فرآورده در این یادداشت آورده است:
«سالانه بالغ بر ۶ تا ۷ هزار میلیارد تومان از بودجه عمومی کشور برای حدود ۵۰ سازمان و مرکز فرهنگی (به استثنای بودجه نهادهای غیر دولتی) توسط دولت هزینه می شود و این پرسش همچنان باقی است که این بودجه عظیم چه نقشی در بهبود فرهنگی جامعه و کشور داشته است؟ علی رغم صرف این بودجه هنگفت که از جیب ملت هزینه می شود، ادبیات گفتاری و نوشتاری برخی از سیاسیون ما نه تنها عاری از اخلاق و عاری از متانت است بلکه مدیران فرهنگی ما را هم به این بلیه گرفتار کرده و خُلق و خوی شان را به پرخاشگری سوق داده، یکی به زبان دیپلماتیک و دیگری به زبان عامه مردم.
در بهترین شرایط اقتصادی، تنها ۵.۱ درصد از این بودجه عظیم فرهنگی به سازمان تحت مدیریت روسای محترم سابق و فعلی سازمان سینمایی تعلق داشته و دارد، لذا باید از آنان پرسید، چرا خود را وارد دعوای سیاسیون کرده اند و آرام نمی گیرند؟ شاید سیاست برای آنان دلرباتر است از فرهنگ، که بجای رسیدگی به وضع اسفبار سینما و کنکاش در تغییر ظرفیت های فرهنگی جامعه و تدوین برنامه برای آن، پس از مدتی آتش بس، نبرد فیش های حقوقی را کلید زده اند؟ سینمایی که با دریافت ۵.۱ درصد از بودجه دولتی، موظف است بار بی تدبیری و ناشی گری سازمان‌ها و مراکز فرهنگی دیگر را بر گُرده خود تحمل کند و هر روز به بهانه ای مورد هجمه واقع می شود به تدبیر مدیران خود برای مدیریت فضای فرهنگی سینما بیشتر نیازمند است تا جدال های بی حاصل.
سیاسیون برای حذف رقیب، همیشه دعوایی در آستین دارند، لااقل شما آرام بگیرید تا فضایی باشد برای پاسخ به این پرسش که چه بر سر اخلاق و فرهنگ این مرز و بوم آمده که فرهنگ پویای ایرانی اسلامی ما به فرهنگی بدل شده که نه تنها ایستا و جمود است بلکه مدتها است سیر قهقرایی خود را آغاز کرده است و کسی درصدد احیا آن بر نمی آید؟ در گذر این سال ها، شورایعالی انقلاب فرهنگی، شورای فرهنگ عمومی و ده ها شورا و مرکز فرهنگی، کدام نیاز فرهنگی جامعه را رواج داده اند و کدام بدخُلقی اجتماعی را بهبود بخشیده اند؟ این درد را به کجا باید برد که سازمان صدا و سیما با بالغ بر صدها میلیارد تومان بودجه دولتی و غیر دولتی، آنتن خود را در پُر محتواترین ماه سال، ماه رمضان، با کم محتواترین فیلم ها و سریال ها پُر می کند و در طول ایام سال با پخش آگهی های تجاری و رنگارنگ و تبلیغ برای اسپانسرهای خود اشرافیگری رواج می‌دهد؟ و زمانی که پُز فرهنگی می گیرد، با اندرزهای به ظاهر مصلحانه خود تربیت فرزند را که باید توسط والدین صورت پذیرد، با تغییر سیکل تربیت، به تربیت والدین توسط فرزندان واژگون می کند و خم به اَبرو نمی آورد. آیا کارشناسان تربیتی سازمان نمی دانند با این رفتار چه بر سر آداب و ادب و فرهنگ این ملت می آورند؟
با فعالیت این تعداد سازمان و شورا و مراکز فرهنگی و با صرف صدها میلیارد تومان بودجه در سال از جیب ملت، چرا از فضای فکری، فرهنگی، ایرانی اسلامی خبری نیست؟ چه فضایی در سپهر فرهنگ جامعه ترسیم کرده اند که آلام فرهنگی جامعه روز به روز بیشتر می شود؟ متولی و پاسخگوی معضلات فرهنگی جامعه کیست؟ از میان این تعداد شورا و سازمان و مرکز فرهنگی، چه کسی مسئول بی اخلاقی های سطح جامعه، رواج پرخاشگری های اجتماعی، خودرایی ها و خودخواهی ها، تهی شدن جامعه از آداب و ادب و اشاعه الفاظ رکیک در سطح شهر و فضای مجازی است؟
ستادها و نهادهای مربوط به احیای امر به معروف و نهی از منکر با اختصاص میلیاردها تومان بودجه به خود در سال، کدام معروف را در جامعه نهادینه کرده و کدام منکر را از چهره شهرها زدوده اند؟ چرا سازمان های فرهنگی کشور روز به روز فربه‌تر می شوند و از محتوا تهی؟ چرا از اساتید حوزه و دانشگاه و عالمان دینی در این بلبشوی فرهنگی کلامی شنیده نمی شود؟
شرح معضلات فرهنگی موجود در این سطور نمی گنجد و فرصتی دیگر می طلبد، اما برای خطبا و رسانه ها این ضایعه که گریبان فرهنگ پُر افتخار این کشور را گرفته و آن را از درون تهی می کند به قدر اختلاس ۳ هزار میلیاردی و فیش های حقوقی نامتعارف ارزش و قرب ندارد که سکوت کرده اند و کلامی بر زبان نمی رانند؟ در این هیاهوهای سیاسی، جایگاه فرهنگ و اخلاق و آداب و ادب در این سرزمین کجاست؟
فرهنگ ایرانی اسلامی این ملت که در دوران انقلاب اسلامی و هشت سال دفاع مقدس رُخ نمود و حماسه ها آفرید از کدام آبشخور تغذیه می کند که اینچنین فشل شده و به نسیمی چنان اعوجاع می گیرد که گویی طوفانی او را در بر گرفته است؟
آیا مدیران فرهنگی کشور نمی دانند درد جامعه و گوهر گمشده این مرز و بوم فقدان فضایی صحیح در سپهر فکری و فرهنگی این جامعه است؟ آیا نمی دانند معضلات مختلف درحوزه های گوناگون بیانگر عدم تبیین، فقدان راهبرد و عدم ترسیم و رویکرد صحیح فرهنگی است؟
راهبرد سینما برای ما چیست؟ با کدام تفکر و اندیشه؟ با کدام ساختار؟ با کدام قانون؟ به کدام سو؟ با کدام گرایش؟ چگونه حرکت کنیم؟ با چه ابزاری؟
آیا مدیران محترم سابق و فعلی سازمان سینمایی به این پرسش ها پاسخ داده اند که حال اوقات فراغت خود را در جدال با هم در خصوص فیش های حقوقی پُر می کنند؟
برخی از سیاسیون برای فرار از پاسخگویی نسبت به مسئولیتی که بر عهده گرفته اند با نهادینه کردن فرهنگ مچ‌گیری جامعه را آلوده کرده اند تا خود را برهانند، پسندیده نیست که مدیران فرهنگی در مسیری گام زنند که آلوده به سیاست است.
از مدیران محترم فرهنگی توقع می رود بجای حساب کشی های بی حاصل از یکدیگر به مداوای فرهنگ بیمار حاکم در جامعه بپردازند و مطمئن باشند که با تصحیح چارچوب های فکری و ترسیم معیارهای صحیح فرهنگی هم جامعه از فقر فکری فرهنگی که دست به گریبان است خلاص می شود، و هم از معضل اختلاس ۳ هزار میلیاردی و پدیده بابک زنجانی و فیش های حقوقی نامتعارف خبری نخواهد بود.
ظریفی می گفت اگر ترسیم کننده جامعه‌ای باشیم که همه بر چهره هم پنجه می کشند، این جامعه میل انسان بودن را از آدمی می گیرد.»
