غرب برای مذاکره حق تعیین شرط و پیش شرط ندارد
گروه سیاسی: سیاوش اردانی در یادداشت پیش رو به نقد سیاست خارجی حال حاضر کشور پرداخته و معتقد است: «دفاع تهاجمی فعال باید به رکن اصلی سیاست خارجی ایران تبدیل شود. غرب به دلیل ظلم و ستم و حق کشی های فراوانی که در حق ایرانیان روا داشته، به ملت ایران بدهکار است. به همین خاطر، برای مذاکره و روابط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی با ایران به هیچ وجه حق تعیین شرط و پیش شرط ندارد.»
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که در رسانه اجتماعی نگارنده نیز منتشر شده، به شرح زیر است:
سیاست خارجی کشور باید از پایه و بنیاد تغییر کند. فرو رفتن در وضعیت و موقعیت دفاع منفعلانه، بینش های تکنیکی و رویکردهای گیج و سردرگم، دیگر کافی است. دفاع تهاجمی فعال باید به رکن اصلی سیاست خارجی ایران تبدیل شود. یادمان نرفته است که فرآیند (پروسه ی) غنی سازی بیست درصد یکی از جلوه های روشن دفاع تهاجمی در سیاست خارجی بود که برکات آن دستکم در مذاکرات هسته ای ژنو خود را نشان داد و دشمنانی که بارها گفته بودند ایران مطلقا حق غنی سازی اورانیوم را ندارد، به غنی سازی 3/67 درصد از سوی ایران گردن نهادند.
در پرتو دفاع تهاجمی فعال، الگوها (پارادیم ها)ی رفتار و مذاکره با غرب باید متحول و از ریشه دگرگون شود. غرب به دلیل ظلم و ستم و حق کشی های فراوانی که در حق ایرانیان روا داشته، به ملت ایران بدهکار است. به همین خاطر، برای مذاکره و روابط سیاسی، اقتصادی و فرهنگی با ایران به هیچ وجه حق تعیین شرط و پیش شرط ندارد. اگر تاکنون چنین کرده و کوشیده امتیاز بگیرد (که در برخی مواقع امتیازات مهمی گرفته است) به دلیل انفعال دولتمردان ایرانی و دیپلماسی روستایی و کدخدا باور، فلج و گرفتار در ساختار تکنیکی و اندیشه های سوپر جهان سومی دستگاه سیاست خارجی و تفکر حاکم بر دولت ها (منهای دوره نخست ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد) بوده است. دولتمردانی که در برابر منتقد و مخالف داخلی به توهین و تحقیر زبان باز می کنند ولی در برابر تعدی و زیاده خواهی غربی ها رفتاری کنش پذیر و واداده دارند.
خودباختگی و خود کوچک بینی صاحب منصبان دولتی در برابر غرب و اندیشه های غربی که پایه های اش از اواخر دولت نخست مرحوم آقای رفسنجانی، با هدایت آن مرحوم و مدیریت مضمحل دکتر ولایتی گذاشته شد و به رویه ی جاری در این چند دهه تبدیل گردید، آسیب های سخت و سنگینی بر منافع میهن وارد کرده است.
در گذر این سالها، رهبر انقلاب علیرغم منش فردی و مواضع خصوصی و علنی بسیار مثبت، پیشرو، عزتمندانه و به شدت ملی/میهنی، به دلیل سیاست پرهیز از دخالت در امور دولت ها، کوشیده بسترهایی فراهم کند تا دولت ها و مجالس، بتوانند با آگاهی و شناخت عینی و واقعی از شرایط و موقعیت کشور، عقلانیت ملی و سیاسی خود را افزایش دهند و با درک درست و اصولی از مواقف حیات ملی و هویت تاثیر گذار فرهنگی و قومی و فرهنگ و زیست عزت طلبانه ی تاریخیِ ملت و کشور ایران و ... از منافع کشور و ملت به مؤثرترین شکل ممکن دفاع کنند. با این حال به نظر می رسد که این سیاست رهبری، پاسخ ملی و مناسبی از صاحب منصبان دریافت نکرده است. بنابراین، شاید ضرورت داشته باشد که رهبری در پاره ای از مصلحت سنجی هایی که در این سالها داشته اند تجدید نظر نمایند و برای ارتقای دیپلماسی خارجی از سطح اندیشه و سیاست تکنیک های پوسیده به مرتبه و جایگاه استراتژیک، از اختیارات قانونی خود بیش از گذشته استفاده کنند.
به یاد داشته باشیم که سیاست و منش فوق راهبردی رهبری در مسائل مربوط به لبنان، فلسطین، سوریه و عراق و حتی یمن، یکی از نمونه های روشن دفاع تهاجمی فعال به شمار می آید. در پرتو این تفکر و اقدام پیشرو و عزتمندانه، مرزهای حراست از منافع و امنیت ملی وسعت پیدا کرد و عمق دفاع استراتژیک ایران تا چند هزار کیلومتر فراتر از مرزهای کشور، افزایش یافت.
انتهای پیام/#
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
به نظر من ظریف اسم قشنگی برای یک وزیر خارجه نیست ایکاش حاج احمد متوسلیان و یا حاج احمد کاظمی و امثالش بودند تا مردم خودمان متوجه شوند شخصیت و کاریزمای یک وزیر خارجه چگونه میتوانست باشد . چیزی که در گونه ایی دیگر از سیاست خارجه ما توسط امثال حاج قاسم به دنیای کفر غرب نشان داده میشود و هیچ خلف وعده ایی در آن نیست ، چیزی که توسط امثال حاج قاسم ها برای آمریکایی ها تبدیل به کابوس شده . جایی که نه دستی داده میشود و نه قولی که مایه اعتماد و تضمین یک قرارداد بزرگ فقط یک قول شفاهی قلمداد شود ، بلکه هر چه هست در میدان و در عمل مشخص میشود . 
