دل‌نوشته پرویز پرستویی برای شهدای مدافع حرم

«وکسانی را که در راه خدا کشته شده اند،مرده مپنداریدکه اینان زنده اند و در نزد پروردگارشان مغتنم اند»

امروز دوباره در کوچه های شهر ما شهید می آورند، شهید حرم؛ شهیدِ دفاع، دفاع از ارزش و دفاع از اعتقاد و دفاع از مرزهای کشورم که اینان به احساس و شعور خطر را در پیرامون آن حس کرده اند؛ و این دفاع انچنان برای ایرانی مقامی بلند و ارزشی والا دارد که گل های وطنم چون آوازی از آیه های هماهنگ انسانی، آگاهانه در پی آن به استقبال مرگی پر از شرف و عزت، می شتابند و جان خویش را فدای امنیت، آسایش و آزادی آینده میهن خود می کنند.

افسون در مهر آنها و شگفت زده از بیداری آنها و احساس مسئولیت آنها، بغضی عظیم وگران سینه ام را می فشارد؛ اری خاموش کردن آتش خطری که هر لحظه بیشتر به سوی سرزمینم زبانه می کشد، بهایش جان شیرین مردان ِ مرد ایران من است.

آنانکه از مرگ نمی هراسند وآن را گرم در اغوش می گیرند و شیرینی وصالش را به حسی پر غرور از ایجاد امنیت برای مردم سرزمین خود آکنده می کنند.

تو با خون خود گواه و شاهدی هستی بر تاریخ کشورم از حماسه از ازادگی و از مرگی اصیل و راستین و پر از بینایی و دارای هدف؛ که تو در پی قهرمانی و کشته شدن و پیروزی نرفتی بلکه در پی احساس وظیفه در برابر مردمان وخاک میهنت رفتی وچه مرگی از این زیباتر و شورانگیز تر وچه روحی از روح تو زنده تر و جاوید تر وحاضر تر؟!...

(تو میدونی گردان بره خط، گروهان برگرده یعنی چی؟ تو میدونی دسته بره خط، نفر برگرده یعنی چی)