این تیم صرف نظر از قرعه ای که در برخی اوزان آسان و در برخی دیگر سخت تر بود کار خود را آغاز کرد در حالی که سجاد محرابی در ۷۵ کیلوگرم و مجید سپهوندی در سنگین وزن شانسهای اصلی کسب سهمیه المپیک بودند اما محرابی با یک قرعه نسبتا دشوار غافلگیر شد. همه چیز همانطور که پیش بینی نشده بود جلو رفت به ویژه آنجا که سپهوند تنها بازمانده تیم ملی بود و در دیدار حساس نیمه نهایی با یک مصدومیت جدی روبه رو شد. او از ناحیه ابرو آسیب دید تا کادر فنی ناچار به بیرون کشیدنش از رینگ شود و این نقطه پایانی بود بر آرزوهایی که بر باد رفت.
سپهوند یا به علت این آسیب دیدگی شانس حضور در رده بندی را نداشت و یا اگر هم داشت از لحاظ شرایط جسمی و روحی آمادگی لازم برای رویارویی با نماینده اردن را نداشت. بوکسوری که با تمام توان برای کسب سهمیه جنگیده بود و در پایان مرحله رده بندی هم نماینده ایران با شکست خود عنوان ناکامی را برازنده تیم ملی ایران در این مسابقات کرد.
ابهاماتی در خصوص سفر ملی پوشان بوکس به چین وجود دارد. ابهاماتی که البته مسئولان فدراسیون بوکس قصد دارند با سرپوش گذاشتن روی آن قدری از تلخی حادثه بکاهند:
۱- چرا تیم ملی بوکس با ترکیب هشت نفر به چین اعزام شد؟ چرا بوکسورهای سبک وزن ایران که هیچ شانسی برای کسب سهمیه المپیک نداشتند در این بحران مالی به رقابتهای دشوار کسب سهمیه می روند در حالی که می شد به جای این اعزام تیم ملی با شانسهای اصلی خود به رقابتها و اردوهای تدارکاتی می رفت.
۲- یک روز قبل از اعزام تیم ملی به چین، فدراسیون بوکس اعلام کرد که بر اساس نامه دریافتی از سوی آیبا دو بوکسور نباید به مسابقات قاره ای اعزام شوند. یکی از آنها بوکسور وزن ۴۹ کیلوگرم بود که چندی پیش در رقابتهای رسمی (رزمی) دیگری شرکت کرده بود و دیگری بوکسور وزن ۸۱ کیلوگرم بود که به علت کسب سهمیه ایران در این وزن از شرکت در این مسابقات محروم شده بود. در مورد بوکسور نخست که کم کاری مستقیما از طرف فدراسیون بوکس و بوکسور مذکور است چرا که از این شرایط اطلاعی نداشتند اما در مورد بوکسور دوم چگونه ممکن است که فدراسیون جهانی بوکس در فاصله یک روز مانده به یک رقابت به کشورها نامه بدهد.شاید در این میان روابط بین الملل فدراسیون بوکس در اعلام این نامه تاخیر انداخته باشد!
۳- وظیفه یک کادر فنی تعیین اردوهای مورد نیاز فنی برای تیم است. اردوهایی که سرسختانه برای اعزام آنها تلاش کند. این موضوع در تیم ملی بوکس به ندرت دیده شد. اگرچه اردوی ایتالیا برای بوکسورها در نظر گرفته شد و به هر دلیلی لغو شد اما کادر فنی هیچ جایگزینی برای آن پیدا نکرد و تیم ملی بوکس با تنها یک اردوی نه چندان مطلوب اوکراین راهی چین شد. آیا واقعا از چنین تیمی انتظار کسب مدال داریم؟
۴- مسئولان فدراسیون بوکس و حتی بوکسورها پس از بازگشت از چین از واژه لابی که پیش از این هم به شدت از آن استفاده می کردند بهره می برند. آنها آنقدر برای خود از لابی چهره ای بزرگ و قدرتمند ساخته اند که فراموش کرده اند بسیاری از نمایندگان ما مقابل بوکسورهایی که سطح فنی پایینی دارند و کشورشان هم کرسی ندارد بازی را واگذار کردند. به عنوان مثال شکست سپهوند در مرحله رده بندی مقابل بوکسور اردنی چه توجیهی داشت؟ از همه اینها که بگذریم مسئولان فدراسیون که سالهاست از نداشتن لابی و کرسی بین المللی می گویند آیا قدمی برای ورود یک نماینده ایرانی به فدراسیون جهانی کرده اند یا اینکه هنوز سرگرم درگیری های داخلی هستند.
آنچه مسلم است بوکس ایران حال و روز خوشی ندارد. اگر مسئولان نیز عادت به توجیه ناکامی های خود با واژه "نداشتن لابی" دارند شاید بهتر است قید سهمیه المپیک در آذربایجان را هم بزنیم چرا که اتفاقا با توجه به اینکه باکو آخرین شانس کسب سهمیه است لابی ها نیز در آن پرقدرت تر است .
