«متولد 65» اثری با کاراکترهای بی‌شناسنامه

به گزارش بولتن نیوز، فیلم «متولد 65» روایت زوج جوانی است که در دومین سال آشنایی تصمیم می گیرند تا خود را به جای افراد دیگری از طبقه اجتماع جای زنند و برای یک روز هم که شده زندگی مرفه این قشر از جامعه را تجربه کنند. 

تجربه ای که آنها را در موقعیت های مختلفی قرار داده و به تبع آن چالش هایی را نیز به همراه دارد که مسیر اصلی داستان فیلم «متولد 65» را می سازند.

مشکل اصلی «متولد 65» همچون اغلب فیلم های سینمای ایران در ابتدا از فیلمنامه آغاز می‌شود، فیلمنامه ای که در ایده می توانست به اثری نسبتاً خلاق تبدیل شود اما اینگونه نیست و در حد ایده‌ای خام و ناپخته باقی می‌ماند.

در واقع ضعف اصلی فیلمنامه از آنجایی آغاز می شود که هیچ مقدمه ای برای فضاسازی مناسب برای خلق موقعیت های فیلم برای مخاطب ایجاد نمی شود. 

فیلم بدون پیش زمینه‌ای و آماده سازی شرایط لازم برای خلق یک درام به سراغ اصل ماجرا می‌رود و از این رو از همان آغاز کاراکترهای فیلم برای مخاطب مبهم، غیرقابل باور و نچسب ظاهر می شوند و هر چه فیلم جلوتر می رود به دلیل اینکه مخاطب پس زمینه ذهنی درستی از آنها ندارد، شوخی ها و موقعیت هایی که نیز خلق می کنند در حد یک سرگرمی ساده برای مخاطب باقی می‌ماند.

عدم شخصیت پردازی مناسب توسط فیلمنامه نویس، بزرگترین ضعفی است که این فیلم را در ادامه مسیر با مشکلاتی روبرو می کند و نویسنده نمی تواند موقعیت هایی را که می توانست به ایجاد بحران، تعلیق و عطف در داستان فیلم شود به خوبی از آب و گل درآورد و به اثری باورپذیر برای مخاطب تبدیل کند.

در «متولد 65» می توان گفت همه آدم های قصه بی شناسنامه اند و همین سبب می شود که فیلم پیش از آنکه چالش برانگیز باشد در حد یک رویداد خام باقی بماند، که اگرچه نویسنده می توانست با نگاهی کمی هوشمندانه تر به ایده فیلم اثری قابل قبول تر خلق کند.

این فیلم به دلیل لوکیشن محدود آپارتمانی و کم کاراکتری که دارد برای اینکه به اثری جذاب و غیر کسل کننده تبدیل شود نیاز به خلق موقعیت های جدی تری برای همراه کردن مخاطب خود با فیلم دارد که متاسفانه این ضعف فیلمنامه را مجید توکلی کارگردان اثر نیز نتوانسته تلطیف کند و اندکی بیشتر موقعیت های فیلم را برای مخاطب جدی و پررنگ تر جلوه دهد.

باید گفت که دوربین توکلی در «متولد 65» چندان خلاق و برنامه ریزی شده حرکت نمی کند و بیشتر به ثبت واقعه با کات هایی که چندان هم در تعلیق فیلم اثر بخش نیست سپری می کند.

اما نکته ای که در فیلم «متولد 65» مخاطب را سرپا نگه می دارد، تک لحظه هایی است که موقعیت های فیلم کمی در آن جدی تر می شود یا حداقل شوخی های فیلم کمی درست تر از آب در می آید، اما در کلیت باید گفت اثر نتوانسته به خوبی از خود دفاع کند و حتی در بعد سرگرم کنندگی نیز به فیلمی تبدیل شود که تماشاگر خود را راضی از سالن سینما خارج کند.

در «متولد 65» گرچه توکلی سعی داشته روایتی ساده و روان را به پیش ببرد و مخاطب خود را درگیر پیچیدگی های بیهوده و ادا و اصول های رایج در سینمای امروز نکند، اما نتوانسته آنقدری خلاقانه عمل کند که فیلمی خوش ساخت از آب درآید.

بدون شک این فیلم پتانسیل آن را داشت که دو کاراکتر جسور اما در عین حال شیرین را برای مخاطب خود خلق کند اما متاسفانه اثری ناکام در عرصه سینما است و بیشتر در حد یک تله فیلم سرگرم کننده برای مخاطب باقی مانده است.