وقتی خانم ها کمر به نابودی یک صنعت می بندند / ترک ها جای چین را در بازار پوشاک قاچاق گرفتند

گروه اقتصادی: در حالی که صنعت پوشاک ایران با مشکلات انبوهی دست و پنجه نرم می کند، واردکنندگان پوشاک از ترکیه در حاشیه امنی فعالیت خود را ادامه می دهند.

به گزارش بولتن نیوز، بررسی ها نشان می دهد صنعت پوشاک ایران با مشکلات فروانی روبروست و رقابت با واردکنندگان غیر قانونی در این عرصه خود سبب شده است قدرت این تولیدکنندگان در بازار ایران آسیب ببیند.

در شرایط کنونی در حدود نیمی از بازار ایران در اختیار تولیدکنندگان داخلی و نیمی از بازار در اختیار پوشاک خارجی است اما برآوردها نشان می دهد بیش از 90 درصد پوشاک وارداتی به ایران را پوشاک قاچاق تشکیل می دهد.

خانه هایی در قامت فروشگاه

کافی است کمی در خیابان های شهر قدم بزنید. هر چه بالاتر، بهتر، انبوهی از آگهی های پرینتی و دست نوشته را می بینید که از فروش انواع لباس های خارجی خبر می دهند.

خانه های لوکس بالای شهر، تبدیل شده اند به مامن عرضه لباس های خارجی و خصوصا ترک. آرایشگاه های زنانه نیز شعب مهم عرضه لباس های قاچاق از ترکیه و چین و هند و تایلند هستند. مسافران هر کجا در سال بیشتر باشند، حجم لباس های آن کشور نیز بیشتر است. انبوهی از لباس ها در رگال هایی منظم چیده می شوند و مشتریان شیک پوش نیز بین رگال ها می چرخند و خرید می کنند. لباس ها اغلب زنانه اند اما در سال های اخیر افزایش رگال های مردانه نیز به چشم می آید.

تجارت با گوشی

روش برگزاری شوی لباس در خانه ها اما بدون تردید خطراتی را نیز به همراه دارد. تکنولوژی این بار به کمک قاچاقچیان آمده است. کانال های تلگرامی متعددی که راه اندازی شده است با عکسی از لباس به همراه قیمت کار را تمام کرده اند. لباس ها از طریق پست و پیک به دست خریداران می رسد.

با این حال هنوز برخی از برگزاری شوهای رنگارنگ لباس دل نکنده اند. لمس بافت پارچه و پرو لباس برای برخی از خریداران که چندان به گوشی های هوشمندشان دل نبسته اند، اهمیت دارد.

خریداران غالبا قیمت را مساله اصلی برای خرید از این شوها و کانال ها اعلام می کنند. شاید یک مثال در خصوص یک تیشرت ساده وضعیت سود خریدار و فروشنده را روشن تر نماید. در شرایط کنونی یک تیشرت معمولی ترک در مغازه های تهران بیش از 50 هزار تومان قیمت دارد، به فراخور مکان قرارگیری مغازه ها، قیمت تغییر می کند و همین تیشرت 50 هزار تومانی این کشش را دارد که تا 150 هزار تومان نیز فروخته شود.

اما برای کسانی که شوی لباس برگزار می کنند و از طریق کانال های تلگرامی لباس می فروشند، این وضعیت متفاوت است همین تیشرت غالبا بین 35 تا 40 هزار تومان فروخته می شود. تیشرت هایی که وقتی به صورت جینی خریداری می شود، برای خریدار از ترکیه حدود 15 هزار تومان تمام می شود.

قاچاقچیان چه کسانی هستند؟

تصویری که از واژه قاچاقچی در ذهن ایجاد می شود چیست؟ کسی با یک چشم بند که اسلحه ای بر کمر دارد و مترصد وارد کردن جنس قاچاق به ایران است؟ این تصویر تطابق چندانی با واقعیت ندارد.

سری به فرودگاه استانبول و فرودگاه امام خمینی بزنید، می بینید قاچاقچیان لباس از ترکیه تقریبا شبیه همه ما هستند. خانم هایی از طبقه متوسط که مسئولیت خطیر نابودی صنعت پوشاک را شاید بدون آن که خود بخواهند، بر عهده گرفته اند.

سفری به ترکیه دارند و از مغازه هایی انبوه لباس خریداری می کنند و در چمدان ها وارد یاران می کنند، شمار کسانی که از این طریق از ترکیه کالا وارد می کنند، بالاست.

برخی دیگر نیز موقعیتی متفاوت دارند. کسانی را در ترکیه دارند، به عنوان همراه یا شریک، نمونه ها را می آورند و سفارش ها را می گیرند، خرید انجام می شود و لباس بعد از سفارش قطعی وارد کشور می شود و به دلیل آن که واردات انبوه نیست، کسی حساسیتی به این مساله نشان نمی دهد.

با این حال چرخ اقتصاد در این حوزه می چرخد و چرخ تولید پوشاک در حال ایستادن از حرکت است.

حجم واردات لباس از ترکیه

اگر به آمار رسمی گمرک رجوع کنید، می بینید که سالانه حدودا 50 میلیون دلار لباس از ترکیه وارد ایران می شود اما رئیس مرکز پژوهش‌های اتحادیه صنف پوشاک می گوید: براساس اعلام رئیس اتحادیه صادرکنندگان پوشاک ترکیه حجم صادرات پوشاک از این کشور به ایران سالانه 5 میلیارد دلار است.

به این ترتیب مشخص می شود که از گردش 5 میلیارد دلاری واردات پوشاک، 4 میلیارد و 950 میلیون دلار در چرخه ای غیر قانونی حضور دارند و تنها 50 میلیون دلار قانونی تلقی می شوند.

بررسی ها نشان می دهد چین، پیش تر دست بالاتری را در قاچاق پوشاک به ایران داشت اما شرایط ساده سفر به ترکیه از یک سو و هزینه بالای سفر به چین و دوری راه، بسیاری از کسانی که در این حوزه فعالیت دارند را مجاب کرده است که ترکیه مقصد بهتری برای کسب درآمدهاست.

آنچه در حال رخ دادن است، جتی اگر سازمان یافته نباشد، صنعت پوشاک را نشانه رفته است، صنعت پوشاک ایران با مشکلات متعددی روبروست، عقب ماندگی تکنولوژی تولید پوشاک در ایران، قیمت تمام شده بالا در مقایسه با رقاب، کمتری طراحی در قیاس با رقیب و ... همگی سبب شده است پوشاک متعلق به فرهنگ ایرانی، اعم از شال و مانتو و ... در ترکیه و چین و هند تولید شوند تا بلکه از طریق قانونی یا غیر قانونی راهی به یاران بیابند.

آیا راهی برای بستن این منافذ هست؟

به نظر می رسد مهمترین اقدام بهبود کیفیت تولید در ایران و قابل رقابت کردن این صنعت باشد، برنامه ای که با حمایت کلی از تولید می تواند سامان یابد.