هواپیماهای جت از دهها هزار لیتر سوخت استفاده میکنند. در شرایط بروز سانحه، هرچقدر میزان سوخت داخل هواپیما بیشتر باشد امکان وقوع انفجاری مهیب، بیشتر است.
به گزارش بولتن نیوز، محققان یک نوع سوخت پلیمری تولید کردند که در صورت بروز سانحه، قابلیت انفجار کمتری داشته باشد. از این گذشته، نتایج اولیه حاکی از آن است که بازدهی این سوخت کمتر از سوخت معمول هواپیماها نیست. موتور هواپیمای جت هوا را فشرده کرده و با ذرات سوخت ترکیب میکند. این مخلوط با یک جرقه کوچک تحریک شده و انفجار رخ میدهد. موتور هواپیماهای جت با هزاران عدد از این انفجارها کار کرده و قدرت لازم را برای راندن هواپیما به سمت جلو، فراهم میکنند.
خانم کورنفیلد (پروفسور رشته مهندسی شیمی) یک نوع پلیمر یا بسپار(مولکول بلندی که از اجزای تکراری زیادی تشکیل شده است) خاص را کشف کرد. پلیمرهای تنها، به یک زنجیره پلیمری متصل شده و یک زنجیر بلند به نام مگاسوپرمولکولها را میسازند. پروفسور کورنفیلد اشاره کرد که این مگاسوپرمولکولها دارای خصوصیاتی هستند؛ انفجارکنترل شده دارند، بهبود جریان سوخت در خط لوله ها، کمتر بودن میزان دود ناشی از این انفجارها از خصوصیات این مواد بهشمار میآید.
پلیمرهای دیگر هم این سودها را دارند ولی تفاوتهایی وجود دارد که کارایی لازم را از آنها میگیرد. وقتی مگاسوپرمولکولها به سوخت مایع اسپری شده اضافه می شوند، رفتار آن تغییر میکند. برای مثال مقدار اضافه شده به سوخت تاثیری بر مقدار انرژی، کشش سطحی و یا چگالی سوخت ندارد ولی در عوض مقدار قدرت و بازدهی موتور را بیشتر می کند (حداقل در موتورهای دیزلی این امر اثبات شده است)
زمانیکه موتور شروع به کار میکند، سوپرمولکولها وارد بازی میشوند. سوپرمولکولها در بیشتر زمان به صورت ترکیبات جمع شدهی حلقه ای در سوخت موجود هستند؛ در صورت کشیدگی ناگهانی سوخت مایع، این مولکولهای پلیمری از حالت حلقهای خود باز شده و از کشیدگی مولکولهای مایع جلوگیری میکنند. این امر مقدار انفجار را کاهش میدهد، علاوه بر این از تلاطم سوخت در خط لولهی موتور پیشگیری میکند.
از پژوهشگران این طرح میگوید: "ایده سوپرمولکولها از پلیمرهای بسیار بلند به وجود آمد. در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 دانشمندان رشته پلیمر، برای اضافه کردن پلیمرهای بسیار بلند به سوخت هواپیما بسیار مشتاق بودند تا بتوانند اثرات ناشی از انفجارهای بعد از صانحههای هوایی را کاهش دهند.". نمونه آزمایشی هم در سال 1984 در یک صانحه شبیه سازی شده مورد آزمایش قرار گرفت. دستیار اول، خانم جرمی ویی اضافه کرد که دراین صانحه طراحی شده، هواپیما در تودهای از آتش قرار گرفت و پلیمرهای بسیار بلند، از شدت زیاد انفجار جلوگیری کردند ولی تاثیر ترکیب پلیمری امروزی اثربخش تر است.
در نهایت پروفسور کورنفیلد دراین باره افزود: "در نهایت ما امیدواریم این پلیمرهای جدید جان مردم را نجات دهد و از انفجارهای بعد از صانحههای هوایی جلوگیری کند"