چرا حفظ کردن تماس چشمی در حین گفت و گو سخت است ؟
پژوهش های جدید نشان می دهند که دلیل علمی موجه ای وجود دارد که چرا بعضی از ما برای نگاه کردن به چشمان دیگران در حین گفت و گو تلاش بسیاری می کنیم.
در حقیقت مغز ما توانایی فکر کردن به کلمات مناسب و تمرکز بر روی صورت فرد را به صورت همزمان ندارد. اثر آن وقتی مورد توجه قرار می گیرد که شخصی سعی به مطرح کردن موضوعی با لغات مشابه کمتری دارد که تصور می شود از منبع ذهنی یکسانی استفاده می کند.
به گزارش بولتن نیوز، دانشمندان دانشگاه کیوتو در ژاپن در این باره آزمایشی را رو ی ۲۶داوطلب که بازی تداعی معانی( پیدا کردن کلماتی که به یکدیگر وابسته باشند) را در حالیکه به صورت های تولید شده توسط کامپیوتر نگاه می کردند انجام دادند. در حین برقراری تماس چشمی، برای شرکت کنندگان پیدا کردن ارتباط بین کلمات سخت تر شد.
به گزارش محققان "اگر چه تماس چشمی و پردازش لغوی از یکدیگر مستقل هستند، مردم اغلب چشمان شان را از هم صحبتان خود در طول مکالمه بر می گردانند.” این گونه بنظر می رسد که بین این فرایند ها تداخل و جود دارد.
داوطلبان در حالیکه هم به صورت های انیمشنی که تماس چشمی برقرار می کردند و هم صورت های انیمیشنی که به جهات دیگر نگاه می کردند مورد آزمایش قرار گرفتند. همچنین از آن ها خواسته شد که درباره ی ارتباط بین کلمات پیوسته آسان و کلمات که پیوستگی پیچیده تری دارند فکر کنند. برای نمونه، فکر کردن در مورد کلمه "چاقو” نسبتا آسان است، چون کاری بیشتر از بریدن یا چاقو زدن با آن نمی توان انجام داد. برخورد با کلمه ی پیچیده تر مانند”پوشه” سخت تر است، با توجه به اینکه شما می توانید آن را باز بسته یا پر کنید.
داوطلبان وقتیکه در حال برقرای تماس چشمی بودند زمان بیشتری را صرف اندیشیدن به کلمات کردند، اما. محققان احتمال می دهند که مکث کردن دلالت بر این دارد که مغز اطلاعات زیادی را در یک زمان مدیریت می کند.
بنابراین برقراری تماس چشمی و ادامه دادن به گفت و گو قطعا ممکن است، این موضع گواه این هست که هر دوی آنها از یک منبع آگاهی نتیجه می گیرند، و گاهی اوقات آن منبع دیرتر شروع به کار می کند. اندازه نمونه شرکت داده در پژوهش خیلی کم است، اما فرضیه ای جالب است. و همچنین این تنها مطالعه ای نیست که اظهار می کند مغز اندکی با تماس چشمی دچار اختلال می شود.
سال گذشته، روانشناس ایتالیایی، گیوانی کاپتو، اثبات کرد که نگاه کردن به چشمان شخصی برای ده دقیقه حالتی از هوشیاری دگرگون شده را القا می کند. شرکت کنندگان توهماتی از هیولا ها، اقوام شان و حتی چهره خودشان را دیدند.
بنظر می رسد که فرایندی به نام تطابق عصبی دلیل آن است، که مغز ما به تدریج پاسخش به محرکی که تغییر نمی کند، عوض می شود- بنابراین وقتیکه دست خود را روی میز می گذارید، شما فورا آن را احساس می کنید، اما همانقدر که دستتان را آنجا نگه دارید از آن حس کاسته می شود.
همچنین ممکن است داوطلبانی که در حال برقرای تماس چشمی و استفاده کلمات هستند نوعی از تطابق عصبی را تجربه کنند، اما محققان دانشگاه کیوتو اکنون بدنبال مطالعات بیشتری در مورد ارتباط بین ارتباطات گفتاری و غیر گفتاری هستند.
و در این مدت، اگر شخصی به طرف دیگری نگاه کرد در حالیکه با شما صحبت می کند، ممکن است نشان از بی ادبی او نباشد- شاید سیستم آگاهی آنها دیرتر به کار می افتد.
به گزارش بولتن نیوز، دانشمندان دانشگاه کیوتو در ژاپن در این باره آزمایشی را رو ی ۲۶داوطلب که بازی تداعی معانی( پیدا کردن کلماتی که به یکدیگر وابسته باشند) را در حالیکه به صورت های تولید شده توسط کامپیوتر نگاه می کردند انجام دادند. در حین برقراری تماس چشمی، برای شرکت کنندگان پیدا کردن ارتباط بین کلمات سخت تر شد.
به گزارش محققان "اگر چه تماس چشمی و پردازش لغوی از یکدیگر مستقل هستند، مردم اغلب چشمان شان را از هم صحبتان خود در طول مکالمه بر می گردانند.” این گونه بنظر می رسد که بین این فرایند ها تداخل و جود دارد.
داوطلبان در حالیکه هم به صورت های انیمشنی که تماس چشمی برقرار می کردند و هم صورت های انیمیشنی که به جهات دیگر نگاه می کردند مورد آزمایش قرار گرفتند. همچنین از آن ها خواسته شد که درباره ی ارتباط بین کلمات پیوسته آسان و کلمات که پیوستگی پیچیده تری دارند فکر کنند. برای نمونه، فکر کردن در مورد کلمه "چاقو” نسبتا آسان است، چون کاری بیشتر از بریدن یا چاقو زدن با آن نمی توان انجام داد. برخورد با کلمه ی پیچیده تر مانند”پوشه” سخت تر است، با توجه به اینکه شما می توانید آن را باز بسته یا پر کنید.
داوطلبان وقتیکه در حال برقرای تماس چشمی بودند زمان بیشتری را صرف اندیشیدن به کلمات کردند، اما. محققان احتمال می دهند که مکث کردن دلالت بر این دارد که مغز اطلاعات زیادی را در یک زمان مدیریت می کند.
بنابراین برقراری تماس چشمی و ادامه دادن به گفت و گو قطعا ممکن است، این موضع گواه این هست که هر دوی آنها از یک منبع آگاهی نتیجه می گیرند، و گاهی اوقات آن منبع دیرتر شروع به کار می کند. اندازه نمونه شرکت داده در پژوهش خیلی کم است، اما فرضیه ای جالب است. و همچنین این تنها مطالعه ای نیست که اظهار می کند مغز اندکی با تماس چشمی دچار اختلال می شود.
سال گذشته، روانشناس ایتالیایی، گیوانی کاپتو، اثبات کرد که نگاه کردن به چشمان شخصی برای ده دقیقه حالتی از هوشیاری دگرگون شده را القا می کند. شرکت کنندگان توهماتی از هیولا ها، اقوام شان و حتی چهره خودشان را دیدند.
بنظر می رسد که فرایندی به نام تطابق عصبی دلیل آن است، که مغز ما به تدریج پاسخش به محرکی که تغییر نمی کند، عوض می شود- بنابراین وقتیکه دست خود را روی میز می گذارید، شما فورا آن را احساس می کنید، اما همانقدر که دستتان را آنجا نگه دارید از آن حس کاسته می شود.
همچنین ممکن است داوطلبانی که در حال برقرای تماس چشمی و استفاده کلمات هستند نوعی از تطابق عصبی را تجربه کنند، اما محققان دانشگاه کیوتو اکنون بدنبال مطالعات بیشتری در مورد ارتباط بین ارتباطات گفتاری و غیر گفتاری هستند.
و در این مدت، اگر شخصی به طرف دیگری نگاه کرد در حالیکه با شما صحبت می کند، ممکن است نشان از بی ادبی او نباشد- شاید سیستم آگاهی آنها دیرتر به کار می افتد.
منبع: مجله علمی ایران
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
