کد خبر: ۳۶۹۲۹۸
تاریخ انتشار:

چه موقع بايد ترس بچه ها را درمان كلينيكي كرد؟

گروه روانشناسی: اين به قدر كافي سخت است كه يك بزرگسال ترسو باشي و زندگيت را با ترس از ديوهاي خيالي كه زير تخت ها قايم مي شوند سپري كني. اما تصور كن كه تو همان ترس ها را در بچگي داري. اين بار ديوها چيزي بيشتر از خيال و فيلمند و تخت خوابي كه زيرش قايم مي شوند واقعاً مال خود بچه هاست و از نظر بچه ها آنها واقعاً آنجا قايم شده اند.

ترس

به گزارش بولتن نیوز، فقط موقعي كه ترس هاي افراطي بچه ها بعد از سن هفت سالگي هم ادامه مي يابد و به ميزان قابل توجهي توانايي بچه را در كاركردها و فعاليت ها تحت تأثير قرار دهد از نظر كلينيكي بايد نگران شد. تا قبل از اين موقع پزشكان مداخله نمي كنند

چگونه والدين مي توانند ترس گذراي عالم بچگي را از ترسي كه واقعاً به بچه ها ضربه روحي وارد مي كند تشخيص دهند؟ والدين براي كمك به فرزندشان چه كاري مي توانند انجام دهند؟
خبر خوب براي بيشتر والدين اين است كه اكثر وحشت هاي دوران بچگي زودگذرند. در يك جهان بزرگ و پر از چيزهاي ممنوعه كه بيشتر بچه ها نمي توانند از ابتدا درك و احساسي از آن پيدا كنند، اين طبيعي ست كه دلشوره هايي كه در آنها آزادانه جولان مي دهد را انباشته كنند و آنها را در يك موجود قابل فهم - سگ ها، آژير خطر، تاريكي وغيره- جمع  كنند.

اگر اين طرز فكر باعث شود كه بقيه دنيا را امن تر احساس كنند، اين مي تواند مكانيسم دفاعي مؤثري باشد. خطر موقعي پديدار مي شود كه نگراني هاي بچه ها اهميت زيادي در زندگيشان پيدا مي كند و به شكل ترسي عظيم رخ مي نمايد و به صورت ناتوان و ضعيف كردن آنها نمود پيدا مي كند.
قبل از سن هفت سالگي براي بچه ها عادي ست كه واكنش هاي افراطي ترس آميز از خود نشان دهند. هنوز توانايي آنها براي تشخيص واكنش هاي با دليل از واكنش هاي افراطي مثل بچه هاي بزرگ تر يا بزرگسالان پيشرفت نكرده.
براي والدين سخت است كه ببينند بچه نوپايشان اذيت مي شود و رنج مي برد. اما آنها نمي توانند هيچ كاري به بزرگي اين انجام دهند كه وقتي بچه شان با شيء مورد ترس - حمام يا دكتر- مواجه مي شود سخاوتمندانه آنها را از دوست داشتنشان مطمئن كنند، به آنها دلگرمي دهند و يا حتي دست ملايمي به پشتشان بزنند.
فقط موقعي كه ترس هاي افراطي بعد از سن هفت سالگي هم ادامه مي يابد و به ميزان قابل توجهي توانايي بچه را در كاركردها و فعاليت ها تحت تأثير قرار دهد از نظر كلينيكي بايد نگران شد. موقعي كه بچه هاي كوچك مي ترسند پزشكان مداخله نمي كنند. اما موقعي كه بچه بزرگ تر مي شود و شروع مي كند به اين كه در خانه يا مدرسه از ترسش رنج بكشد زماني ست كه از نظركلينيكي بايد دست به كار شد.
درماني كه به كار مي رود بيشتر مثل همان هايي ست كه براي بزرگسالان هراسان (فوبيا) به كار مي رود. به طور مرتب بچه در معرض شيء يا تجربه ترسناك قرار مي گيرد و به او آموزش داده مي شود تا در نهايت با آن ترس زندگي كند. بيشتر مواقع دكترها والدين بچه هاي فوبيا را تشويق مي كنند تا در معالجه سهيم شوند، در جلسات شركت كنند و با بچه از ميان مراحلي كه ترس ها را در معرض ديدش قرار مي دهند عبور كنند. اين كار آنها را آماده مي كند تا موقعي كه ترس هاي بچه عود مي كند، بتوانند مقابل اين ضربه طبيعي مقاومت كنند. آنها در هرجلسه گام به گام نحوه مقاومت را مي آموزند. براي والدين سخت است تا اين صحنه ها را تماشا كنند. اما تنها راه براي بچه ها براي اين كه درد را از خود دور كنند اين است كه از ميان درد عبور كنند.
منبع: مجله تايم

شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.

bultannews@gmail.com

نظر شما

آخرین اخبار

پربازدید ها

پربحث ترین عناوین