تلویزیون و برنامه های سحرگاهی:
تقریبا هیچ!
مهم ترین و بزرگ ترین توهین به شعور مخاطب سحرگاهی رمضان سیمای ملی ما از آنجا نشأت می گیرد که تهیه کنندگان این قبیل برنامه ها از لحظه تولید تا هنگام پخش برنامه سحرگاهیشان خیلی خوب تر و جلوتر از بینندگانشان می دانند که چنین برنامه های سحرگاهی بیننده ندارد.
گروه سینما و تلویزیون: سید کاظم عارفی مدرس حوزه و دانشگاه در یادداشت زیر که «تلویزیون و برنامه های سحر: تقریباً هیچ!» عنوان گرفته، معتقد است: مهم ترین و بزرگ ترین توهین به شعور مخاطب سحرگاهی رمضان سیمای ملی ما از
آنجا نشأت می گیرد که تهیه کنندگان این قبیل برنامه ها از لحظه تولید تا
هنگام پخش برنامه سحرگاهیشان خیلی خوب تر و جلوتر از بینندگانشان می دانند
که چنین برنامه های سحرگاهی بیننده ندارد.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته به شرح زیر است:
به این کلمات و عبارات تکراری که در زبان مجریان سحرگاهی تلویزیون ما لبریز است توجه کنید:
-طاعات و عبادات شما سحرخیزان مورد قبول خدا باشه!
-ماه رمضان ماه ضیافت الهی است!
-سحرخیزان عزیز تا اذان صبح به افق تهران اینقدر زمان باقی مانده!
و ده ها جمله تکراری و ملال آور دیگر که اگر آنها را هم از مجریان سحرگاهی بگیرند دیگر چیزی در انبان ندارند که رو کنند!
هر کسی که تلویزیون را بشناسد می داند ایام و موقعیت های زمانی ای مانند ماه مبارک رمضان را باید مغتنم شمرد برای به تورانداختن و ارتباط برقرار کردن با مخاطب. خاصه این که تلویزیون سرزمین ما به شدت در حلقه تنگ رقابتی با حریفان قدرتمند ماهواره ای خود قرار دارد و جذب مخاطب و لزوم بالا بردن آمار بیننده مفید و حرفه ای که پای یک برنامه بنشیند، تا حد زیادی موضوعی حیثیتی شده است!
نکته دردناک قضیه اینجاست که مدیران رسانه ملی می بایست در چنین ایامی دست کم در حد یک بازی داربی یا ملی فوتبال به موضوع برنامه های رمضانی نگاه کرده و نگران باشند و از داخل زمین آوردن نیمکت نشین ها یا بازیکن های دسته چندمی خودداری کنند که نمی کنند(!!!) اینجا حتی کاپیتان ها و بازیکن های ملی را نیز با کارت قرمز سلیقه ها از زمین اخراج می کنند!
به نظر می رسد که مدیران رسانه ملی به ویژه مدیریت شبکه یک سیما ترجیح داده خطر نکند و امسال هم از دعوت یک مجری حرفه ای که قدرت برقراری ارتباط با مخاطب سحرگاهی رمضان کریم را داشته باشد، خودداری و فرار کرده باشند. شاید ترجیح مُرجّح آقایان شبکه یک تلویزیون این باشد که فقط خود و خانواده شان را از برنامه سحرکاهی سیما در رمضان راضی نگاه دارند و الا این برنامه با چنین کاستی های جدی, بعید و بلکه ابعد است که مخاطب جدی داشته باشد!
شما هم مثل من شده اید؟ شما هم سحر که از راه می رسد کنترل تلویزیون را به دست می گیرید و بی هدف از این شبکه به شبکه دیگر می روید تا مگر دو مثقال حرف حساب به چنگ بیاورید؟ شما هم از تماشای برنامه های سحرگاهی تلویزیون در این ماه مبارک روزه داری خسته شده اید و دلتان می خواهد به همان رادیوهای کوچک آشپزخانه ها پناه ببرید و از سحرگاه رمضانی که این همه در فضیلتش گفته و توصیه کرده اند، فقط به دعای عزیز سحر و اوقات شرعی بسنده کنید؟..... یا نه اصلا" ترجیح داده اید عطای رادیو و تلویزیون را به لقایش ببخشید و از کم هزینه ترین راه بهره مندی از ساعت اذان صبح به افق شرعی که همان نرم افزار "باد صبا" است استفاده می کنید؟!
حقیقت این است که تلویزیون مملکت ما چند سالی است در وقت سحرگاهان ماه مهمانی خدا، با بی هدفی مطلق در برنامه سازی مواجه است و در این حالت نه تنها مخاطبین قدیمی (و پرطرفداری را که سال ها با مجاهده و مطالعه مجری خوش فکر و صاحب سبکی چون فرزاد جمشیدی به دست آورده بود) از دست داده بلکه به عصبانیت و قهر بییندگان با رسانه ملی آن هم در معنوی ترین لحظات سال، دامن زده است.
مهم ترین و بزرگ ترین توهین به شعور مخاطب سحرگاهی رمضان سیمای ملی ما از آنجا نشأت می گیرد که تهیه کنندگان این قبیل برنامه ها از لحظه تولید تا هنگام پخش برنامه سحرگاهیشان خیلی خوب تر و جلوتر از بینندگانشان می دانند که چنین برنامه های سحرگاهی بیننده ندارد. از این رو، باری به هر جهت، آیتم های تولید شده (شما بخوانید صدها بار پخش شده) را روی آنتن می برند و این وسط، آقای مجری (هنوز توفیق اجرای برنامه سحر سیما به خانم ها نرسیده) بله، آقای مجری هم چند کلامی از روی کتاب یا کاغذ (تکست) خود می خواند و برنامه سحرگاهی که می توانست موجب جهت دهی فکری، پیام رسانی عالی معارفی، حرکت در مسیر تعالی روحی و افزودن بار پژوهشی به بیننده قدم بردارد، چراغ خاموش، بی مشتری و بی انگیزه به پایان از قبل معلوم بوده خود برسد و این برای "سیمای جمهوری اسلامی ایران" یعنی هیچ!!!
بیایید قدری به عقب برگردیم به سال هایی که تلویزیون برگ برنده ای به نام فرزاد جمشیدی را به مردم معرفی کرد و او مانند کوهکنی که سنگ ها را به دشواری می شکافد، سعی کرد ادبیاتی را در اجرای برنامه های دینی و مذهبی تلویزیون جا بیندازد که سراسر تنوع و جذابیت بود. جمشیدی مخاطب خود را در هر نوبت اجرا غافلگیر می کرد. صحبت درباره زندگی علمای بزرگ اسلام و ایران (که گاه با نگاه به دوربینی دیگر، خود به جای آن عالم دینی سخن می گفت)، بیان نکات ارزنده ای در زمینه حکمت عبادات که شأن نزول ماهی چون رمضان را به خوبی و شیوایی برای مخاطب خود تبیین می کرد، تقسیم بندی صحیح موضوعات در هر نوبت اجرا و ربط منطقی میان آیتم های از قبل ضبط شده، ترسیم کاراکتری از خود به عنوان آدمی معمولی (و بعضا" گناهکار) که سعی دارد از رحمت واسعه الهی در این شب های رمضانی بهره ببرد و با خدای خود آشتی کند، خودداری شدید از نشان دادن انگشت ملامت به مخاطب برنامه های سحرگاه رمضان و ایجاد امید و نشاط در بیننده، که هنوز در توبه و انابه نزد پروردگار متعال باز است........ و ده ها ویژگی و خصوصیت چشمگیر از این قبیل، انتظار و توقع مخاطب سحرگاهی شبکه یک را آنقدر بالا برد که کوته پروازی های مجری فعلی همان برنامه به هیچ حال با آن اوج و عروج قابل مقایسه نیست!
نگارنده قصد مواجهه و رویارویی یا حتی قیاس این دو مجری را بایکدیگر ندارد! هدف این است که به صورت مشهود، سردرگمی مدیران معارفی شبکه یک تلویزیون در انتخاب مجری برای چنین برنامه مهمی، معلوم است.
به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته به شرح زیر است:
به این کلمات و عبارات تکراری که در زبان مجریان سحرگاهی تلویزیون ما لبریز است توجه کنید:
-طاعات و عبادات شما سحرخیزان مورد قبول خدا باشه!
-ماه رمضان ماه ضیافت الهی است!
-سحرخیزان عزیز تا اذان صبح به افق تهران اینقدر زمان باقی مانده!
و ده ها جمله تکراری و ملال آور دیگر که اگر آنها را هم از مجریان سحرگاهی بگیرند دیگر چیزی در انبان ندارند که رو کنند!
هر کسی که تلویزیون را بشناسد می داند ایام و موقعیت های زمانی ای مانند ماه مبارک رمضان را باید مغتنم شمرد برای به تورانداختن و ارتباط برقرار کردن با مخاطب. خاصه این که تلویزیون سرزمین ما به شدت در حلقه تنگ رقابتی با حریفان قدرتمند ماهواره ای خود قرار دارد و جذب مخاطب و لزوم بالا بردن آمار بیننده مفید و حرفه ای که پای یک برنامه بنشیند، تا حد زیادی موضوعی حیثیتی شده است!
نکته دردناک قضیه اینجاست که مدیران رسانه ملی می بایست در چنین ایامی دست کم در حد یک بازی داربی یا ملی فوتبال به موضوع برنامه های رمضانی نگاه کرده و نگران باشند و از داخل زمین آوردن نیمکت نشین ها یا بازیکن های دسته چندمی خودداری کنند که نمی کنند(!!!) اینجا حتی کاپیتان ها و بازیکن های ملی را نیز با کارت قرمز سلیقه ها از زمین اخراج می کنند!
به نظر می رسد که مدیران رسانه ملی به ویژه مدیریت شبکه یک سیما ترجیح داده خطر نکند و امسال هم از دعوت یک مجری حرفه ای که قدرت برقراری ارتباط با مخاطب سحرگاهی رمضان کریم را داشته باشد، خودداری و فرار کرده باشند. شاید ترجیح مُرجّح آقایان شبکه یک تلویزیون این باشد که فقط خود و خانواده شان را از برنامه سحرکاهی سیما در رمضان راضی نگاه دارند و الا این برنامه با چنین کاستی های جدی, بعید و بلکه ابعد است که مخاطب جدی داشته باشد!
***
شما هم مثل من شده اید؟ شما هم سحر که از راه می رسد کنترل تلویزیون را به دست می گیرید و بی هدف از این شبکه به شبکه دیگر می روید تا مگر دو مثقال حرف حساب به چنگ بیاورید؟ شما هم از تماشای برنامه های سحرگاهی تلویزیون در این ماه مبارک روزه داری خسته شده اید و دلتان می خواهد به همان رادیوهای کوچک آشپزخانه ها پناه ببرید و از سحرگاه رمضانی که این همه در فضیلتش گفته و توصیه کرده اند، فقط به دعای عزیز سحر و اوقات شرعی بسنده کنید؟..... یا نه اصلا" ترجیح داده اید عطای رادیو و تلویزیون را به لقایش ببخشید و از کم هزینه ترین راه بهره مندی از ساعت اذان صبح به افق شرعی که همان نرم افزار "باد صبا" است استفاده می کنید؟!
حقیقت این است که تلویزیون مملکت ما چند سالی است در وقت سحرگاهان ماه مهمانی خدا، با بی هدفی مطلق در برنامه سازی مواجه است و در این حالت نه تنها مخاطبین قدیمی (و پرطرفداری را که سال ها با مجاهده و مطالعه مجری خوش فکر و صاحب سبکی چون فرزاد جمشیدی به دست آورده بود) از دست داده بلکه به عصبانیت و قهر بییندگان با رسانه ملی آن هم در معنوی ترین لحظات سال، دامن زده است.
مهم ترین و بزرگ ترین توهین به شعور مخاطب سحرگاهی رمضان سیمای ملی ما از آنجا نشأت می گیرد که تهیه کنندگان این قبیل برنامه ها از لحظه تولید تا هنگام پخش برنامه سحرگاهیشان خیلی خوب تر و جلوتر از بینندگانشان می دانند که چنین برنامه های سحرگاهی بیننده ندارد. از این رو، باری به هر جهت، آیتم های تولید شده (شما بخوانید صدها بار پخش شده) را روی آنتن می برند و این وسط، آقای مجری (هنوز توفیق اجرای برنامه سحر سیما به خانم ها نرسیده) بله، آقای مجری هم چند کلامی از روی کتاب یا کاغذ (تکست) خود می خواند و برنامه سحرگاهی که می توانست موجب جهت دهی فکری، پیام رسانی عالی معارفی، حرکت در مسیر تعالی روحی و افزودن بار پژوهشی به بیننده قدم بردارد، چراغ خاموش، بی مشتری و بی انگیزه به پایان از قبل معلوم بوده خود برسد و این برای "سیمای جمهوری اسلامی ایران" یعنی هیچ!!!
بیایید قدری به عقب برگردیم به سال هایی که تلویزیون برگ برنده ای به نام فرزاد جمشیدی را به مردم معرفی کرد و او مانند کوهکنی که سنگ ها را به دشواری می شکافد، سعی کرد ادبیاتی را در اجرای برنامه های دینی و مذهبی تلویزیون جا بیندازد که سراسر تنوع و جذابیت بود. جمشیدی مخاطب خود را در هر نوبت اجرا غافلگیر می کرد. صحبت درباره زندگی علمای بزرگ اسلام و ایران (که گاه با نگاه به دوربینی دیگر، خود به جای آن عالم دینی سخن می گفت)، بیان نکات ارزنده ای در زمینه حکمت عبادات که شأن نزول ماهی چون رمضان را به خوبی و شیوایی برای مخاطب خود تبیین می کرد، تقسیم بندی صحیح موضوعات در هر نوبت اجرا و ربط منطقی میان آیتم های از قبل ضبط شده، ترسیم کاراکتری از خود به عنوان آدمی معمولی (و بعضا" گناهکار) که سعی دارد از رحمت واسعه الهی در این شب های رمضانی بهره ببرد و با خدای خود آشتی کند، خودداری شدید از نشان دادن انگشت ملامت به مخاطب برنامه های سحرگاه رمضان و ایجاد امید و نشاط در بیننده، که هنوز در توبه و انابه نزد پروردگار متعال باز است........ و ده ها ویژگی و خصوصیت چشمگیر از این قبیل، انتظار و توقع مخاطب سحرگاهی شبکه یک را آنقدر بالا برد که کوته پروازی های مجری فعلی همان برنامه به هیچ حال با آن اوج و عروج قابل مقایسه نیست!نگارنده قصد مواجهه و رویارویی یا حتی قیاس این دو مجری را بایکدیگر ندارد! هدف این است که به صورت مشهود، سردرگمی مدیران معارفی شبکه یک تلویزیون در انتخاب مجری برای چنین برنامه مهمی، معلوم است.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
حسین شرفی
| 
۲۰:۵۲ - ۱۳۹۵/۰۳/۲۴
پاسخ
کمی اگر درست این مطالب را بخوانیم متوجه میشویم که چه چیزی و چه کسی در رسانه و برنامه سحر گاهی جایش خالیست.... 
