بین المللی هستند، سر زدن به صفحه مجازی قایم باشک که با هدف جلوگیری از کودک آزاری جنسی در فضای اینستاگرام فعال است این ورک شاپ ها عمدتا با عناوین کارگاه های آموزشی در مدارس گوناگون با بهای رایگان فعالیت می کنند. شاید شنیدن نام IBO یا آکادمی بین المللی بادیگارد ایبو در حوزه ورک شاپ های مدارس درحال فعالیت است این کارگاه های آموزشی اکنون در برخی از مدارس تهران و شیراز درحال برگزاری دوره های آموزش جنسی هستند و هیچ فرد و یا نهادی نسبت به آن واکنش نشان نمی دهد نکته قابل توجه در کنار این تغافل فرهنگی، غفلت نهادهای انقلابی و افراد دغدغه مند فرهنگی است، آموزش های ورک شاپی البته می تواند برای ما فرصتی تازه باشد، فرصتی که با بومی سازی می توان در راستای اهداف اسلام و نظام اسلامی گام برداشت، همچنین نباید فراموش کرد که هشدار خشک و خالی دادن تنها ما را تبدیل به جماعتی می کند که نسبت به هر چیزی درحال شکوه کردن هستیم بدون آنکه خود اقدام منطقی و مفیدی را به انجام برسانیم؛ بنابراین باید در این زمینه ها با ورود جدی نمود و با برنامه ریزی صحیح پا به عرصه عملیات میدانی گذاشت. 

 

گروه ها و اقشار آسیب پذیر مانند زنان، کودکان، کهنسالان و جز آن همواره مورد توجه سازمان های جهانی بوده اند در این بین افرادی که دارای اعتیاد به مواد مخدر هستند به عنوان یکی از اقشار آسیب پذیر و آسیب رسان مورد توجه، سیاست گذاری و برنامه ریزی هستند، اما در سال و ماه های اخیر توجه به گروهی از معتادان با عنوان معتادان جنسی و فعالیت برای نجات آنان بیش از هر زمان دیگری قوت گرفته است اما این فعالیت ها نه برمبنای تعالیم اخلاقی اسلامی بلکه بر اساس فعالیت های نسخه پیچیده شده از سوی سازمان ملل اتفاق می افتد، نکته قابل توجه که در قالب یک گفتگوی تلفنی با یکی از این انجمن ها به دست آمد مسئله معین یاری بدون درنظر گرفتن حضور یک روانشناس و یا کارشناس مذهبی است معین یار به معنای فردی است که خود درگیر آسیب اجتماعی بوده و اکنون می تواند سایر افراد گرفتار را بر حسب تجربیاتش هدایت کند اما سؤالی که مطرح می شود این است که تا چه اندازه در این زمینه، مثل معین یار در سوء مصرف مواد مخدر می تواند مؤثر واقع شود؟ آیا عدم حضور یک شخص کارشناس در کنار این معتادان یا بیماران ضروری نیست و نکته دیگر عمومی بودن این آموزش هاست که بنا بر نقل یکی از مسئولین گروهی که در سطح تهران فعالیت می کنند، همه افراد در سراهای محله می توانند از آن استفاده کنند. اصولا قرار گرفت یک نوجوان در معرض این آموزش ها تا چه اندازه می تواند جنبه پیش گیرانه داشته باشد!

در ادامه بعد حمایتگری دولت از این فعالیت ها و هدایت آنان به نوع فعالیت برای عدم حساسیت عمومی با استفاده از عناوین جالب توجه است عناوینی که آنها را تبدیل به یک سازمان مردم نهاد می کند. به هر ترتیب در پایان با یادآوری این نکته که خطر استحاله فرهنگی از طریق ابزارهای گوناگون در حوزه های مختلف به ویژه حوزه زنان جدی است هوشیاری لازم را طلب می کند و تساهل و تسامح فرهنگی این روال را می تواند برای دشمن سرعت بخشد و پازل جبهه غربی را خواسته و ناخواسته تکمیل نماید.