دهان حریص را باید بست نه اینکه دائم پر کرد

گروه بین الملل: وقتی آنقدر در مذاکرات اخم و تخم می کرد، پشت کمان ابرویش، قرارداد ایرباس بود و پژو و شل. برای داخلی هم مهم نبود که با یک دهم آمدن ایرباس به ایران، می شد کلی کارخانه های ورشکست شده داخلی هواپیمایی را احیا کرد. و اصلا برای شان مهم نبود پژو قرار است جای چه کسی بنشیند و قراردادهای نفتی قرار است پول نفت را سر سفره چه کسانی ببرد.

به گزارش بولتن نیوز، اما آدم اینقدر نمک نشناس؟! اینقدر نمک به حرام؟! دوباره در سازمان ملل، نوبت که به فرانسه رسیده، تقاضای غنیمت کرده. صحبت از برجام دو و تکمیل برجام زده. یعنی کم مان بود. باز هم امتیاز می خواهیم.
اصولا حریص، سیری بردار نیست. نباید فکر کرد اگر کسی نسبت به چیزی حرص می زند، با بخشیدن به وی می توان از حرصش کم کرد. نه، بیشتر حریص می شود. چون تازه لذت آن زیر دندان هایش رفته و حالا می خواهد که بیشتر بچشد. پس یا باید تا پای اعطای همه چیز پیش رفت یا باید از همان اول، دندان طمع حریص را کند. اگر اولش نکندی هم ایراد ندارد. هر وقت ماهی را از آب بگیری تازه است.
اگر همین حالا هم جلوی طمع ورزی ها و حرص زدن های فرانسه بیاستیم بهتر از فرداست. چون ضرر کمتری بابت طمع ورزی اش پرداخت کرده ایم. البته به این شرط که اراده ای برای ایستادن در برابر آنها باشد. نه اینکه دوباره بخواهیم برای چند ماهی دهان شان را با یک قرارداد دیگر ببنیدیم.