مدیریت بر تولیدات رسانه ای کودکان با کیست؟

قریب به ده سال است که حجم قابل توجهی از محصولات رسانه ای اعم از کارتون، فیلم یا کتاب و بازی و عروسک های مختلف وارد چرخه توزیع و تکثیر حوزه فرهنگی کشور شده اند و علی رغم استفاده زیاد و ایجاد تقاضای بی رویه هیچ گونه نظارت یا کنترل جدی بر این چرخه تولید و توزیع وجود ندارد. کارتون هایی چون شرک 1و2و3و یا هری پاتر 1و2و3 و یا سیندرلا، باب اسفنجی، طعمه کوسه، نسخه جدید جوجه اردک زشت، مورچه ای به نام زی و بسیاری موراد مشابه که در تعداد بسیار زیادی در حال دوبله، تکثیر و فروش است و در حالی که عروسک های گوناگونی چون پاتریک، توپولوها، شرک، سیندرلا، باربی و بازی های رایانه ای مشابه آن با استقبال زاید الوصف کودکان ایرانی قرار گرفته، تاکنون اقدام جدی و علنی از سوی متصدی رسمي حوزه فرهنگ در کشور دیده نشده است یا لااقل نتیجه محسوسی عاید نگردیده است. در قالب این تولیدات، محتوای فرهنگی در حال عرضه و نهادینه شدن است که دارای ویژگی های نا مانوس با زمینه فرهنگ بومی ماست. کارکترهای عرضه شده در این تولیدات غالبا در مناسبات عاشقانه و دوستی های نامتعارف، ارتباطات منفعت طلبانه و یا هنجار شکنانه باز تولید می شوند. هم چنین هویت این کاراکترها و سازه های موثر در تکوین هویت آنها به شکل محسوسی بیگانه با عناصر  هویت ساز ایرانی- اسلامی است و در مواردی نیز مغایر و معارض می باشند. در فیلم عروس مرده به وفور هویت آدمی در غیرتی ضد دینی و ضد معاد باز تولید می شود. آن گاه که موجود زنده ای (من) با عروسی از عالم مردگان (دیگری) پیوند عاشقانه برقرار می سازد و کلیه مناسبات هنجار شکنانه هم چون سرو مشروبات الکلی و رقص های جنون آمیز مردگان در این فیلم کودکانه، کودک را در خلصه ای از بی هویتی و تناقض با پیش فرض های دینی و بومی اش قرار میدهد. از دیگر ویژگی های این گونه تولیدات تکنیک زدگی حاکم بر فضای موضوعات آنهاست. آن گونه که در قالب مناسبات جدید انسان و مصنوعات تکنولوژیک، غایت خیالی از فردای تکنولوژیک برای کودک تصویر می گردد، به گونه ای که کودک نقش ضعیف و مقهور خود را در برابر تکنولوژی قاهر و حاکم می بیند و می پذیرد. در این گونه تولیدات که در صدا و سیما هم به وفور در طی سالهای اخیر دوبله و پخش می شود، موجوداتی فضایی و کاراکترهایی عجیب و فاقد هویت صحنه گردان قصه های کودکانه هستند و این کودکان غربی مو زرد و چشم آبی هستند که توان و یارای غلبه بر این قهر تکنولوژیک را دارند و لذا سروری بر تکنیک و تکنولوژی که می تواند برای سایر کودکان عالم خطر آفرین باشد تنها از آن کودکان باختر زمین است.

این ملاحظات که در پیش رفت جزئی از هزاران سخن است که مجال اش اکنون نیست، اما باید پرسید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان صدا و سیما، شورایعالی انقلاب فرهنگی و سازمان تبلیغات اسلامی نسبت شان با این بخش از فرهنگ عمومی جامعه چیست؟