چرا نظام آموزشی ما در اعتلای فرهنگ ضد صهیونیستی عقب‌تر از رسانه‌ها قرار دارد؟

گروه سیاسی: دوباره به آخرین جمعه ماه مبارک رمضان و روز جهانی قدس رسیدیم. روزی که ابتکاری بزرگ و آینده‌نگرانه از سوی بنیان‌گذار و رهبر کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) در جهت اهداف و ارمان‌های والای انقلاب می‌باشد.


به گزارش بولتن نیوز، یکی از مهم‌ترین اهداف انقلاب اسلامی مبارزه با ظالمین و دفاع از مظلوم ذکر شده است. از بارزترین نمادهای ظلم در تاریخ سیاسی جهان رژیم غاصب صهیونیستی است که برای سالیان طولانی و تحت حمایت همه‌جانبه دول غربی به قتل و خون‌ریزی و ظلم به فلسطینیان می‌پردازد. قاعدتا این مشی سیاسی باید در تمام مردم ایران جا بیفتد و در واقع هم اکنون به امری بدیهی میان مردم ایران تبدیل شده باشد و برای نیل به این مقصود نیز بهترین سیستم انتقال از طریق سیستم آموزشی است اما متاسفانه نظام اموزشی ما دچار ضعف ساختاری و عمل‌کردی در انتقال مفاهیم علوم انسانیست و بار اصلی در بارور کردن مفهوم استکبارستیزی بر عهده رسانه‌هاست. 

بحث بر سر روز قدس یا لزوم باور این‌که اسرائیل تا چه میزان خطرناک و وحشی است, نیست. زیرا این باور در تمامی مردم ایران نهادینه شده است که اسرائیل رژیمی خون‌خوار و وحشی و غاصب است. بحث بر سر این موضوع است که چرا رسانه‌ها تنها در این زمینه موفق بوده‌اند و نظام آموزشی ما نه تنها در این مقوله, بلکه در انتقال سایر مفاهیم دینی و ارزشی بسیار ناکارآمد و ضعیف عمل کرده است. آن‌هم مفاهیمی چنین مهم در جمهوری اسلامی که اساس مبارزه فرهنگی ما را تشکیل می‌دهند. چرا سیاست‌گذاران نظام آموزشی و فرهنگی ما از شعار به سمت اقداماتی موثر حرکت نکرده‌اند تا وظیفه اینان برعهده رسانه‌ها قرار گیرد.


این حقیقت دارد که بخشی از سیاست‌گذاران آموزشی و فرهنگی که  مسئولیت اصلی در سطح کلان برنامه‌ریزی نظام آموزش و نظارت بر اجرای دقیق و همسو با مسائل کلان را برعهده دارند از مردم فاصله دارند. این فاصله از مردم باعث می‌شود روش‌هایی که اتخاذ می‌شود متناسب با امروز جامعه ایران نباشد. چالش مهم‌تر این است که در غفلت نظام آموزشی ما, دشمن با تمام توان و برنامه‌ریزی دقیق و استفاده مناسب از تمام ابزارهای انتقال اطلاعات, مشغول به فعالیت می‌باشد. اما در طرف مقابل تنها رسانه‌ها سعی در به روزرسانی خود کرده‌اند و تحول در سیستم آموزشی و انتقال اطلاعات و مفاهیم مهم در سطح تغییر ظاهری و نه اصولی و زیربنایی رخ داده است..

همین روش‌های کهنه و نادرست باعث شد آن‌چه که باید به امری بدیهی در ذهن نسل جوان ما بدل می‌شد, تبدیل به چالشی برای رسانه‌ها شود تا اینان به تنهایی نیروی بسیاری برای انتقال مفاهیمی چنین مهم از خود خرج کنند. مشکل اصلی سیستم آموزشی ما در مقاطع مختلف و در زمینه‌های مختلف, ایراد در انتقال مفاهیم دینی و ایدئولوژیک به مخاطب و جامعه هدف است. هنوز برای انتقال مفاهیم دینی از مثال‌هایی ابتدایی استفاده می‌شود که اگر سیستم ارزشیابی و کیفیت‌سنجی مناسبی موجود بود, پس از گذشت این‌همه سال و عدم نتیجه‌گیری در انتقال صحیح مفاهیم , تغییراتی در جهت بهبود وضع موجود آموزش خود ایجاد می‌کردند.

مشکل در جایی بیشتر نمود پیدا می‌کند که فردی امریکایی از سنین طفولیت در غالب سینما, انیمیشن, کمیک بوک, داستان و سایر روش‌های آموزشی مساله امنیت ملی را به خوبی درک می‌کند و بر این باور است که لشکرکشی آمریکا به عراق و افغانستان در جهت امنیت ملی و کاملا درست است. در نقطه مقابل یک جوان ایرانی از طریق سیستم آموزشی درکی نسبت به مسئله امنیت ملی پیدا نخواهد کرد و وظیفه این‌کار به صورتی کاملا جدی بر عهده رسانه قرار گرفته است, البته که ادبیات, سینما و موسیقی ما نیز در این زمینه‌ها فعال بوده‌اند اما به دلیل بافت روشنفکری بخشی از این صنوف, همه نیرو و توانمندی موجود به کار گرفته نمی‌شود اما در بخش رسانه درصد بالایی از توانایی این گروه در خدمت انتقال مفاهیمی چنین ارزشمند قرار گرفته است.


مشکل در عدم شناخت و عدم ارتباط سیاست‌گذاران آموزشی و فرهنگی نسبت به جامعه و نیازهای واقعی و روش‌های مورد نیاز برای انتقال مفاهیم در دنیای مدرن است. دنیای مدرنی که با استفاده از انواع ابزار تکنولوژیک در پی انتقال اطلاعات مورد نظر خود می‌باشد اما تنها اقدامی که در مقابل صورت می‌گیرد تغییر در ظاهر و نه سبک انتقال اطلاعات است. تا زمانی که سیستم آموزشی ما نسبت به جامعه جوانی که تحویل گرفته و مسئولیت تربیت آن رادارد شناخت دقیقی پیدا نکند, هم‌چنان نمی‌توان انتظاری از نظام آموزشی داشت و تنها می‌توان به سایر بخش‌های فرهنگی علی‌الخصوص رسانه‌ها دل‌ خوش کرد.