انگلیس در آتش و انزوا

بزرگترین کشور استعمارگر قرن اخیر و قدرت بلا منازع سابق اروپا این روزها  اوضاع مناسبی ندارد . شورش ها و اعتصاب های پی در پی طبقات مختلف مردمی کار را برای دولت جدید کامرون بسیار پیچیده کرده است . البته تاثیر
بحران اقتصادی اتحایه اروپا که بسیاری از کشورهای آن قاره را با مشکلات عدیده روبرو کرده است نیز به عنوان یک عامل مهم در کنار مشکلات داخلی چهره بحران زده ای را برای بریتانیا رقم زده است . دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس در این چند ماه که کلید خانه شماره 10 خیابان داونینگ را از گردون بروان تحویل گرفته است ، تلاش کرده با اجرای سیاست های جدید علاوه بر خارج کردن کشورش از انزوای جهانی، مشکلات داخلی را هم بهبود ببخشد اما حل این معضلات کاری بس دشوار به نظر می آید و کامرون تا کنون از حل آن عاجز بوده است .

طی 13 سال گذشته که حزب کارگر عنان قدرت را در انگلیس در اختیار داشت سیر نزولی نفوذ این کشور در سطح جهان آغاز شد و اوج آن در دولت تونی بلر و در همراهی با آمریکا در حمله به عراق و افغانستان خود نمایی کرد . این کشور که زمانی نه چندان دور مستعمرات فراوانی در گوشه و کنار جهان داشت اکنون به جای رسیده که تحت فشار افکار عمومی نه تنها اقتدار خود را از دست داده بلکه منزوی شده است.

 از سال 2006 که تونی بلر زیر تیغ فشار مخالفان مجبور به ترک کابینه شد و گردون براون با هدف ترمیم  چهره این کشور در مناسبات بین الملل و اصلاحات اقتصادی در داخل انگلیس در رقابتی تشریفاتی با دیوید کامرون روی کار آمد تا سال جاری میلادی
نه تنها بروان نتوانست اصلاحات مورد نظرش را به انجام برساند بلکه بر روند صعودی انزوای این کشور بیش از پیش دامن زد .

بروان 59 ساله که به عنوان پدر اصلاحات اقتصادی انگلیس مشهور است و پیش از نخست وزیری در وزارت خانه های خزانه داری و صنعت همواره کوشیده بود تاعامل تحولات مهمی در عرصه اقتصاد این کشور باشد در حالی به امید یک دگرگونی اقتصادی مثبت نخست وزیری را به دست گرفت که انگلستان به دلیل هزینه های بالای جنگ عراق و افغانستان با کسری بودجه شدید روبرو بود و تمام تلاش گردون براون کار را به جایی رساند که در سال2010 دولت انگلیس با کسری بودجه بی سابقه 97 میلیارد پوندی روبرو شد.

به دنبال این کسری بودجه بی سابقه و در کنار آن روزافزونی هزینه های جنگ در عراق و افغانستان دولت این کشور مجبور به افزایش مالیات شهروندان انگلیسی شد که همین امر باعث شروع اعتراضات در سطح مردم و به ویژه صاحبان صنایع شد. مردم کشور سلطنتی بریتانیا در حالی که از افزایش مالیات و کشته شدن جوانانشان کیلومترها دورتر از خاکشان ناراضی بودند شاهد فشار زیاد دولت و به تبع آن سرکوب مخالفان شدند.

در چنین شرایطی برگزاری انتخابات پر سر و صدای انگلیس و به موازات آن  مشارکت حداقلی مردم در انتخابات به دلیل همین نارضایتی ها زمینه را برای رویگردانی مردم از حزب کارگر را فراهم کرد. در انتخابات گذشته انگلیس حزب محافظه کار کوشید با شعار کوچک کردن دولت و افزایش مشارکت مردم آراء را به سمت خود وهبر جوانشان معطوف کند. اما با وجود افزایش نارضایتی های مردمی از حزب کارگر، محافظه کاران مجبور شدند با ائتلاف با حزب لییبرال دموکرات که شعار محوری اش افزایش مالیات بود از تشکیل کابینه موسوم به معلق جلوگیری کنند.

 از همین رو دیوید کامرون پس از چهار سال انتظار با گام هایی لرزان وارد عرصه قدرت در انگلیس شد ولی طوفان مشکلات بریتانیا اینقدر سهمگین است که نخست وزیر جوان انگلیس در شش ماه عملا نتوانسته آن را کنترل کند.

دیوید کامرون کوشید در زمینه مسائل مختلف راه برون رفت از بحران را برای کشورش هموار سازد. او که از سوی مخالفانش به اشرافیگری و اروپا ستیزی متهم است در اولین نطق های خود پس از رسیدن به قدرت همواره بر خروج زود هنگام انگلیس از انزوای جهانی  تاکید کرد.

کامرون طی ماه های اخیر همواره نشان داده است که در پی ایجاد منافع جدید با کشورهایی نظیر برزیل،هندو.. است که بتواند از همین طریق روزنه ای برای حضور دوباره و قدرتمند انگلیس در سطح جهانی بیابد.اما نکته حائز اهمیت این است که لندن در دوره تازه سیاست خارجی خود نیز همسو با واشنگتن به عنوان متحد اول خود در قبال موضوعات بین المللی از جمله موضوع هسته ای ایران، مسائل مربوطه به ناتو ولزوم حضور درافغانستان تا سال 2015 میلادی موضع گیری می کند.از طرفی هم اسرائیل سعی می کند از این موضع متقابل انگلیس در قبال اتحادیه اروپا استفاده کرده وآن را باسیاست های خود از قبیل همراهی با تل آویو در اشاعه سلاح های هسته ای همراه سازد.

از سوی دیگر کامرون در مسائل داخلی هم از ابتدای کار با مشکلات فراوانی مواجه بود.افزایش نرخ بیکاری، ور شکستگی صنایع در پی بحران اقتصادی، افزایش سرانه های بهداشت، افزایش حقوق بازنشستگان اعتصاب شرکت های بیمه و بسیاری دیگر تنها گوشه ای از این مشکلات بود.

کامرون پس از حضور در دولت، سیاست حزب ائتلافی کابینه اش را به عنوان بهترین راهکار برای اقتصاد بحران زده ی کشورش برگزید اما مردم انگلیس که دیگر تحمل مالیات های سنگین دولت را نداشتند سنگین ترین اعتراضات واعتصاب های سراسری در تاریخ پنجاه ساله ی اخیر بریتانیا را رقم زدند.دولتمردان انگلیس در حوزه هایی نظیر فرهنگ نیز موفق عمل نکردند  زیرا کاهش 20 در صد نشر کتاب در سال جاری میلادی و اعتصاب اتحادیه های فرهنگی این کشور گواه این مدعاست.

در کناراین مسائل ، جدیدترین گزارش بانک تسویه حساب های بین المللی که در آن  بدهی های عمومی این کشور را تا 30 سال آینده به میزان 5 برابر تولید ناخالص ملی پیش بینی کرده است، کامرون را از هرسو تحت فشار قرار داده است. به همین جهت انگلیس هم در ادامه سلسله کشور های اتحادیه اروپا که سیاست ریاضت اقتصادی را به عنوان تنها را حل خروج از بحران برگزیده اند این سیاست را انتخاب کرده است.

کاری که البته با مخالفت شدید مردم ومخالفت محافظه کاران به خصوص رهبر جدید حزب گارگر روبرو شده است.ادمیلید که به تازگی و در رقابتی نه چندان مهم رهبری حزب گارگر را از دست برادرش پس از گرفته ایجاد بحران های جدی در انگلیس را دستمایه بازگشت هم حزبی هایش به جغرافیای قدرت قرار داده است.

به هر حال این روزها دامنه اعتراضات واعتصاب های سراسری با خشونت ودخالت پلیس، انگلیس را در آتش بحران های داخلی و خارجی فرو برده است اما نکته مهم این است که انگلیس مدعی مدیریت جهانی چرا امروز بن بست های بزرگی را روبروی خود می بیند و بعید است به این زودی ها بتواند از آن خارج شود.حالا دیگر روباه پیر و بریتانیای کبیر سرابی است که حتی کمترین نقش در مناسبات بین المللی ندارد پس باید دید دیوید کامرون می تواند با اتخاذ تصمیم هایی کشورش را نجات دهد یا او هم به زودی باید با خانه رویایی خیابان داونینگ خداحافظی کند؟

سوالی که فقط زمان می تواند جواب آن را مشخص کند.