کد خبر: ۴۶۳۹۰۷
تاریخ انتشار:
اگر جای صنعت هسته‌ای را با صنعت هواپیماسازی عوض کنیم ...

فرض محال که محال نیست!

ایران بخشی از هواپیماهایش را به خارج می‌فرستد و قطعات خورد هواپیما تحویل می‌گیرد و مابقی را هم انبار می‌کند در عوض قدرت‌های بزرگ نه هواپیمای نو و ایمن به ایران می‌فروشند و نه تحریم‌های سازمان ملل برداشته می‌شود.

گروه اقتصادی: سید محمدصادق ضیایی نیا در یادداشت پیش رو فرض محال جایگزین شدن صنعت هواپیماسازی با صنعت هسته‌ای را محال دانسته و آورد است: ایران بخشی از هواپیماهایش را به خارج می‌فرستد و قطعات خورد هواپیما تحویل می‌گیرد و مابقی را هم انبار می‌کند در عوض قدرت‌های بزرگ نه هواپیمای نو و ایمن به ایران می‌فروشند و نه تحریم‌های سازمان ملل برداشته می‌شود.

فرض محال که محال نیست!

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به‌صورت اختصاصی برای خبرنگار ما ارسال‌شده، به شرح زیر است.

پرده اول

فرض کنید صنعت هواپیماسازی به‌جای صنعت هسته‌ای یک صنعت استراتژیک و راهبردی بود و بجای آژانس شورای بین‌المللی انرژی اتمی، آژانس بین‌المللی صنعت هواپیما وجود داشت! و به هر کشوری اجازه تحقیق و توسعه و دستیابی به این صنعت را نمی‌دادند.

پرده دوم

در این اوضاع فرضی، کشوری پیدا می‌شود و به همت جوانانش و بدون کمک کشورهای دارای صنعت هواپیماسازی به این فناوری مهم دست می‌یابد و در مدت اندکی به توسعه و پیشرفت قابل‌توجهی هم می‌رسد.

پرده سوم

بعدازاین موفقیت بزرگ کشورمان، کشورهای صاحب فناوری هواپیماسازی با بهانه‌های مختلف و با تحریک آژانس و شورای امنیت سازمان ملل تحریم‌های گسترده و بی‌سابقه‌ای را علیه ملت ایران وضع می‌کنند.

فرض محال که محال نیست!

پرده چهارم

ملت بزرگ ایران که سال‌ها منتظر به ثمر نشستن تلاش فرزندان دانشمند خود صبر کرده‌اند تا به این فناوری دست یابند و بعد از سال‌ها بتوانند هواپیماهای نو و ایمن را برای سفرهایشان استفاده کنند در برابر تحریم رهای فلج‌کننده استقامت می‌کنند تا...

پرده پنجم

دولتی در ایران با این ادعا که؛ با مذاکره می‌تواند هم مشکل تحریم‌ها را حل کند و هم مردم بتوانند هواپیمای نو و ایمن سوار شوند به قدرت می‌رسد!

پرده ششم

بعد از چند سال مذاکره این نتایج به دست می‌آید:

1. ایران باید قسمتی از هواپیماهای نو و ایمنش را که خودش ساخته به خارج بفرستد و در عوض قطعات منفک هواپیمای خارجی دریافت کند.

2. ایران ملزم می‌شود مابقی هواپیماهایش را در انباری تحت نظارت آژانس انبار کند و مردم ایران حق استفاده از آن‌ها را ندارد.

3. ایران تا 15 سال حق فعالیت در صنعت هواپیماسازی در مقیاس مسافربری و نظامی را ندارد!

4. قدرت‌های بزرگ درازای این اقدامات ایران، بخشی از تحریم‌های ایران را متوقف می‌کنند؛ و لغو نمی‌کنند!

5. قدرت‌های بزرگ به ایران اجازه می‌دهد هواپیما بخرد و پولش را از منابع بلوکه‌شده ایران در خارج بپردازد.

پرده آخر

ایران بخشی از هواپیماهایش را به خارج می‌فرستد و قطعات خورد هواپیما تحویل می‌گیرد و مابقی را هم انبار می‌کند در عوض قدرت‌های بزرگ نه هواپیمای نو و ایمن به ایران می‌فروشند و نه تحریم‌های سازمان ملل برداشته می‌شود.

و مردم ایران از هواپیماهای نو و ایمن ساخت خودش هم محروم می‌ماند!

یک سؤال

آیا مردم ایران برای یک همچین قراردادی باید جشن و خوشحالی کنند؟

برای مشاهده مطالب اقتصادی ما را در کانال بولتن اقتصادی دنبال کنیدbultaneghtsadi@

شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.

bultannews@gmail.com

نظر شما

آخرین اخبار

پربازدید ها

پربحث ترین عناوین