دو پرسش از خانم سامانتا پاور در مورد برنامه موشکی ایران

گروه بین الملل: رضا نصری کارشناس حقوق بین الملل مقیم آمریکا در یادداشت پیش رو با مرور دو قطعنامه 1929 و 2231 شورای امنیت دو سوال را از خانم سامانتا پاور، سفیر ایالات متحده در سازمان ملل پرسیده مبنی بر اینکه ۱) آیا قبول دارد تغییرات صورت گرفته در قطعنامهٔ ۲۲۳۱ نسبت به قطعنامهٔ ۱۹۲۹ اثر حقوقی دارد؟ و ۲) آیا قبول دارد که قطعنامه‌های ۱۹۲۹ و ۲۲۳۱ رویکرد متفاوتی نسبت به برنامهٔ موشکی بالیستیک ایران دارند، اگر نه، چرا شورای امنیت تعمداً به این تغییرات تن داده است؟

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته به شرح زیر است:


- در قطعنامهٔ ۲۲۳۱، شورای امنیت تعمداً زبان «دستوری» و الزام‌آورِ قطعنامهٔ ۱۹۲۹ در مورد محدودیت‌های فعالیت‌های موشکی ایران را با یک «زبان ترغیبی» و غیرالزآم‌آور جایگزین کرده است. اینجانب معتقدم که تعویض فعل دستوری «تصمیم می‌گیرد» (آنطور که در قطعنامه ۱۹۲۹ آمده) با فعل ترغیبی «فرامی‌خواند» (آنطور که در قطعنامه ۲۲۳۱ آمده) اثر حقوقی دارد.

- در قطعنامه ۲۲۳۱، شورای امنیت مقرر می‌دارد که فراخوان او (یا دعوت او از ایران) برای پذیرش برخی محدودیت‌ها در مورد برنامه‌ٔ موشکی بالیستیک‌اش، صرفاً در مورد موشک‌هایی صدق می‌کند که برای حمل سلاح هسته‌ای «طراحی شده» باشد. اینجانب معتقدم که افزودن تعمدی عبارت «طراحی شده برای...» به جملهٔ «موشک‌های قادر به حمل سلاح هسته‌ای» نیز بی دلیل نیست و اثر حقوقی دارد.

- در قطعنامهٔ ۲۲۳۱، شورای امنیت عبارتی که در قطعنامهٔ ۱۹۲۹ همهٔ کشورها را به اتخاذ «همه اقدامات لازم» برای جلوگیری از توسعهٔ برنامهٔ موشکی ایران ملزم می‌ساخت را تعمداً حذف کرده است. اینجانب معتقدم که حذف این عبارت نیز حذف معناداری است که اثر حقوقی دارد.

- در قطعنامهٔ ۲۲۳۱، شورای امنیت موضوع «موشک‌های بالیستیک» را - که در متن اصلی (یا بدنهٔ) قطعنامه ۱۹۲۹ قرار داشت - از «متن» به «ضمیمهٔ B» خود منتقل کرده است. امری که نشان می‌دهد پس از انعقاد برجام، شورای امنیت برای «موضوع موشک‌ها بالیستیک» اولویت و اهمیت کم‌تری قائل شده است. اینجانب معتقدم که در فقدان یک برنامهٔ هسته‌ای که احیاناً منتهی به تولید سلاح هسته‌ای شود (چیزی که مدعی هستید برجام انجام داده)، شورای امنیت به این حقیقت واقف شده که محدودیت‌های پیشین برای برنامهٔ موشکی ایران نیز بلاموضوع گشته است.

با توجه به نکات فوق:

۱) آیا قبول دارید که تغییرات مذکور - که از قطعنامهٔ ۱۹۲۹ تا قطعنامهٔ ۲۲۳۱ صورت گرفته - اثر حقوقی دارد؟

۲) آیا قبول دارید که قطعنامه‌های ۱۹۲۹ و ۲۲۳۱ رویکرد متفاوتی نسبت به برنامهٔ موشکی بالیستیک ایران دارند؟ اگر نه، چرا شورای امنیت تعمداً به این تغییرات تن داده است.

انتهای پیام/