يك ستاره از پرچم اتحاديه اروپا كم شد

این تازه اول راهه.سیاستمدارا و حزبای اصلی انگلیس کم کم باید دست فرمون تازه ای بگیرن تا آثار بلاهای بعدی که قراره سرشون بیاد رو مدیریت کنن.کشوری که اون همه سابقه و تجربه ی استعمارگری تو کشورای فقیر و بیچاره رو داشت حالا باید فکر جدیدی برای این نسل و نسلهای بعدی خودش بکنه

اشتباه نکنیم و زود هم قضاوت نکنیم.اولا فراموش نکنیم حدودا بین۲سال تا۱۰ سال پروسه رسمی جداسازی انگلیس از اتحادیه اروپا طول می کشد.این مطلب درست است که آثار کوتاه مدت آن مثل تلاطم در بازارهای جهانی اقتصاد بخصوص منطقه یورو بیشتر ملموس است اما یادمان نرود انگللیس با همان سابقه استعمارگری در گذشته،تجربه بسیار سنگین و زیادی در دوره استعمار نو دارد که شاید آن را هم برای دوره جدید بکار گیرد و به قول شما بتواند این مشکل را مدیریت کند.ضمن آن که اقتصاد انگلیس یکی از قویترین اقتصادهای دنیاست.

خواهشا رسانه های داخلی( حتی همین خبرگزاریها و سایتهای بدردبخور داخلی) که به این موضوعات مهم بین المللی آن هم موضوعات اقتصادی توجه می کنند، بدون سانسور و تحویل تحلیلهای الکی ما رو سرکار نگذارند تا ما هم منبع دست اولمان شماها باشید نه شبکه های ماهواره ای خارجی. مثلا این مطلب یک جمع بندی خوبی بود که از همان اعلام نتایج آرا در رسانه های خارجی دیده بودیم.

دومینوی تاریخی فروپاشی اتحادیه اروپا شروع به حرکت کرده و همان طور که فاراژ رهبر حزب استقلال انگلیس گفته، اتحادیه رو به مرگ است. شاید این روند تدریجی باشد و طول بکشد اما حال که انگلیس به عنوان اولین کشور و آن هم کشوری که سالهاست ضربان قلب اقتصاد دنیا به گونه ای بسیار مهندسی شده و دقیق بدون سروصدا در آن می تپد، بازی دومینو را شروع کرده،به طور یقین دولتی مثل فرانسه که سرمایه گذاری فر اوانی در انگلیس کرده و مخالفان زیادی هم بین مردم در ادامه عضویت در اتحادیه اروپا دارد تا کشوری ضعیف و مقروض مثل یونان یا حتی کشوری با فضای افکار عمومی مخالف با عضویت در اتحادیه اروپا ،به این بازی دومینو تداوم می بخشند

استمرار این روند حتما در توازن میان قطبهای اصلی جریان قدرت در دنیا مانند امریکا و روسیه تاثیرگذار خواهد بود.حداقل می توان این ارزیابی را داشت که ایالات متحده امریکا همراه با تضعیف متحدان اروپایی اش نسبت به مواضع سرسختانه اش در مقابل روسیه کوتاه خواهد آمد؛به ویژه در موضوعاتی مانند تحریمهای علیه روسیه،اکراین و.....

خب در این میان آثار و تبعات این جداسازی بر کشور ما با این اوج و فرودها در رابطه با انگلیس و دولتهای اروپایی و امریکا چگونه خ!اهد بود؟اگر بولتن نیوز و رسانه های دیگر که به حوزه روابط بین الملل و مسائل اقتصادی ورود دارند!
از نظرات کارشناسان اقتصادی و سیاسی به طور همزمان بهره بگیرند،بیشتر مفید خواهد بود

به نظر من اگر در این مورد از کارشناسان ارزشی سیاست داخلی هم استفاده کنید بد نباشد،چون از آن جا که به شگردها و ترفندهای انگلیسی بیشتر آشنا هستند،یقینا به یکی از آثار مهم که ما نسل جدیدی ها فراموشش کرده ایم تاکید می کنند و آن چیزی نیست مگر :غمباد گرفتن وابستگان فکری و ذهنی و سیاسی بعضی افراد و شخصیتهای داخلی که هریک بنا به دلایلی از تضعیف انگلیس خوششان نمی آید.فکر کنم این ادعا ضمیر خود را پیدا کرده،ولی فقط به کسی که اگر حواسش پرت است یا خود را به حواس پرتی می زند این نکته را یادآور می شوم که آیا می دانید چه تعداد از آقازاده ها در انگلیس درس می خوانند تا بعدا بیایند داخل و آرام آرام پست و مقامی بگیرند. فکر کنم همین مثال برای اثبات ادعایم برای استفاده از کارشناسان سیاست داخلی مان کفایت کند.

آی اونایی که قبله ی آمال تون بی بی سی فارسیه.این خط و این نشون:از همین امشب ببینید چطوری اتاق فکر بی بی سی خط ریل شو عوض می کنه و سراغ چیزای دیگه میره.برید یه فکری به حال آینده ی رفیقا و خودتون بکنید.

من یک کارشناس ارشد روابط بین الملل هستم.به نظر من نتیجه رای مردم انگلیس در جدا شدن از اتحادیه اروپا بسیار بسیار حائز اهمیت بوده و به جز منطقه یورو مناطق دیگر مثل آسیا و غرب آسیا را تحت تاثیر قرار خواهد داد.لذا از مسوولین سیاست خارجی و داخلی بخصوص مدیران رسانه ها علی الخصوص رسانه ملی تقاضا می کنم به طور جدی به ابعاد و پیامدهای آن بپردازند تا در تصمیم گیریهای آتی کشور به سود منافع و مصالح ملی عمل کنیم.

منتظر باشید به زودی به ستاره های دوم و سوم و... خواهد رسید.

نویسنده محترم اشتباه نکند مردم انگلیس بعد از۴۷ سال متوجه نشدند که باید از اتحادیه اروپا خارج شوند بلکه خیلی از این زودتر به این نتیجه رسیده بودند اما مدل های مدرن و شیک امروزی به خصوص با بهره برداری از ابزار رسانه(که سیاستمداران انگلیسی به خوبی راه استفاده از آن را برای تحکیم قدرت و کسب ثروت بلدند) همیشه به کمک آنها آمده است تا حتی الامکان یا مطالبات را سرکوب نمایند یا به صورت دیگری جلوه دهند یا با تاخیر و البته آن هم از سر ناچاری بپذیرند.

اگرچه تحلیل واقعی در این جدایی انگلیس از اتحادیه اروپا، نقش عمده ای به علل و عوامل داخلی به ویژه مقوله ی بسیار مهم اقتصادی می دهد،اما بعید نیست در آینده نقش دستهای سیاسی از جمله کشورها و قطب های مهم قدرت جهانی دیگر مانند روشن شود، که اگر چنین شود واقعا باید به آنها احسنت گفت.

به امید روزی که شاهد کم شدن و در نهایت تمام شدن ستاره های شیطان بزرگ از جغرافیای سیاسی دنیا باشیم.

مگه میشه،مگه داریم؟آخه قدرت پنجم اقتصادی دنیا!تو دیگه چرا؟می د!نید چرا؟اتفاقا جواب خیلی منطقی و عقلانی است.به خاطر اینکه وضعیت همین اقتصادشون بر خلاف اون چیزی که تو دنیا میگن از این بدتر نشه.پس این یعنی شجاعت ،و هم کار عاقلانه.

"برنده اصلی: روسیه و کشورهای مخالف امریکا" این تیتر کامنت من است به این دلیل .ضمن تشکر از گزارش و آمارها و ارقام رسمی و جهانی حوزه اقتصادی مربوط به رای گیری مردم انگلیس،جسارتا توجه شما را به یک خبر بسیار مهم که این روزها کارشناسان میزهای روابط بین الملل نسبت به آن غفلت نمودند جلب می کنم:تشدید سیاست تقویتی و حمایتی روسیه از اروسیا با دعوت از جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشور تاثیرگذار و بسیار مهم منطقه برای عضویت در این اتحادیه.از این سو نیز شاهد سست شدن تدریجی بنیانهای اتحادیه اروپا هستیم. ارائه تحلیل و برآورد واقعگرایانه در عرصه روابط بین الملل مستلزم نگاه همه جانبه به تمام بسترها و متغیرهای دخیل در آن می باشد،لذا اگر اقتصاد و سیاست در همنشینی با یکدیگر،ذهن شما و من نویسنده و تحلیلگر و مدیر سیاسی و اقتصادی را اشغال کند،یقینا برآوردهایمان از منظر مخاطبانمان پذیرفتنی تر خواهد بود. با عرض معذرت از زیاده گویی.

انگليس جايى نمى خوابه سردش بشه! به سودشه رفتن از اتحاديه اروپا كه با معضلاتى روبروست، اينده نگرى و تك روى! البته به قيمت تلخكامى ساير اعضا؛ اگه به ضرر اقتصادشون باشه زير همه چيز ميزنند، چيزى كه تعيين كننده است منافع اوناست، چرايى اين كارشون به تدريج روشن ميشه!

جرقه اضمحلال غرب در مقابل شرق زده شده این کار باعث انزوای بریتانیا و دوری این کشور از مسائل بین الملل و تنها ماندن امریکا در مقابل دول شرقی خواهد بود

ايران بايد از اين فرصت تاريخي پيش آمده براي تقويت خودش بهره ببره . اميدوارم كسي به فكر باشه

با سلام؛ این رفراندم مصداق شعر معروف انگلیسی است و می‏ توان اذعان داشت که «بریتانیا شب بخیرش را به نرمی سر نداد». شرکت های بین المللی و چندکشوری تنها بازنده ی این رفراندم بودند. این شرکت ها، در خصوص بریتانیا، از میانه ی دهه ی 70 میلادی زمام امور را در دست داشته و دوران نخست وزیری تاریک و مایه ی ننگ بانوی مغز آهنی، مارگارت تاچر، بهترین دستمایه برای کاتالیز جامعه ی مرفه انگلستان به سوی جامعه ای ریاضتی بود. چند سال پیش که بانوی مغز آهنی از دنیا رفت، در برخی از قسمت های کارگری نشین انگلستان و ولز که خاطره ی جنایات تاچر در یادشان زنده بود، مردم به پایکوبی پرداختند. هر چند بازوی پروپاگاندای شرکت های چندملیتی، یعنی هالیوود و رسانه های موسوم به mainstream media به خوبی در شستشوی افتصاحات و جنایات تاچر موفق بوده و از وی تصویری مخالف واقعیت ارائه نموده اند که اذهان عموم را تخدیر نمایند. برگزیت یا خروج بریتانیا نشان داد که مردم این کشور دیگر تاب ریاضت های بی مورد و بازی های اقتصادی شرکت های چندملیتی را ندارند. هر چند این موضوع «شب بخیری» است که بالاخره باید توسط بریتانیا سر داده شود چرا که شرکت های مزبور تقریباً کل اقتصاد جهان را به صورت بی سابقه ای در کنترل داشته و مواردی از قبیل خروج بریتانیا از اتحادیه ی اروپا تنها وقفه ای موقتی در جریان کنترل کامل آن ها ایجاد می کند. روزهای سختی برای اهالی بریتانیا در پیش است چرا که برای نخستین بار پس از حکومت نرماندی ها در قریب به 1000 سال پیش در این جزیره، حاکمان بریتانیا به صورتی نامحسوس اما تمام و کمال خود را در اختیار قدرت های خارجی قرار داده اند. جالب است که تمامی رجال سیاسی مطرح بریتانیا، از چپ کارگری تا راست محافظه کار، همگی مخالف خروج بودند و در این میان دو پرسوناژ مضحک مانند بوریس جانسون، که به تعبیر برخی ترامپ بریتانیاست، و نایجل فاراژ، که تا همین چندماه پیش کسی او را جدی نمی گرفت، مطرح ترین طرفداران ماندن بودند. اتحاد سران احزاب سنتاً مخالف بر سر یک موضوع، مانند ماندن بریتانیا در اتحادیه، نشان می دهد که شرکت های چندملیتی، که اسپانسر اصلی این به اصطلاح رجال سیاسی هستند، به خوبی دولتمردان جهان را همچون عروسک های خیمه شب بازی در چنگال خود دارند. شرکت های چندملیتی به واسطه ی همین عروسک های شان طی سال های آتی احتمالاً دمار از روزگار اقتصاد بریتانیا در آورده و کار را به جایی خواهند کشاند تا چند سال دیگر، شاید تا قبل از نهایی شدن روند خروج بریتانیا از اتحادیه ی اروپا، مردم، مخصوصاً جوانان بریتانیایی که ذهن شان توسط رسانه های جمعی جریان اصلی تخدیر شده و بیش از 70 درصد به ماندن در اتحادیه رأی داده بودند، تقاضای رفراندم مجدد کرده و با فشارهای وارده بر اقتصاد، مخصوصاً از جانب JPMorgan و Goldman-Sachs، مردم این بار از هول مال و جان شان به ماندن در اتحادیه ی اروپا، که به شباهت به تایتانیک نیست، رأی خواهند داد. تاریخ شهادت خواهد داد که عصر ما چنان تاریک بود که اعصار تاریک قرون وسطی را روسفید می کند!

اصلاحیه ی نظر پیشین: بوریس جانسون و نایجل فاراژ تنها دولتمردان طرفدار خروج از اتحادیه ی اروپا بودند.

رفراندم برگزیت در اصل نِمِسیسی بود که گریبان دیوید کامرون را گرفت! گردانندگان اقتصاد جهانی و عروسک های خیمه شب بازی شان، از قبیل کامرون، 2500 سال است که به حربه ای به نام دموکراسی متوسل شده اند تا با دستاویز قرار دادن رأی اکثریت، یعنی اکثریت متأثر از احساس و نه منطق، خواست های پلوتوکراتیک و زرسالارانه ی خود را پیش ببرند. این بار نیز دیوید کامرون با تمسک به رفراندم و نظر جمیع اقشار بریتانیا قصد داشت تا صدای اعتراضاتی که هر روز بیشتر از دیروز در بریتانیا و اقصی نقاط غرب (مخصوصاً فرانسه) شنیده می شود را خفه کند. یعنی صدای اعتراض کشاورزان، دانشجویان مقروض، کارگران، مستمری بگیران و خیل عظیمی از بیکارانی که برای نخستین بار در تاریخ غرب چنان مأیوس شده اند که درصد قابل توجهی از آنان حتی از گشتن به دنبال کار نیز دست کشیده اند!
کامرون امید داشت تا انبوهی از مصاحبه ها و تحلیل ها به نفع ماندن در بی بی سی، اسکای نیوز، ان بی سی، سی ان ان و حتی فاکس نیوز و امثالهم و همچنین همراهی تمامی دولتمردان، از هر دو حزب اصلی یعنی کارگر و محافظه کار، بتواند رأی مردم به ماندن در اتحادیه ی اروپا را تضمین کند. در این راستا حتی الهه های معبد هالیوود، با اصالت بریتانیایی، مانند کیرا نایتلی و بندیکت کامبربچ نیز به جمع ضامنان ماندن بریتانیا در اتحادیه ی اروپا پیوستند تا توده های تخدیر شده و مؤمنان پانتئون هالیوود، مخصوصاً جوانان، باور کنند که ماندن در اتحادیه «منطقاً» صحیح است و غیر از این بی منطقی است!
کار به اینجا ختم نشد و شاید برای اولین بار در تاریخ اروپا، پس از هیتلر که با پیغام ها و اظهار نظراتش آرزومند پیوستن بریتانیا به آلمان در نبرد علیه امریکا شده بود، شخصیت های سیاسی خارجی و صاحب منصبانی که چیزی جزء مجریان نظرات شرکت های چندملیتی نیستند، نیز به جمع «ظهرنویسان» چِک ماندن بریتانیا در اتحادیه ی اروپا پیوستند!
از دونالت فرانتزیشک توسک لهستانی، رییس شورای اروپا، که بسیار سخت انگلیسی صحبت می کند،
گرفته تا ژان کلود یونکر، آنگلا مرکل، فرانسوا اولاند و حتی باراک اوباما، همگی نه تنها به صورت بی سابقه ای در آستانه ی رفراندم و در اوج کارزارهای تبلیغاتی موافقان و مخالفان ماندن بریتانیا، به شهروندان و رأی دهندگان بریتانیایی توصیه ی کردند تا حتماً به ماندن رأی دهند، بلکه پا را بسیار فراتر از این گذاشته و گستاخانه به پرواپراکنی و بر حذر داشتن برتانیایی ها از خروج پرداختند!
بدترین مثال این دخالت خارجی در امور داخلی بریتانیا اظهار نظر اوباما بود که 2 ماه پیش در سفری که تنها برای گلف بازی کردن، عصرانه خوردن با ملکه ی 90 ساله و افاضه ی فضل (یا بهتر بگوییم فضولی کردن) در این رفراندم ترتیب داده شده بود، آشکارا اذعان داشت در صورت خروج از اتحادیه ی اروپا «بریتانیا می رود آخر صف!».
یک روز پیش از رفراندم نیز 1000 نفر از ما بهتران شاغل در «سیتی»، مرکز مالی مدرنیزه و تافته ی جدابافته ی معماری لندن که بیش از 90 درصد سرمایه های شهر را به تنهایی در خود جای داده، مردم بریتانیا را برحذر داشتند که رفتن از اتحادیه ی اروپا به نفع شان نیست (البته این «شان» معلوم نیست به مردم بریتانیا باز می گشت تا به مولتی میلیونرها و میلیاردرهای سیتی، زیرا تحولات اقتصادی و مالی طی 35 سال گذشته ثابت نموده که منافع 99 درصد مردم همواره در تضاد با منافع این 1 درصد از ما بهتران بوده است!).
باری قماری که کامرون، به سفارش اربابانش در سیتی و وال استریت، به راه انداخت تا به واسطه ی رأی مردم به ماندن در اتحادیه بتواند صدای مخالفان ریاضت کشی، یعنی دانشجویان تا خرخره مقروض، مستمری بگیران خردشده، کارگران تضعیف شده، کشاورزان از دور خارج شده و خیل رو به افزایش بیکاران ناامید را برای حداقل یکی دو دهه خفه کند؛ در مسیری سوای آنچه پیش بینی می نمودند از کمان جست و سرانجام تبدیل به تیری شد در پاشنه ی آشیلِ اتحادیه ی اروپا!
همنوازی بی سابقه ی رجال چپ و راست بریتانیا، که در حالت عادی به خون هم تشنه اند، در کنار گروه سرود اتحادیه ی اروپا که گاه با انگلیسی شکسته، مانند توسک، و گاه به زبان مادری فصیح شان، مانند مرکل و اولاند، ترانه ی «بریتانیای قهرمان امشبا اینجا بمان» سر می دادند و با همراهی لحن رعب انگیز اوباما، که مانند همیشه انشاهای نویسنده ی کاخ سفید بن رودز را از بر می خواند، نیز نتوانست اکثریت بریتانیا را قانع کند تا در تایتانیک اتحادیه ی اروپا بمانند.
حتی حضور تنها دو رجل سیاسی تقریباً شناخته شده در کارزار موافقان خروج، یعنی جانسون و فاراژ، به نوعی قرار بود به ضرر این کارزار تمام شود، چرا که کسی باور نمی کرد ظاهر پریشان و مضحک بوریس جانسون و شخصیت همیشه نادیده گرفته شده و همواره تحقیر شده ی نایجل فاراژ بتواند تأثیر مثبتی بر کسی بگذارد!
هر دو کارزار، چه طرافداران ماندن و چه طرفداران خروج، مملو بود از پرواپراکنی و ترساندن مردم از ناشناخته ها. اما کارزار طرفداران ماندن به طرز بی سابقه ای هراس افکن و پرواپراکنانه بود. کار به جایی رسیده بود که دیوید کامرون، که برای اربابان سیتی و وال استریتی اش سنگ تمام گذاشت، مدام اذعان می کرد که تنها کسی که از خروج ما خوشحال خواهند شد ولادیمیر پوتین خواهد بود! حال آنکه روسیه، بر خلاف اتحادیه ی اروپا و امریکا، هیچ گونه اظهار نظری در این مورد نکرده و تنها باری که خبرنگاری سوالی در این مورد را از پوتین پرسید وی اظهار داشت که تصمیم گیری در این مورد بر عهده ی مردم بریتانیاست نه کس دیگری!
به محض اینکه رأی گیری تمام شده و مؤمنان پانتئون هالیوود و تخدیرشدگان طرفدار ماندن شوکه شدند، نخستین زهر چشم گیری های اربابان سیتی و وال استریت آغاز شد: صبح اعلام نتایج نیکولا استرجن فرماندار اول اسکاتلند که سابقه ی انجام هر کاری برای رسیدن به قدرت را دارد (مانند درگیری اش با اد میلیبند) با رفراندم استقلال اسکاتلند به بریتانیا صبح بخیر گفت! جی پی مورگان، در بیانیه ای در همان روز اعلام داشت که قرار است 2000 شغل را از بریتانیا خارج کند (جالب است که تقریباً همین مقدار کارمند خارجی در دفاتر مورگان در بریتانیا مشغول به کار هستند اما این نکته را نه مورگان نه هیچ رسانه ای در خبرشان اعلام نکردند تا بدین ترتیب بریتانیایی ها باور کنند شغل های شان در حال از دست رفتن است!).
شکی نیست که به احتمال زیاد اربابان سیتی و وال استریت روزگار را بر بریتانیا تلخ خواهند کرد، همانطور که بر فرانسه، ایتالیا، یونان، اسپانیا، پرتغال و دیگر اقتصادهای تحلیل رفته ی اروپا تلخ نموده اند. آلمان هم که مانند همیشه مردمش اثبات کردند اهل کار و صنعتند و توسعه، باید پذیرای بیش از 2 میلیون آواره ای باشد که در نتیجه ی جنگ ائتلاف به رهبری امریکا و با همراهی اتحادیه ی اروپا در سوریه، بی جا و مکان شده و اکنون باید اقتصاد آلمان نه تنها در داخل این کشور جور این 2 یا 3 میلیون نفر را بکشد، بلکه باید میلیاردها یورو نیز به بابت نگهداری موقت از آوارگان سوریه و دیگر نقاط جهان، مانند افغانستان و عراق، که اتفاقاً در نتیجه ی همکاری امریکا و اروپا متلاطم شده اند، نیز به ترکیه باج بدهد.
بسیار خنده دار است، اما خنده دارتر این است که آلمان، به عنوان یکی از اعضای جورکشِ ناتو، باید علاوه بر مانورهای کودکانه ی ناتو در منطقه ی بالتیک و مرز روسیه، جور بخش عمده ای از هزینه ی آموزش، تجهیز و ترغیب معارضان بشار اسد را نیز بکشد. یعنی هزینه ی میلیون ها یورو برای تخریب و کشتار بیشتر در سوریه و آواره ساختن تعداد بیشتری از مردم و سرازیر شدن آنان در ترکیه و آلمان! اتحادیه ی اروپا به معنای کلمه چرخه ی معیوب را معنی کرده است!
صحبت از خنده دار بودن و کارهای احمقانه که باشد جا دارد یادی هم کنیم از سخنرانی امروز نایجل فاراژ در بروکسل، پارلمان اتحادیه ی اروپا.
وی ابتدائاً با خوشامدگویی نامهمان نوازانه و نانجیبانه ی ژان کلود یونکر رو به رو شد که خطاب به وی گفت: «تو چرا اینجایی؟ مردم بریتانیا رأی دادند که در اتحادیه ی اروپا نباشند!».
ژان کلود یونکر، که همراه با دیگر عروسک های خیمه شب بازی وال استریت، تمام تلاشش را برای ترعیب و ترغیب بریتانیایی ها به ماندن نموده بود، دق دلی اش را بر سر فاراژ خالی کرد و زمانی که نوبت به سخنرانی فاراژ رسید، قاطبه ی حضار، یعنی غلامان حلقه به گوش بنگاه های اقتصادی که همگی با میلیون ها یورو سرمایه ی تبلیغاتی بنگاه های مزبور وارد کارزار سیاست شده اند، به هو کردن و همهمه پرداختند. زمانی که همهمه ها خوابید فاراژ از حضار پرسید: «خنده دار است مگر نه؟ خنده دار است ... 17 سال پیش برای اولین بار اینجا آمدم و به شما گفتم می خواهم کشورم را از خطر یک اروپای واحد خلاص کنم، همگی به من خندید. اما امروز کسی از شما در اینجا نمی خندد!»
رفراندم اخیر در بریتانیا هیچ برنده ای نداشت، جزء مردمی که توانستند یک بار هم که شده صدای نارضایتی خود از ریاضت های بی پایان را به گوش دولتمردان بازیچه ی بنگاه های اقتصادی فراملیتی برسانند. هر چند طولی نخواهد کشید که انبوهی از هشتگ های تویتری، مانند Londependence، تحلیل های پرواپراکنانه ی بی بی سی، اسکای نیوز و سی ان ان، آمارهای اقتصادی ضد و نقیض مطبوعات که مردم عادی هیچ درکی از آن نخواهند داشت و جز ترس و وحشت و رعب و تیترهای خبری ترسناک مانند «استقلال بریتانیا» یا «خودمختاری لندن»، صدای این مردم ریاضت کشیده را خاموش کرده و همه را قانع خواهد کرد که اتحادیه ی اروپا برای سلامت شما خوب است!
آیا تعجب خواهید کرد اگر بدانید این روزها یکی از تیترهای وال استریت ژورنال این است که «نیکولا استرجن در پی حفظ حقوق اسکاتلند در اتحادیه ی اروپاست»؟ یا اینکه «برگزیت (خروج)، کشتی بریتانیا را به آب های ناشناخته خواهد کشاند».
ترس از ناشناخته بهترین افسار مهار موجود زنده است!

هر وقت اروپا و غرب دچار ركود اقتصادى شده؛ خاورميانه قربانى شده؛ جنگهاى افغانستان، عراق، سوريه و ساير بحرانها نتيجه مستقيم و غير مستقيم بحرانهاى مالى غرب و چپاول سر زمين ها با بهانه سازى تروريسم، دمكراسى و عوام فريبى نهايتا امروز چاهكن ته چاه است و در دسيسه خود دست و پا ميزند.

یاد بگیرید خاورمیانه ای تبارها !
این اروپاییها چقدر متمدن و باشعور هستند که به راحتی اتحادیه تشکیل می دهند و با همه پرسی جدا می شوند و دمکراتیک هستند و همه به همه احترام می گذارند و فاشیست و شووینیست و ... نیستند .

اگر خاورمیانه تبارها بودند الان بر سر هم تاخت و تاز می کردند و با کلاشنیکف و قناصه و موشک و تانک به جان هم می افتادند!

اتحادیه اروپا در حال تدارکات حمله به ایران است