مسابقه براي مصادره مدال ساعي!

پديده حضور ستاره هاي ورزشي سينمايي در عرصه سياست هرچند در عالم سياست مدرن كه همه چيز براي كسب قدرت مباح شمرده مي شود، اتفاقي رايج باشد ولي اين رويه ي سيئه، بيشاز چند سال نيست كه در تاريخ سياسي ايران باب شده است. شايد نخستين بار حضور بهروز افخمي در مجلس ششم و رسول خادم در شوراي شهر تهران ، كه به هر تقدير واجد نشانه هايي از شايستگي بود، راه را براي ديگر چهره هاي نه چندان سياسي و حتي نه چندان متعهد به عرصه سياسي باز كرد. تا جاييكه در انتخابات مجلس هشتم بسياري، خيابان ها پر از چهره هاي ورزشي و سينمايي شده بود. اين ماجرا حتي براي طيف اصولگرا نيز رخ داده بود. صداوسيماي جمهوري اسلامي با تبليغات گسترده بر مساله بازداشت سعيد ابوطالب، فيلم بردار تلويزيون ايران در عراق، به سرعت او را به كانديدايي مورد توجه براي آبادگران جوان تبديل كرد. هرچند حضور مساله دار و ناموفق ابوطالب و شكست او در انتخابات مجلس هشتم عليرغم تبليغات لمپن و گسترده او، خود نشانه ي اميد بخشي از بلوغ سياسي ايران به حساب ميآيد.
روزهاي اخير نيز شاهد رقابت براي تبريك گفتن به هادي ساعي تنها دارنده مدال طلاي المپيك بيست و نهم هستيم. هرچند تلاش اصلاح طلبان در انتخابات شوراي شهر براي سوءاستفاده از ساعي نتيجه چنداني نداشت ولي اميد به چنين سوءاستفاده هايي همچنان باقي است. صرف نظر از اقدام رياست محترم جمهوري در تبريك گفتن به ساعي كه امري معمول و قابل فهم در سياست رسانه اي دولتهاست، شتابزدگي ديگران در چسباندن خود به ساعي و مصادره مدال او جاي تعجب دارد.
دقيقاً چند ثانيه پس از موفقيت ساعي در شكست دادن حريف ايتاليايي، جواد خياباني مجري شبكه سه سيما اعلام مي كند كه «آقاي ضرغامي شخصاً با پخش شبكه سه تماس گرفته اند و اين پيروزي را تبريك گفته اند». خياباني اين جمله را با تأكيد بر كلمه ش «شخصاً» تكرار مي كند.
كمي بعد مي شنويم كه شهردار تهران، كه اقدامات اين روزهاي او نشانگر تصميم جدي رقابتي او در عرصه انتخابات رياست جمهوري آينده است، لايحه اي دو فوريتي(!) به شوراي شهر تهران فرستاده است كه نام يكي از ميدان هاي شهر به نام قهرمان ايراني نامگذاري شود و پس از آن رسانه ها پيام تبريك خاتمي را به مناسبت پيروزي هادي ساعي منتشر مي كنند كه البته اين خبر با ذوق زدگي رسانه ها خارج از كشور بيشتر بازتاب مي يابد.
شايد حضور چهره هاي متعهد و فهيم عرصه ورزش و هنر در سياست به خودي خود موجبات تصميم گيري هاي كارشناسي تر را فراهم كند، ليكن در سال هاي اخير بيش از اين مساله، سوءاستفاده از محبوبيت اين چهره ها بيش از ميزا ن كارآيي آنان ملاك عمل بوده است. شايد بنيادهاي مكتبي و ارزشي سياست در انقلاب اسلامي با تكيه بر معيارهايي كه امام راحل(ره) برشمرده اند با اين رويه ي اخير كه در حال رواج و انتشار است چندان همخواني نداشته باشد.