احمدي نژاد به تاجيكستان سفر كرد
بررسي طرح عضویت کامل ایران در سازمان شانگهای
امروز دكتر محمود احمدي نژاد رييس جمهور اسلامي ايران براي شركت در اجلاس سازمان همکاری های شانگهای به تاجيكستان سفر كرد. اجلاس کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای هفتم و هشتم شهریور در شهر دوشنبه برگزار می شود و دکتر احمدی نژاد به دعوت امامعلی رحمان رئیس جمهوری تاجیکستان در این اجلاس شرکت می کند.
امروز دكتر محمود احمدي نژاد رييس جمهور اسلامي ايران براي شركت در اجلاس سازمان همکاری های شانگهای به تاجيكستان سفر كرد. اجلاس کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای هفتم و هشتم شهریور در شهر دوشنبه برگزار می شود و دکتر احمدی نژاد به دعوت امامعلی رحمان رئیس جمهوری تاجیکستان در این اجلاس شرکت می کند.
هيئت ايراني علاوه بر شركت در اجلاس، با سران كشورهاي عضو و ناظر اين سازمان ديدار و گفتگو خواهند كرد و همچنين در حاشیه اجلاس، نشستي سه جانبه با حضور ایران، تاجیکستان و افغانستان برگزار مي گردد. این نشست سه جانبه پیرو نشست های قبلی سه کشور برگزار می شود و با توجه به فرهنگ و اعتقادات تاریخی و فرهنگی مشترکی که سه کشور دارند، از اهمیت زیادی برخوردار است.
سازمان همکاری های شانگهای در سال 1997 در شانگهاي چين توسط پنج كشور چين، روسيه، قزاقستان، قرقيزستان و تاجيكستان تشكيل شد و در 15 ژوئن 2001 ميلادي، ازبكستان نيز به اين سازمان پيوست. اين سازمان یک سازمان امنیتی - اقتصادی است که علاوه بر 6 عضو دائمی آن، کشورهای ایران، افغانستان، هند، پاکستان و مغولستان اعضای ناظرش هستند.
در اين سازمان چين و روسيه كه دو كشور مهم در عرصه منطقه و جهان هستند حضور دارند. اولويت فعاليت هاي اين سازمان عمدتا اقتصادي بوده است و ليكن حضور روسيه در اين سازمان باعث برجسته شدن مسائل امنيتي و همكاري هاي اعضا در اين زمينه شده است.
به نظر تحليل گران مهمترين هدف اين سازمان تلاش براي كاهش نفوذ آمريكا در منطقه آسياى مرکزى و جمهورى هاى تازه به استقلال رسيده در منطقه بوده است و اعضا براي جلوگيري از افزايش حضور نظامي آمريكا در منطقه آسياي مركزي تلاش مي كنند. لذا در مقابل در خواست آمريكا براي عضويت در اين سازمان مقابله مي شود. البته اين عدم تمايل بيشتر از سوي دو كشور روسيه و چين دامن زده مي شود و البته بايد پذيرفت كه محور تصميم گيري ها در اين سازمان دو كشور مزبور هستند.
در دولت اصولگراي نهم اهميت سازمان همكاري هاي شانگهاي افزايش پيدا كرده است. به علت اينكه نگاه به شرق و افزايش همكاري ها و مراودات با كشورهاي منطقه از اولويت هاي دستگاه ديپلماسي محسوب مي شود و از سوي ديگر حضور دو كشور روسيه و چين كه در پرونده هسته اي ايران نقش ايفا مي كنند اين سازمان را داراي اهميت ويژه كرده است.
لذا دولت ايران در خواست عضويت دائم در اين سازمان را مطرح كرده است. عضويت دايم ايران در اين سازمان به منزله برقراري روابط استراتژيك در حوزه اقتصادي و امنيتي با اعضا مي باشد كه يقينا مطلوب ايالات متحده نمي باشد. از سويي بايد توجه كرد كه آيا كشورهاي عضو علاقه به همكاري استراتژيك با ايران دارند؟ آن چه مسلم است روسيه علاقه اي آشكار به همكاري با ايران در مقطع فعلي با حضور پوتين و مدودف در راس قدرت دارد و همكاري با ايران را به منزله افزايش قدرت و اعتبار بين المللي خود ارزيابي مي كند و به ايجاد دژي مستحكم در برابر ايالات متحده علاقه مند است وليكن حضور چين در اين سازمان با اولويت هاي اقتصادي و كمتر سياسي و امنيتي اين امر را در پرده ابهام قرار مي دهد و همچنين نبايد از خاطر برد كه ديگر كشورهاي عضو همكاري اقتصادي و نظامي جدي با آمريكا دارند و آمريكا در قرقيزستان همچنان پايگاه نظامي دارد.
البته نبايد از خاطر برد كه روسيه در راه بازسازي اقتصاد خود نيز قرار دارد و در راه اعتلا به روسيه اي قردتمند بر افزايش توان اقتصادي خود، با افزايش مناسبات خود با غرب و چين تاكيد دارد و سياست هاي خود را بر اين چارچوب طراحي مي كند لذا در موضوع ايران و مخصوصا پرونده هسته اي علاقه به راهي ميانه دارد كه منافع روسيه را در اروپا به چالش نكشد. تاريخچه روابط ايران با روسيه و همچنين چين نشان داده است كه اين دو كشور علاقه دارند كه به شكلي ديپلماتيك، چالش هاي پيرامون خود را در نهايت حل و فصل كنند. لذا در مقطع كنوني نمي توان اميدوار بود كه ايران بتواند از عضو ناظر در اين سازمان تبديل به عضو دايم شود. اين البته به خصوصيت ذاتي ايران در عرصه جهاني باز مي گردد كه حق گويي و عدالت طلبي را محور تعاملات خود با نظام بين الملل كرده است و با نظام سلطه سر ستيز دارد لذا براي ايران يافتن متحدي استراتژيك بسي سخت خواهد بود.
هيئت ايراني علاوه بر شركت در اجلاس، با سران كشورهاي عضو و ناظر اين سازمان ديدار و گفتگو خواهند كرد و همچنين در حاشیه اجلاس، نشستي سه جانبه با حضور ایران، تاجیکستان و افغانستان برگزار مي گردد. این نشست سه جانبه پیرو نشست های قبلی سه کشور برگزار می شود و با توجه به فرهنگ و اعتقادات تاریخی و فرهنگی مشترکی که سه کشور دارند، از اهمیت زیادی برخوردار است.
سازمان همکاری های شانگهای در سال 1997 در شانگهاي چين توسط پنج كشور چين، روسيه، قزاقستان، قرقيزستان و تاجيكستان تشكيل شد و در 15 ژوئن 2001 ميلادي، ازبكستان نيز به اين سازمان پيوست. اين سازمان یک سازمان امنیتی - اقتصادی است که علاوه بر 6 عضو دائمی آن، کشورهای ایران، افغانستان، هند، پاکستان و مغولستان اعضای ناظرش هستند.
در اين سازمان چين و روسيه كه دو كشور مهم در عرصه منطقه و جهان هستند حضور دارند. اولويت فعاليت هاي اين سازمان عمدتا اقتصادي بوده است و ليكن حضور روسيه در اين سازمان باعث برجسته شدن مسائل امنيتي و همكاري هاي اعضا در اين زمينه شده است.
به نظر تحليل گران مهمترين هدف اين سازمان تلاش براي كاهش نفوذ آمريكا در منطقه آسياى مرکزى و جمهورى هاى تازه به استقلال رسيده در منطقه بوده است و اعضا براي جلوگيري از افزايش حضور نظامي آمريكا در منطقه آسياي مركزي تلاش مي كنند. لذا در مقابل در خواست آمريكا براي عضويت در اين سازمان مقابله مي شود. البته اين عدم تمايل بيشتر از سوي دو كشور روسيه و چين دامن زده مي شود و البته بايد پذيرفت كه محور تصميم گيري ها در اين سازمان دو كشور مزبور هستند.
در دولت اصولگراي نهم اهميت سازمان همكاري هاي شانگهاي افزايش پيدا كرده است. به علت اينكه نگاه به شرق و افزايش همكاري ها و مراودات با كشورهاي منطقه از اولويت هاي دستگاه ديپلماسي محسوب مي شود و از سوي ديگر حضور دو كشور روسيه و چين كه در پرونده هسته اي ايران نقش ايفا مي كنند اين سازمان را داراي اهميت ويژه كرده است.
لذا دولت ايران در خواست عضويت دائم در اين سازمان را مطرح كرده است. عضويت دايم ايران در اين سازمان به منزله برقراري روابط استراتژيك در حوزه اقتصادي و امنيتي با اعضا مي باشد كه يقينا مطلوب ايالات متحده نمي باشد. از سويي بايد توجه كرد كه آيا كشورهاي عضو علاقه به همكاري استراتژيك با ايران دارند؟ آن چه مسلم است روسيه علاقه اي آشكار به همكاري با ايران در مقطع فعلي با حضور پوتين و مدودف در راس قدرت دارد و همكاري با ايران را به منزله افزايش قدرت و اعتبار بين المللي خود ارزيابي مي كند و به ايجاد دژي مستحكم در برابر ايالات متحده علاقه مند است وليكن حضور چين در اين سازمان با اولويت هاي اقتصادي و كمتر سياسي و امنيتي اين امر را در پرده ابهام قرار مي دهد و همچنين نبايد از خاطر برد كه ديگر كشورهاي عضو همكاري اقتصادي و نظامي جدي با آمريكا دارند و آمريكا در قرقيزستان همچنان پايگاه نظامي دارد.
البته نبايد از خاطر برد كه روسيه در راه بازسازي اقتصاد خود نيز قرار دارد و در راه اعتلا به روسيه اي قردتمند بر افزايش توان اقتصادي خود، با افزايش مناسبات خود با غرب و چين تاكيد دارد و سياست هاي خود را بر اين چارچوب طراحي مي كند لذا در موضوع ايران و مخصوصا پرونده هسته اي علاقه به راهي ميانه دارد كه منافع روسيه را در اروپا به چالش نكشد. تاريخچه روابط ايران با روسيه و همچنين چين نشان داده است كه اين دو كشور علاقه دارند كه به شكلي ديپلماتيك، چالش هاي پيرامون خود را در نهايت حل و فصل كنند. لذا در مقطع كنوني نمي توان اميدوار بود كه ايران بتواند از عضو ناظر در اين سازمان تبديل به عضو دايم شود. اين البته به خصوصيت ذاتي ايران در عرصه جهاني باز مي گردد كه حق گويي و عدالت طلبي را محور تعاملات خود با نظام بين الملل كرده است و با نظام سلطه سر ستيز دارد لذا براي ايران يافتن متحدي استراتژيك بسي سخت خواهد بود.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
