تولد نینوا و افتخارات استاد
ساخت کنسرت وی نی و ارکستر با عنوان نینوا در سال‌های ابتدایی دهه شصت نام علیزاده را بیش از گذشته بر زبان‌ها جاری ساخت. این قطعه که با نی جمشیدعندلیبی به عنوان تکنواز نی اجرا شد، از شاخص‌ترین قطعات تاریخ موسیقی ایران به شمار می‌رود که علیزاده آن را با الهام از تحولات سال‌های ابتدایی دهه شصت تصنیف کرد.
حسین علیزاده تا به حال سه بار برای آلبوم‌های فریاد، بی تو به سر نمی‌شود و به تماشای آب‌های سپید، نامزد جایزه گرمی در بخش «بهترین آلبوم سنتی جهان» شده‌است. جوایز گرمی معتبرترین جایزه صنعت ضبط و پخش موسیقی در آمریکا محسوب می‌شوند.وی همچنین چهار بار جایزه بهترین موسیقی فیلم را از جشنواره فیلم فجر برای فیلم‌های گبه، زشت و زیبا، آواز گنجشک‌ها و ملکه بدست آورده است.
آوانگارد و اصیل
آقای پوریا اخواص، از خوانندگان موسیقی ایرانی است که فراگیری آواز را از سال ۷۴ زیر نظر زنده یاد رضوی سروستانی آغاز کرد و بعد از آن در حضور هنرمندانی چون محسن کرامتی دوره عالی آواز شامل مرکب خوانی و ردیف را فرا گرفت. این هنرمند در سال ۸۱ تئوری آواز و تحلیل ردیف موسیقی ایرانی را نزد حسین علیزاده فرا گرفت.
وی درباره شروع آشنایی و سابقه همکاری با استاد حسین علیزاده می‌گوید: « سال 81 سرباز بودم که استاد فراخوانی داده بودند برای گروه هم آوایان و می‌خواستند چند خواننده جوان را جذب گروه بکنند. من از پادگان مرخصی ساعتی گرفتم و با همان لباس سربازی خدمت ایشان رفتم و همان سال هم پذیرفته شدم و بعد آموزش‌هایی را در قالب این کلاس‌ها و تحت عنوان مبانی نظری موسیقی و تحلیل ردیف و نت خوانی ترتیب دادند و از این کلاس‌ها یاد گرفتم و خودی نشان دادم و در آواز پیشرفتی حاصل شد که استاد صدای مرا شنید و پسندید و اولین کنسرت من با ایشان یک رپرتوار کار راز نو بود که در فستیوال تابستان سال 2004 همراه خانم افسانه رثایی برگزار شد. از آن به بعد همراه ایشان بودم و سال 83 کنسرت ایلام برگزار شد و عضو ثابت گروه هم آوایان شدم و تا امروز هم در آثاری مانند تیتراژ سریال زیر تیغ و در چشم باد و باد تهی و...آخرینش غمنومه فریدون با استاد همکاری داشتم.»
وی درباره مهم‌ترین ویژگی استاد علیزاده که باعث ماندگاری خود و آثارش شده است می‌گوید:«استاد یک انسان چندوجهی و یک هنرمند بسیار پیشرو هستند در زمینه موسیقی. زیرا هم در حوزه آهنگسازی و هم در حوزه نوازندگی و آموزش و حمایت از قشر جوان و نوجوان موسیقی ایرانی با وجود آوانگارد بودن، ریشه‌های خودشان را در موسیقی ایرانی و سنت‌ها حفظ و سعی کردند این ارتباط را حفظ بکنند. مردم هم احساس می‌کنند فردی که به این اندازه به فرهنگ و تمدن ایرانی ارزش و بها می‌دهد قطعاً قابل احترام است و مردم هم بسیار دوست‌شان می‌دارند. شاید بسیاری از ویژگی‌هایی را که یک هنرمند باید داشته باشد، ایشان یکجا دارند و بنده هیچوقت ایشان را بیکار ندیدم و مدام در حال نوشتن یا اصلاح نتها و ساخته‌های خودشان هستند.»
اخواص در پایان با بیان اینکه همه آثار استاد شنیدنی و دوست داشتنی هستند ادامه می‌دهد: « کار نینوا را از بچگی دوست داشتم و با آن خاطره دارم و هر زمانی که می‌شنوم احساس می‌کنم داخل حبابی می‌روم و از زمین و زمان منقطع و محو موسیقی می‌شوم؛ اما شخصاً قطعه سوگ در تیتراژ ابتدایی سریال زیر تیغ را بیشتر دوست دارم.»
خاطرات خوش کانون چاوش
استاد کیوان ساکت، نوازنده تار و سه تار درباره استاد حسین علیزاده چنین می‌گوید:«ایشان یکی از چهره‌های تأثیرگذار موسیقی به ویژه در نوازندگی تار و سه تار است. من از اوان انقلاب با کارهای ایشان آشنا شدم و کتاب نخستش توسط ایشان قبل از چاپ به دستم رسید و با آن تمرین کردم. خاطرات بسیار خوشی از دیدار ایشان در سال‌های اول انقلاب در کانون چاوش داشتم. ایشان در زمینه موسیقی شاگردان بسیاری تربیت کرد و تأثیر خوب و عمیقی در نوازندگی تار و سه تار گذاشت .همچنین ایشان شیوه‌ای در نواختن تار و سه تار دارد که مختص خود ایشان است و در جمع جوانان نسل بعد علاقه‌مندان بسیاری دارد. برای این استاد عزیز سلامتی و پایندگی و طول عمر را آرزومندم تا مانند گذشته و حتی بیش از گذشته توفیق خدمت به فرهنگ ایران را داشته باشد و شاگردان و دوستانشان از دانش و هنر ایشان بهره ببرند.»وی در پاسخ به سؤالی درباره انتخاب یک اثر استاد علیزاده در بین آثارش گفت:« پرسش سختی است و من اغلب کارهای ایشان را دوست دارم.»
پدری با مرام
حسین علیزاده دارای دو فرزند به نام‌های صبا، نوازنده کمانچه و نیما، نوازنده رباب و تار است که اکنون در گروه هم آوایان زیر نظر وی فعالیت دارند. صبا با بیان اینکه تا 4 سالگی همراه برادرش پیانو می‌زده، می‌گوید: « در 8 سالگی نزد آقای زرگری ساز تنبک را شروع و در 10 سالگی کمانچه را آغاز کردم و آنهم به دلیل اینکه یك روز همراه مادرم به كنسرت هابیل علی‌اف رفتم و اولین باری بود كه كمانچه را از نزدیك و در اجرای زنده دیدم. از در كنسرت كه بیرون آمدم گفتم من این ساز را دوست دارم و پدر همیشه حمایت می‌کرد و اشاره بخصوصی به ساز خاصی نداشت.»
وی در ادامه از تأثیر فضای خانه در انتخاب سازهای سنتی می‌گوید و ادامه می‌دهد: « با اینکه در آمریکا مدت زیادی پیانو می‌زدم اما در نهایت انتخابم کمانچه بود و آن را دوست داشتم. من حتی علاقه به سینما هم داشتم اما وقتی سراغ عکاسی رفتم، دیگر سینما برایم منتفی شد.»صبا علیزاده در پاسخ به سؤالی مبنی بر انتخاب یکی از آثار استاد علیزاده می‌گوید: «سؤال بسیار سختی است زیرا همه آثار پدر را می‌شنیدم و هنوز هم گوش می‌دهم و کار بخصوصی نیست که بیشتر از بقیه شنیده باشم اما هر یک از کارهای پدر در دوره مخصوصی از زندگی من، تأثیرگذار بوده‌اند.»
وی در پایان درباره ویژگی خاص استاد علیزاده می‌گوید: « باصفا و با مرام بودن پدر برای من همیشه الگو بوده است و در حوزه موسیقی، همیشه با ذهن و آغوش باز روبه‌رو شده و تعصب بی موردی نداشته است.»
