سینمای مقاومت، نیازی که جدی گرفته نمی‌شود

گروه فرهنگی: علی غفاری کارگردان فیلم ابوزینب اخیرا در مصاحبه ای گفته است که مدیران اگر نیاز مخاطب را می دانستند و شرایط منطقه را درک می کردند، شاید به این تکلیف می رسیدند که در سال پنج فیلم با موضوع مقاومت ساخته شود.
به گزارش بولتن نیوز، این سخنان را فردی که خود با شناخت موقعیت زمانی و مکانی اطرافش، به سمت تولید آثاری از جنس ابوزینب رفته، گفته است. با کمی بررسی بیشتر به صحت گفته غفاری خواهیم رسید. پس از جنگ جهانی دوم تا امروز، سینمای آمریکا و اروپا و اساسا طرف پیروز جنگ، با تمام قدرت از دلاوری های نیروهای خود در این جنگ می گویند و فیلم می سازند.

در نقطه مقابل، در ایران اگر فیلم سازی به دنبال ساخت اثری در گونه دفاع مقدس باشد و برای ساخت و کمک به تولید سراغ مسئولان مربوطه برود، با این جواب مواجه می شود که بودجه کافی نداریم یا دوره این آثار تمام شده است و الان زمان تولید فیلم های مثلا اجتماعی است. نمونه آخر این رفتار، با فیلم تحسین شده سیانور می باشد که به تاریخ انقلاب و مبارزات سیاسی پیش از آن پرداخته است اما در تمام جشنواره ها با بی مهری تمام مواجه گشته است. سالیانه در کشورهای فاتح جنگ جهانی چندین فیلم با تدارکات و هزینه های سنگین تنها در مورد جنگ جهانی ساخته می شود.

حال ما تنها به بخش ساخت آثار تاریخی پرداختیم. اگر به سمت فیلم های تبلیغاتی یا تهییج کننده برویم که آمار جالبی در مقابل ما قرار می گیرد. البته باید آثار ایدئولوژیک را نیز به فهرست بالا اضافه کرد. این جریان از همان اولین سال های به وجود آمدن سینما همواره پیگیری گشته است و مخصوصا در میانه دوران جنگ فیلم های سینمایی اما تبلیغاتی بسیاری ساخته شد. پس از آن نیز به طور مثال آمریکا برای ترغیب مردم به حضور در جنگ ویتنام، اقدام به تولید فیلم های سینمایی نمود. از همان دوران تاکنون نیز هم قدرت های غربی و هم قدرت های شرقی با ابزار سینما سعی می کنند تا طرف مقابل را بد جلوه دهند و خود را قهرمان. در بسیاری از آثار هالیوودی ضد قهرمان فیلم فردی بلوک شرقی است.

البته که هالیوود با توانایی های تکنیکی و مالی خود، هم زمان در چند جبهه در حال کار است. از اسلام ستیزی تا قهرمان سازی پوشالی. چنان با قدرت و هنرمندی از ابزار سینما برای انتقال مفاهیم مورد نظر خود استفاده می کنند که انسان را به تفکر در موضوع فیلم وادار می کنند. آن قدر موضوعات مربوط به ساخت آثار تبلیغاتی علی الخصوص در هالیوود فراوان است که نمی توان همه فیلم ها یا موضوعات را نام برد.
اگر در نقطه قابل سینما و جامعه سینمایی و مدیران سینمایی خود را مورد واکاوی قرار دهیم به نتایج غم باری خواهیم رسید. ابتدا از جامعه سینمایی خود باید سخن بگوییم. همان هایی که در این دوره تاریخی مهم و در مقابل هجمه وسیع دشمنان، اکثریتشان به تماشا نشسته اند و بدتر از آن با گرفتن پزهای روشن فکرانه ساخت آثاری در مقابل تهاجم دشمن را پایین تر از شأن خود و سینما می دانند و این آثار را سفارشی می نامند و بدتر از آن افرادی را که این گونه از فیلم ها را می سازند را مورد تقبیح و مذمت قرار می دهند. ایشان همان افرادی هستند که فیلم هایی پر از سیاهی و بدی از ایران می سازند، به جشنواره های خارجی می روند و پس از کسب جایزه نیز مورد تقدیر از سوی مدیران مربوط قرار می گیرند.

متأسفانه مدیران فرهنگی ما نیز همین رویه را در پیش گرفته اند. در آخرین اقدام بحث برانگیز به فیلمی هم چون هیهات حداقل فرصت و سالن های سینمایی تعلق گرفت. اما در نقطه مقابل در ایام محرم به فیلمی به غایت سخیف و مبتذل اجازه اکران داده شد. مدیران فرهنگی ما در سازمان های مختلف می بایست به این باور برسند که سینما در تمام کشورهای دنیا علی الخصوص آمریکا تماما ابزاری است برای انتقال اطلاعات و تبلیغات مفاهیم ایدئولوژیک و جنگ سرد و تهاجم فرهنگی.
حال اگر سینماگر و مدیر فرهنگی ایرانی قصد دارد با گرفتن پز روشن فکری واقعیت اطراف خود و نیاز استراتژیک کشور را درک نکند و هم چنین به بحث امنیت ملی کمترین ارزشی قائل نباشد، نشانه ایست از این که این افراد اصلا دغدغه ای واقعی ندارند و تنها به فکر دریافت جوایز و پر کردن کیسه افتخارات خود هستند. اما سینماگر غربی به این باور رسیده است که تمام توان خود را برای عقاید و کشورش بگذارد. تنها می توان به نسل جدید کارگردانان و جوانان امیدوار بود که خود با درک شرایط فعلی، به سمت ساخت آثاری ابدئولوژیک آن هم در سطح بین المللی گرایش پیدا کنند.