امام زمان بعداز ظهورش از همه پیامبران بیشتر آزار می‌بیند

گروه دین و اندیشه: آیت الله مصباح یزدی در گفتاری پیرامون زمان قیام حضرت حجت (عج) به استناد به روایات و احادیثی از ائمه اطهار (علیهما السلام) می گوید:  اذيتى كه وجود مقدّس امام زمان ارواحنا لتراب مقدمه الفداء پس از ظهور خويش مى‌بيند، از آزارى كه 124 هزار پيامبر در راه خدا متحمّل شده اند، افزون‌تر و طاقت فرساتر است.

به گزارش بولتن نیوز متن این گفتار به شرح زیر است:

إِنَّ قَائِمَنَا إذَا قَامَ إِستَقبَلَ مِن جَهَلَةِ النّاسِ أَشَدَّ مِمّا اسْتَقْبَلَهُ رَسُولُ اللّهِ(صلى الله عليه وآله) مِنْ جُهّالِ الْجاهِليَّةِ. قُلْتُ وَ كَيْفَ ذلكَ؟! قالَ: إنَّ رَسُولَ اللّهِ(صلى الله عليه وآله) أَتَى النّاسَ وَ هُمْ يَعبُدُونَ الحِجارَةَ وَ الصُّخورَ و الْعِيَدانَ وَ الْخُشُبَ الْمَنْحُوتَةَ وَ إِنَّ قائِمَنا اِذا قامَ أَتَى النّاسَ وَ كُلُّهُمْ يَتَاوَّلُ عَلَيْه كِتابَ اللّهِ وَ يَحْتَجُّ عَلَيْه بِهِ؛ ثُمَّ قالَ: امّا وَاللّهِ لَيُدخِلُنَّ عَليِهم عَدْلَهُ جَوْفَ بُيُوتِهمْ كَما يُدْخَلُ الحَرُّ و الْقرُّ

هنگامى كه قائم ما قيام مى‌كند، آزارى كه از نادانى مردم مى‌بيند، از آزار و اذيتى كه رسول اللّه(صلى الله عليه وآله) از جاهلان دوره جاهليت ديد، بيش‌تر و شديدتر است. عرض كردم: چگونه؟ فرمود: همانا رسول خدا(صلى الله عليه وآله) بر مردمى برانگيخته شد كه سنگ، تخته سنگ‌هاى بزرگ، چوب و مجسمه‌هاى چوبى را مى‌پرستيدند؛ امّا هنگامى كه قائم ما قيام مى‌كند، همه مردم كتاب خدا [قرآن] را [از پيش خود] تأويل مى‌كنند و با استناد به تأويل خود، با حضرت به بحث و جدال مى‌پردازند؛ ولى عاقبت، حضرت، عدل خود را بر آن‌ها و در خانه‌هاى آن‌ها وارد خواهد كرد؛ همان گونه كه گرما و سرما داخل مى‌شود.

بر اساس اين حديث شريف و معجزه آميز، اذيتى كه وجود مقدّس امام زمان ارواحنا لتراب مقدمه الفداء پس از ظهور خويش مى‌بيند، از آزارى كه 124 هزار پيامبر در راه خدا متحمّل شده اند، افزون‌تر و طاقت فرساتر است؛ زيرا مى‌دانيم پيامبر(صلى الله عليه وآله) از قوم خود آن قدر رنج و آزار ديد كه فرمود:

مَا أُوذِىَ نَبيٌ مِثْلَ مَا أُوذِيتُ.

از ميان 124 هزار رسول الاهى هيچ پيامبرى به اندازه من اذيت نشد؛ امّا امام صادق(عليه السلام) مى‌فرمايد: آزار و اذيتى كه از جانب مردم، پس از ظهور امام زمان(عليه السلام)، متوجّه حضرت مى‌شود، از آزار و رنج ديدگى پيامبر(صلى الله عليه وآله) نيز افزون‌تر است. راوى حديث، فضيل بن يسار(رحمه الله)، با شگفتى از امام مى‌پرسد: سرّ اين مطلب چيست كه امام عصر(عليه السلام) رنج و اذيتى بى نظير مى‌بيند؟! امام صادق(عليه السلام) مى‌فرمايد: سرّش اين است كه پيامبر با مردمى جاهل مواجه بود كه سنگ، صخره و چوب‌هاى تراشيده را مى‌پرستيدند. اثبات نادرستى عقيده و عمل چنين مردمى كار چندان مشكلى نيست؛ البتّه پيامبر از جهالت و تعصّب‌هاى كوركورانه بت پرستان زمان خويش خيلى رنج مى‌كشيد؛ ولى در مقام بحث و استدلال مشكلى نداشت. هنگامى كه امام زمان(عليه السلام) تشريف مى‌آورد، نه با بت پرستان جاهل كه با عالم نمايانى روبه رو مى‌شود كه قرآن را تأويل مى‌كنند. اين، همان حربه‌اى است كه با آن به جنگ امام زمان(عليه السلام) مى‌روند. وقتى امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف تشريف مى‌آورند، با مردمى مواجه مى‌شوند كه همگى آن‌ها قرآن را تأويل مى‌كنند. تعبيرى بس عجيب است: كُلُّهُمَ يَتأوَّلُ عَلَيهِ كِتابَ اللّهِ وَ يَحتَجُّ عَليهِ بِه؛ تمام ايشان، كتاب خدا را تأويل مى‌برند و با تأويل خويش بر حضرت احتجاج مى‌كنند. تفسير هرمونوتيك متون دينى و قرائت‌هاى گوناگون از دين، آن چنان رواج مى‌يابد كه همه مردم مى‌پذيرند و قرائت جديدى از قرآن و دين ارائه مى‌كنند. ايشان با امام زمان(عليه السلام) به مجادله برمى خيزند و مى‌گويند: تو قرآن را درست نمى فهمى. ما درست مى‌فهميم. آن معنايى كه تو مى‌گويى، قرائت قديم است و با قرائت ما فرق دارد. آن چه تو از قرآن عرضه مى‌كنى، قرائت قديم است كه به درد هزار و چهار صد سال پيش مى‌خورده است. امروز بايد قرائت جديدى از دين عرضه كرد تا خوشايند مردم دنيا واقع شود. هرچه امام زمان(عليه السلام) بفرمايد مگر قرآن نفرموده است: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ؛( نساء/59) و مگر نه آن است كه به فرموده پيامبر خاتم(صلى الله عليه وآله)، من ولىّ امر شمايم و اطاعتم بر شما واجب است، مى‌گويند: اين برداشت شما از آيه است. برداشت ما از اين آيه، چيز ديگرى است. هرچه حضرت بفرمايد كه من امام ناطقم؛ من مفسّر قرآنم و آن چه من مى‌گويم، حقيقت قرآن است، در مقابل مى‌گويند: اين قرائت، از آن تو است و قرائت ما چيز ديگرى است. از كجا معلوم كه قرائت قديم تو درست، و قرائت جديد ما نادرست باشد؟! ديگر اين گونه قرائت‌ها كهنه شده است و مورد پسند واقع نمى شود. ما از قرآن، قرائت‌ها و برداشت‌هاى نوى داريم كه بيش‌تر مردم جهان آن را مى‌پسندند.

_______________

منبع حدیث: نعمانى، الغيبه، ص 96؛ حرّ عاملى، اثبات الهداة، ج 3، ص 544؛ سيد‌هاشم بحرانى، حلية الأبرار، ج 2، ص 630: علامه مجلسى، بحارالأنوار، ج 52، ص 362، ح 131ـ133.

_____________

«آفتاب ولایت،ص 236»